Nessa z pewnością była wyjątkowa.

      Nie w ten sposób, o którym mówią inni, chcąc podnieść czyjąś samoocenę — sama w sobie była przeciętna. Nie wyróżniała się niczym spośród pozostałych kobiet, które można było spotkać na ulicy za dnia; nawet jej oczy barwił pospolity brąz, tak niepożądany.

      Nessa była płótnem na którym powstawały najpiękniejsze obrazy, skrawkiem papieru zapełnionym najsubtelniejszą poezją, pianinem grającym najbardziej wzruszającą melodię.

      Potrzebowała kogoś, kto wydobędzie z niej te wszystkie dźwięki. Kogoś, kto pokryje ją najjaskrawszymi barwami. Kogoś, kto poświęci jej całe poematy.

      Tak jak instrument w ręku wirtuoza, tak Nessa mogła stać się wyjątkowa jedynie za sprawą Riley.

(a/n) Wróciłam 🌸