Pamiętam, kiedy jako niczego nieświadome dzieci wspinaliśmy się na kamienne murki, które wtedy wydawały się być ogromne. Lubiłeś się przechwalać, że się nie boisz, że to dla ciebie pestka.

      Ale prawda była taka, że się bałeś. Nie bałeś się stać wysoko — przerażała cię wizja upadku.

      Potem dorośliśmy i każdy z nas poszedł swoją drogą — każdy inną. I wiesz, myślę, że życie przypomina taką wspinaczkę — musisz wiedzieć gdzie stanąć, żeby nie spaść.

      Jedynym czego żałuję, jest to, że nie było mnie przy Tobie, gdy runąłeś z wysoka. Wierzę, że w tamtej chwili to wizja upadku była tym, czego się nie obawiałeś.

(a/n) (Zauważyłam, że większość tych prac ma jakiś rok.)

(4/5)