Życie po śmierci?

Thalia nie była nawet  pewna czy umarła.
Z jednej strony, pamiętała swoją śmierć, z drugiej - przecież wciąż istniała. W pewnym sensie.
Nie rozumiała, co się z nią stało. Nie czuła swojego ciała. Nie mogła się ruszyć. Jedynym co mogła robić, było myślenie.

Więc myślała.

A czas płynął.

Chyba.

Zawieszona w stanie, którego nie potrafiła pojąć, nie była pewna nawet tego, czy czas się nie zatrzymał.

Jak miała go mierzyć w otulającej ją ciszy?

I nie działo się nic. Przez wieczność.

A gdzieś w po drugiej stronie lustra, w rzeczywistości, drobna blondynka płacząc przytulała się do pnia drzewa.