Utkwił zamglony wzrok w kawałkach rozbitej szklanki. W ostatnim czasie zdarzało mu się coraz częściej coś tłuc czy gubić.

      Ale to normalne. W jego przypadku to było normalne.

      Nie czuł złości na siebie, widząc szklane okruchy — to nie była  w końcu  wina jego niezdarności, jedynie delikatnego rozkojarzenia.

      Pokaleczył sobie palce, jednak krew i ból fizyczny były niczym w porównaniu z wojną toczącą się w jego wnętrzu.

      Och, jak bardzo pragnął by szkło nigdy się nie tłukło.

      Przeszło mu przez myśl że może jego  ostatni związek był jak to szkło — z pozoru niezniszczalny, jednak niewiarygodnie kruchy.

      Pokręcił głową.

      Szkło było trwalsze.