Siódma rano.

      Zaspane twarze, usta wypluwające kolejne przekleństwa pod adresem swojego życia, niewyraźne odbicie nas samych w łazienkowym lustrze. W końcu trzeba wstać.

      Dwunasta w południe.

      Suche dłonie uważnie notujące każde słowo, żeby nie zawalić testu. W końcu nie możesz nic przegapić. 

      Dziesiąta wieczorem.

       Całe ciało błagające o odpoczynek, w końcu możesz go zaznać, jednak niezupełnie, nadal czujesz jak cały dzisiejszy stres bezlitośnie ściska twoje gardło. W końcu tak ma być.

      Trzecia rano.

      Łzy spływające po twarzy giną gdzieś pomiędzy gwałtownym pociągnięciem nosem, a żałosnym jękiem opuszczającym usta, wsiąkając w materiał pogniecionej poduszki.

      W końcu możesz pozwolić sobie na słabość.

(a/n) Jeśli przetrwam psychicznie ten rok szkolny, uznam to za swoje największe osiągnięcie.