Mijają dni, miesiące i tygodnie, odkąd odszedłeś.

Tępo wpatruję się w sufit w moim pokoju. 

Mickey.

M i c k e y, literuję.

Milkovich.

M i l k o v, przerywam.

Caleb staje u progu pokoju pokoju i delikatnie puka w ścianę, jakby ze strachu, że ją zepsuje, jesli użyje więcej siły. Nic dziwnego; też się czasami o to boję.

Siada na łóżku z westchnieniem, kiedy kiwam do niego głową.

   – Ian, co z tobą? – unika mojego spojrzenia. Nerwowo stuka stopami o podłogę, przygryzając jednocześnie dolną wargę. 

Siadam więc i ze stoickim spokojem kładę dłoń na jego ramieniu, szukając odpowiedzi w wyrazie jego twarzy.

Nie wiem, Caleb.

Naprawdę niczego nie rozumiem.

Jedyne, co jestem w stanie zrobić, to wyszeptanie jego imienia.

Odwraca się w moją stronę i mnie całuje. On też nie rozumie.

Chciałbym to przerwać i uciec gdzieś daleko; najdalej, jak się da. Ale nie potrafię. A może nie chcę?

 I tkwię tak w nieskończoność w tej idealnej bajce.

Szkoda, że ta bajka nie jest o mnie;  dostałem się tutaj przypadkowo, to nie rzeczywistość, do której należę.

M i l k o v i c h, literuję, gdy Caleb zasypia.