Santiago obrócił się trzy razy na obrotowym krześle, nie zwracając uwagi na powstające na lśniącej podłodze rysy, które i tak nie wywołałyby żadnej reakcji u gospodarza — obchodziły go tak, jak zeszłoroczny śnieg.

      — A więc — zaczął, trącając stopą leżący pod biurkiem czarny plecak — twierdzisz, że czujesz nic? Dlatego nie chcesz z nikim rozmawiać i nie wychodzisz z domu?

      Javier pokręcił głową, wiedząc, że przeliczył się, wierząc, że ten zrozumie. Z resztą — jak mógł tego oczekiwać od żyjącego we własnym świecie bruneta?

      Wziął głęboki oddech i spojrzał mu w oczy.

      — To nie tak. Czuję wszystko, tylko trochę mocniej od ciebie. Za mocno.

(a/n) Ja też. Jak wakacje? Dostałam się do szkoły, więc mogę zacząć rozglądać się za podręcznikami hah
Trzymajcie się ~