– Gdzie jesteś? – Zająknęła się psycholog. Ostrożnym krokiem zbliżała się do ciemnego pomieszczenia, w którym przebywał jej przeraźliwy pacjent.

Nie widziała dosłownie nic.

Nadsłuchiwała się szpilką, uderzających o drewnianą podłogę.

Oraz coraz głośniejszym wzdychnięciom za nią.

– Obróć się i spójrz na mnie.

– Nie mogę. – Szepnęła. Zatrzymała się w miejscu, nie odwracając wzroku. Przełknęła nerwowo ślinę.

– Pragniesz mnie uleczyć z szaleństwa, więc zrób to!

– Zrobisz mi krzywdę…

Poczuła mocny ścisk na ramionach.

– To nie zaboli tak mocno, jak sobie wyobrażasz. Odrobinę szaleństwa Ci się przyda...

Nagle chwycił jej podbródek i podniósł go, by spojrzała w jego szmaragdowe oczy. Potem wyrwał obie powieki.