Ik kijk uit over de stad. Het is een drukte van een jewelste. Het wordt beter bezweer ik mezelf. Ooit zal je meester herrijzen en zullen we regeren. En ooit is heel dichtbij. Nog even en dan ben ik weer net zo sterk als vroeger. Alle drakenkrijgers zullen uitgeroeid zijn. Niemand kan ons stoppen. Ik moet alleen dit doorstaan. Ik draai me om en tuur in de verte. Daar zie je nog net de punten van het paleis van de keizer. Daar zal ik gaan wonen. Snel zal ik deze ellende kunnen verlaten. Ik kijk terug naar de stad. Hier regeert de keizer niet. De enige veilige plek, maar binnenkort zal heel Kridian smeken om genade. Ze zullen niets anders willen dan zich aan mijn voeten werpen. Daarom verlaag ik me om met die barbaren hier om te gaan. Het is voor het hogere doel, om mijn meester te wekken. Als hij er eenmaal is, kan ik ze allemaal afslachten. Maar nu moet ik geduld hebben. Tijdens de middernacht van de winterzonnewende zal mijn meester herrijzen. Daarvoor moet ik alleen nog een draak, een mens en een drakenkrijger vangen en mijn meester zal nog sterker terugkomen dan hij al was. Hij zal dan ook een drakenkrijger zijn. Ik pak mijn lijst. Nog één keer lees ik de spreuk over en controleer ik of ik alle kruiden heb. Dan voel ik aan mijn schede. Het zilveren mes zit er nog in. Ik moet wachten tot de winterzonnewende en dan zal alles anders zijn.