Czas akcji : Kiedy Draco podczas wojny miał przejść do Śmierciożerców.

Draco Pov's

Ojciec znowu mnie przywołuje. Stoję wśród moich rówieśników i bije się  z myślami. Robię delikatny krok w przód, ale hamuje.

- Draconie, do mnie. - powtórzył mężczyzna z okropnym, drażniącym spokojem.

Zacząłem znowu iść naprzód. Brakowało już tylko kilku metrów, abym znalazł się przy ojcu, matce i innych śmierciożercach. Kolejny krok, jeszcze jeden. Nagle jednak coś sobie przypomniałem, a w zasadzie... Kogoś. Hermionę - cudowną dziewczynę, dla której od kilku miesięcy chciałem żyć. Moja ukochana, najpiękniejsza kobieta ze wszystkich. Wciąż pamiętam jak dzięki niej po raz pierwszy na moich ustach pojawił się uśmiech. Taki szczery i prawdziwy. Po chwili odwróciłem głowę i spojrzałem na nią. Płakała, cierpiała z mojej winy. Jak zwykle. To ja sprawiam, że jej twarz jest pełna bólu, a serce rozpaczy. Zacisnąłem powieki, aby nie wypuścić łez cisnących mi się do oczu. Chciałem płakać, bo to właśnie przeze mnie Hermiona cierpi.

- Chłopcze, nie będę się powtarzał. - mój ojciec i jego wstrętny głos.

Słuchałem go przez tak wiele lat, stanowczo za długo. Ścisnąłem pięści i zmieniłem kierunek. Zamiast pójść dalej wprzód, odwróciłem się i udałem do mej ukochanej.

Gdy stałem już przed nią twarzą w twarz, złapałem jej prawą dłoń, po czym ucałowałem ją i patrząc głęboko w oczy, odezwałem się :

- Zostanę z tobą aż do końca.

Ona na te słowa rzuciła mi się z płaczem na szyję. Szybko objąłem ją ramionami i zacząłem wdychać jej piękny zapach.

- Kocham cię Draco. - wyszeptała.

Momentalnie przeszedł mnie przyjemny dreszcz. W swoim całym życiu tylko od niej mogłem usłyszeć te słowa.

- Ja ciebie też. - odparłem przyciskając ją mocniej do siebie.

To była prawda. Kochałem Hermionę Granger ponad wszystko i wszystkich.

-----

Przepraszam, że takie krótkie, ale mam nadzieję, że mimo to dobrze się czyta! <3