Ik schrik wakker. Mijn hele lichaam is bezweet. Waarschijnlijk heb ik een nare droom gehad, maar ik kan me niets herinneren. Van beneden klinkt muziek. Wat is daar aan de hand? Langzaam dringt alles weer tot me door. Klaarwakker draai ik mijn hoofd richting mijn digitale wekker. Zes uur. Zijn ze nou nog steeds aan het feesten? Bah, ik vind het maar niets hoor. Zomaar mijn huis binnendringen en dan gaan feesten, zonder mijn toestemming. Oh nee, wat ben ik dom geweest. Ik had de politie moeten bellen. Ik graai naar mijn nachtkastje om mijn mobiel te pakken. Er ligt niets. Ik klik mijn nachtlampje aan om te kijken, maar tot mijn grootste verbazing ligt hij er niet. Wat is dit nou weer? Dit is niets voor mij. Ik moet en zal nu de politie bellen, maar naar beneden gaan is ook geen optie. Dan hebben ze me meteen door. Nou ja, misschien is het een beter idee om gewoon door te slapen. Ik zet het lampje weer weg en kruip terug onder de dekens. Heerlijk warm is het in mijn bedje. Ik duw mijn kussen tegen mijn oren om de harde muziek niet te horen, maar het werkt voor geen meter. Hoe kon ik een paar uur geleden in slaap komen? Wat dat betreft ben ik een moeilijke slaper. Ik kom nooit in slaap, als er ook maar een heel erg klein geluidje is, blijf ik wakker. Maar daar tegenover, als ik eenmaal slaap, ben ik ook moeilijk wakker te krijgen. Zeer moeilijk. C'est très difficile. Vandaar dat ik me zo vaak verslaap en me altijd zo moet haasten voor de bus. Helaas heb ik ook geen ouder meer die me wekt, of een oudere broer. Mijn vader is zoals altijd weg. Volgensmij komt hij over twee weken thuis, dat is wel weer leuk. Het is altijd gezellig als hij thuis is. Mama komt helaas nooit meer thuis, die is toen ik nog heel klein was overleden in een ernstig ongeluk. Een auto knalde vol op haar, toen ze aan het fietsen was. Ze was op slag dood. Ik denk altijd dat mijn vader daardoor is gaan vluchten in zijn werk, maar ik durf het hem nooit te vragen. Doordat mijn moeder al is overleden toen ik zo jong was, heb ik haar nooit goed gekend. Natuurlijk mis ik het hebben van een moeder wel, maar ik kan me bijna niets van haar herinneren. Toen ik klein was, zorgde mijn broer altijd voor me. Hij was vijf jaar ouder. Toen hij nog maar tien jaar was, had hij al de volledige zorg over mij als mijn vader weg was. Nog steeds hoor ik luid de muziek. Ik irriteer me er echt aan. Ik probeer mijn gedachtes te verzetten. Die lieve Aaron. Ik mis hem zoveel. Hij was echt mijn grote broer. Alleen van mij. Maar nu studeert hij, in Groningen. Hij woont op kamers. Hij is een arts in de dop. Een extreem slimme jongen. Altijd al geweest. Bijna geen enkel persoon is zo slim als hij. Het is ook niet voor niets dat mijn vader hem de zorg voor mij toevertrouwde. Mijn broer was mijn alles. Nu heeft hij een vriendin. Ze is echt super lief hoor, begrijp me niet verkeerd, maar ik ben bang dat hij meer om haar geeft dan om mij. Als dat echt zo is, dan heb ik echt niemand meer die om me geeft. Diep in mijn hart weet ik wel dat mijn vader, mijn broer en zijn vriendin Sabrina heel erg veel om me geven, maar door die stomme pesters ben ik al.tijd bang en onzeker hierover. Ik wil zo graag sterker zijn, boven de pesters staan, maar het gaat gewoon echt niet. De muziek blijft maar hartstikke hard doorgaan, ik krijg er koppijn van. Dat kan trouwens ook van de vermoeidheid komen, ik heb nog maar vier uur geslapen vannacht. Iets in me zegt dat ik naar beneden moet gaan, maar dat ga ik echt niet doen. Mijn ogen doen pijn van vermoeidheid, zelfs al houd ik mijn ogen dicht. Drie uur later val ik pas in slaap.

Verschrikt knipper ik met mijn ogen. Al weer heb ik een nachtmerrie gehad. Veel ervan is niet bij me bijgebleven. Het enige wat ik me herinner is dat er een immens groot monster in voorkwam. Ik draai me om naar mijn wekker. De rode cijfertjes geven aan dat het al één uur 's middags is. Wat? Al zo laat? De muziek is tenminste wel opgehouden. Ik ben bang voor wat ik beneden zal aantreffen, dus ga ik eerst nog even douchen. Ik pak wat kleding uit mijn kast en hinkel naar de douche. Gisteren heb ik niet eens mijn pyjama aangetrokken, omdat Yared naast me stond. Voor de zekerheid draai ik de badkamerdeur op slot, voor het geval er nog iemand in huis is. Ik trek mijn kleren uit en bekijk mezelf even snel in de spiegel. Ik moet echt nodig afvallen, met al dat vet zie ik er echt niet uit. Alles aan mij is te dik: mijn buik, mijn benen, mijn armen, mijn kont, mijn borsten, mijn hoofd, gewoon echt alles. Ik bind een plastic zak om mijn gips heen, want dat mag niet nat worden onder de douche. Heel lang douche ik me, ik zie zo op tegen het opruimen van de woonkamer, dat alles in me zich verzet. Zeer traag droog ik mezelf af. Rustig bekijk ik wat voor kleren ik uit de kast heb gepakt. Een donkergrijze trainingsbroek en een geel t-shirt. Bah, wat een slechte combinatie. Op dit moment boeit dat me niets, dus trek ik het gewoon aan. In mijn slaapkamer borstel ik mijn haren. Zoals altijd draag ik het los. Nu er echt geen tijd meer te rekken valt, ga ik toch maar naar beneden. Ik strompel met moeite met mijn krukken de trap af en open de deur naar de woonkamer. Wow. Mijn mond valt open van verbazing. Het is echt een enorme troep.