— Wierzysz w duchy?

      Otworzył powoli lewe oko, po czym zerknął niepewnie na swojego przyjaciela. Na jego twarzy malowało się jakieś dziwne napięcie, które wzbudziło w Basilu niepokój.

      Zaśmiał się cicho.

      —  Jasne, że nie. Skąd ten pomysł?

      Franco odwrócił wzrok, przenosząc swoją uwagę na zakurzone belki stojące w rogu strychu.

      — Wiesz, cały czas masz nadzieję, że Luca wróci, a ona po prostu... — głos mu się załamał, a Basil był pewnien, że chłopak zaraz zacznie płakać.

      Przysunął się do Franco i położył swoją drobną dłoń na jego ramieniu.

      — Jeżeli muszę wierzyć w duchy, by pamiętać o niej, to tak. Wierzę w duchy.