- Harry, nie! Nie zgadzam się! - wykrzyczała Ginny. - On jest jeszcze za młody!

- James ma już czternaście lat! Ja pelerynę niewidkę dostałem, gdy miałem jedenaście! Wiesz, jak bardzo tego chce! Nie widzę potrzeby, żebym nie mógł mu jej oddać! Mi i tak już nie jest potrzebna.

- Harry, dobrze wiesz jaki jest James - powiedziała Ginny siląc się na spokojniejszy ton. - Może być nierozsądny, przy korzystaniu z peleryny!

- Wiesz co? Peleryna niewidka jest moja, i zrobię z nią co będę chciał! - wysyczał Harry.

Mężczyzna wyszedł z sypialni i  z hukiem zatrzaskując drzwi. Na korytarzu stała jego córka, i jednocześnie najmłodsze dziecko - Lily. Harry spojrzał na nią, mając nadzieję, że nie słyszała kłótni.

- Tato - powiedziała cicho. - Znowu kłóciłeś się z mamą? - zapytała smutno.

Harry odwrócił na chwilę wzrok. Niby taka mała, a tyle rozumiała. Podszedł do dziewczynki i zmierzwił jej włosy.

- Nie - powiedział przekonująco - my tylko dyskutowaliśmy.

Dziewczynka nie wyglądała na przekonaną. Uśmiechnęła się blado, po czym poszła do swojego pokoju. Harry wszedł po schodach do pokoju swojego najstarszego syna. W dłoni trzymał pelerynę niewidkę. Był zdecydowany, aby mu ją oddać. Zapukał cicho do drzwi, po czym je otworzył. James siedział na łóżku pakując swoje rzeczy do kufra. 

- Pomóc ci? - zapytał Harry.

- Nie, już kończę - odpowiedział jego syn, pakując do kufra ostatnie rzeczy.

Harry oparł się o ścianę cierpliwie czekając, aż James skończy się pakować. W końcu chłopak zamknął kufer i usiadł na łóżku. Spojrzał na ojca. Harry usiadł obok niego. 

- Słuchaj, James. Wiem, że wiele mnie o nią prosiłeś - powiedział wskazując na pelerynę, którą trzymał w rękach - więc uznałem, że już czas, żebyś ją dostał.

Mówiąc to wręczył Jamesowi pelerynę niewidkę. Chłopiec wziął ją i przyjrzał się jej badawczo. Po chwili na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

- Ale super - rzekł - dzięki, tato.

Harry uśmiechnął się do syna. Przez chwilę siedzieli w ciszy. Żaden z nich nie wiedział co powinien powiedzieć. Harry wstał.

- Nie przeszkadzam ci już - powiedział, po czym wyszedł.

Harry postanowił pójść do pokoju swojego najmłodszego syna - Albusa. Nie chciał rozmawiać z Ginny. Otworzył drzwi. Albus, tak samo jak James, pakował się do Hogwartu. Jednak robił to z dużo mniejszym entuzjazmem. Spojrzał na ojca.

- Może ci pomogę? - zapytał z nadzieją Harry.

Ostatnio niezbyt dobrze dogadywał się ze swoim najmłodszym synem. Od jakiegoś czasu za wszelką cenę chciał odbudować ich relację. 

- Poradzę sobie.

Harry podszedł do syna i usiadł na przeciw niego na podłodze. Albus nie patrzył na niego, udając wielkie zainteresowanie jedną z książek. 

- Nie chcę tam wracać - powiedział w końcu nie podnosząc wzroku.

- Ja jak byłem w twoim wieku zawsze cieszyłem się na powrót do Hogwartu...

- Wiem, wiem - przerwał mu Albus - ucieczka od okropnego wujostwa i te inne bzdety. Ja nienawidzę tego miejsca.

- Powiesz mi przynajmniej, dlaczego?

- Niczego nie rozumiesz - zaśmiał się krótko i ironicznie. - Wszyscy się ze mnie śmieją i wytykają palcami. Syn słynnego Harry'ego Pottera, a taka niedojda! Trafił do Slytherinu! Wcale niepodobny do ojca!

- Spójrz na mnie - chłopiec spojrzał na Harry'ego. - Nie przejmuj się tym. Ludzie zawsze będą gadać. W końcu im się znudzi, zobaczysz. 

***

Następnego ranka cała rodzina Potterów zapakowała się do auta. Dzieciaki z tyłu, rodzice z przodu. W końcu przyjechali na dworzec. Albus i James wlekli ze sobą swoje kufry. Nie obyło się bez ciekawskich spojrzeń mugoli, którzy ze zdziwieniem patrzyli na sowy w klatkach. W końcu zatrzymali się między barierkami pomiędzy peronem dziewiątym i dziesiątym. James pobiegł pierwszy, za nim Ginny i Lily, potem Albus, a Harry na końcu. W końcu wszyscy znaleźli się na peronie numer dziewięć i trzy czwarte. 

- Ja też chcę już do Hogwartu! - powiedziała Lily.

- Jesteś jeszcze za mała - wytłumaczył jej Harry. - Za rok będziesz wystarczająco duża.

Harry rozejrzał się i zobaczył Rona i Hermionę, którzy stali razem ze swoimi dziećmi - Rose i Hugonem. Podeszli do nich. 

- Harry, Ginny! - wykrzyczała Hermiona, machając im ręką. 

- Cześć! - wykrzyczał Ron.

- Cześć -  powiedzieli w tym samym czasie Harry i Ginny. 

- Cześć, Albusie - przywitała się Rose, jednak Albus jej nie odpowiedział. 

Lily i Hugo zaczęli rozmawiać o tym, jak cudownie będzie im za rok, gdy już oboje pójdą do Hogwartu. 

- Powinniście już iść, żeby zająć wolne przedziały - powiedziała w końcu Hermiona do dzieciaków.

Jamesowi nie trzeba było dwa razy powtarzać, od razu podszedł do pociągu, gdzie spotkał kilku swoich znajomych. Zaraz potem poszła Rose, a Albus powlókł się tuż za nią. 

- Patrzcie, kto tam stoi - powiedział z niechęcią Ron.

Harry spojrzał w stronę, w którą patrzył jego przyjaciel. Stał tam Draco Malfoy, żegnając się z synem, który chwilę później poszedł już do pociągu.

- Wygląda jakoś dziwnie, nie uważacie? - zapytała Hermiona.

- Ciekawe, gdzie jego żona? - zapytał Ron.

- Właśnie! Czemu jest sam? - dodała Hermiona.

- Chyba zapytam co się dzieje - zdecydował Harry.

- Nie, Harry, przecież to Malfoy! - powiedziała Ginny łapiąc go za rękę, jednak Harry ją odtrącił.

- No i co z tego? Przecież on też ma uczucia.

Harry poszedł w stronę Draco odprowadzany zdumionymi spojrzeniami Ginny, Rona i Hermiony. Podszedł do Draco, który spojrzał na niego zdziwiony. 

- Witaj, Draco - przywitał się Harry.

- Potter, myślałem, że nie rozmawiasz z ludźmi mojego pokroju - powiedział ironicznie, nawiązując do swojej dawnej przynależności do śmierciożerców.

- Słuchaj, Draco, wyglądasz na...ee... no nie wiem... przybitego? Coś się stało?

Draco odwrócił wzrok.

- Daruj sobie, przyszedłeś, żeby się ze mnie ponaśmiewać?

Harry zmieszał się.

- Nie, nie, to nie tak. Pytam szczerze.

Draco w końcu na niego spojrzał. Jego twarz wyrażała ból. 

- Astoria... z resztą, czemu miałbym ci się zwierzać?

- W sumie to nie wiem... może dam radę jakoś pomóc? - zapytał Harry, ponieważ nic innego nie przychodziło mu do głowy.

- Wielki Potter, zbawiciel świata?

Harry uśmiechnął się szeroko. Na twarzy Draco również dostrzegł blady uśmiech, który po chwili zgasł.

- Nie dasz rady pomóc. Astoria... ona od jakiegoś czasu nie najlepiej się czuje. Nie mogę nic na to poradzić. 

Harry'emu zrzedła mina.

- Ojej... ja... nie wiem co powiedzieć... 

- Po prostu nic nie mów - mężczyzna spojrzał na zegarek - muszę iść. 

Harry patrzył jak Draco się oddalał, dopóki jego sylwetka nie zniknęła wśród tłumu.

- I co się dzieje? - zapytał Ron. - Tatuś nie przepisał nie niego majątku? - zapytał drwiąco, na co on i Ginny parsknęli śmiechem.

- Tak się składa, że ludzie mają gorsze problemy - odpowiedział Harry z jadem w głosie.

Współczuł Draco i nie widział powodu, aby się z niego naśmiewać. Może dawniej różnie między nimi bywało, ale przecież każdy się zmienia.