Dźwięk stukania paznokciami o powierzchnię szklanego blatu roznosił się po całym pomieszczeniu, powodując u Evy gęsią skórkę.

      — Jak się czujesz? Tak w skali od jednego do dziesięciu.

      Dziewczyna wzrusza ramionami, niezaskoczona tym pytaniem. Od tamtego wydarzenia wszyscy zadawali je niewygodnie często, jakby miało w jakiś sposób pomóc, choć tak naprawdę nie przynosiło efektów.

      — Hm, może trzy? Dwa? Sama nie wiem.

      David krzywi się nieznacznie, jakby ta odpowiedz okazała się niedostatecznie satysfakcjonująca.

      — Ale wiesz, jedynka to już śmierć.

      Tak jakby to w ogóle miało dla niej jakiekolwiek znaczenie.

      — Wiem. Trzy to chęć, a dwa to zamiar, a  ja jeszcze  się waham.