Sancho z pewnością nie nazwałby tego miłością.

      Przynajmniej nie taką, jaką sobie przez te wszystkie lata wyobrażał — przywodzącą na myśl ciepły dom i brzmiącą jak kojący głos matki, pachnącą świeżym praniem i niedawno skoszoną trawą.

      Nigdy nie przypuszczał, że miłość może oznaczać rozdrapane blizny na nadgarstkach czy zaczerwienione ślady po silnych uściskach. Nie spodziewał się po niej głośnych krzyków czy mdlącego zapachu drogiego alkoholu.

      Dlatego to nie była miłość — to wszystko było tak inne od tego co znał, że nie był w stanie pojąć, że to właśnie jest miłość.

      Bo nią była — w końcu nie chciał nic z tym zrobić.

(a/n) Pomyślałam ostatnio, że nie potrafię określić czym jest miłość, a bardzo dużo o niej myślę i piszę, co sprawia, że czuję się przy tym jak hipokrytka, nie wiem.

/to jest takie stare, matko/