Nie była zła.

      Nawet, gdy krzyczano na nią, bito czy wyzywano.

      Nie płakała.

      Wstawała z ziemi, szeroko się uśmiechała i odchodziła machając ręką na pożegnanie.

      Co było bardziej bolesne — jej fałszywy uśmiech czy jego niedorzeczne zachowanie?

      Sam już nie wiedział.

      Zaśmiał się, jednak w jego głosie nie dało się słyszeć rozbawienia czy radości. Brzmiał jak rozpaczliwe wołanie o ratunek, którego nikt nie mógł usłyszeć.

      Śmiech zamarł mu na ustach, gdy spojrzał w dół.

      Krew spływała po dłoniach tworząc na podłodze ciemną kałużę. Przed oczami tańczyły mu czarne plamy, powoli tracił siły. Miał nadzieję, że dziewczyna mu wybaczy.

      Wybaczy.

      Zawsze wybaczała.

(a/n) Mam jutro kartkówkę z biologii. Nic nie umiem, więc pewnie zawalę. Trzymajcie kciuki, może dostanę dwójkę ;*