— Kochasz mnie?

      Zerkam na ciebie znad grubej książki, którą kupiłaś mi na nasze pierwsze wspólne święta (nadal spędzamy je razem) i napotykam twój niepewny wzrok wypalający we mnie dziurę, drżące dłonie nerwowo skubiące koniec za długiego swetra i nieco popękane wargi wykrzywione w grymasie niepewności.

       Czekasz.

      Wiesz, zawsze zadawałaś dużo pytań. Czasem zbyt wiele, a mimo wszystko zawsze starałem znaleźć na nie jakąś logiczną odpowiedź, jednak nieważne jak długo bym próbował, na to nie potrafiłem.

      Nie chcę cię ranić, ale jeszcze bardziej nie chcę cię okłamywać, przecież to byłoby okropne, więc nie mam zamiaru kazać ci czekać.

      — Nie wiem, Simone.

(a/n) Zdecydowanie ich kocham, chyba kiedyś dostaną coś dłuższego.