Spojrzał niespokojne na dłonie swojego przyjaciela schowane w jego własnych, większych, starając się zignorować niekontrolowane drżenie krzywych palców.

      — Bogaci?

      — Dosyć, przynajmniej tak mówił James; dodał, że będą o mnie dbać bardziej niż tu.

      Oscar nie mógł powstrzymać się od prychnięcia na te słowa.

      — Nie wierz mu, zmyśla jak zawsze.

      Alex wykrzywił twarz w nieprzyjemnym grymasie, jakby zderzenie z rzeczywistością okazało się równie bolesne, co zderzenie z betonem.

      — Jeśli coś będzie nie tak, wrócę tu. Masz moje słowo.

      — Jasne — skinął delikatnie głową, nie chcąc dopuścić do siebie jednej, dosyć istotnej myśli.

      Westchnął cicho.

      Oscar doskonale wiedział, że James nigdy nie kłamie.

(a/n) Szukam natchnienia i sposobu na ominięcie szkoły.