Ik hoor luid gelach komen. 'Ze is een beetje verlegen,' hoor ik Yared zeggen. Nog steeds een beetje verbaasd, kijk ik om me heen. Zijn dat al zijn vrienden? En hoe zijn ze überhaupt binnengekomen. Pakte hij soms de sleutel en stopte hij die in zijn broekzak? Dat zal het wel zijn. Dat ik niet meteen gevraagd had wat hij pakte. Dom van me. Nu ze wegsturen gaat ook niet meer lukken. Het zijn er veel te veel en aangezien ik met krukken niet echt stabiel sta, wordt dat een probleem. Alleen Yared kan ik wel aan, maar al zijn vrienden erbij niet. Voor mijn gevoel lopen er steeds meer naar binnen. Na een tijdje zie ik iemand een grote kar met eten en bier naar binnen rijden. Nee hè, ze gaan toch geen alcohol drinken. Nou ja, hij is natuurlijk wel al boven de achttien, maar het is en blijft mijn huis. 'Weet je zeker dat je haar als vriendin wil?' vraagt een van zijn vrienden lachend. Pas nu dringt het echt tot me door. Ik ben Yareds vriendin. Maar daar heb ik nooit mee ingestemd. Natuurlijk ben ik dat niet. Wat denkt hij wel? 'Daar hoeft hij niet over na te denken ook,' snauw ik, 'ik ben je vriendin niet en dat zal ik ook nooit worden.' Hard gelach klinkt. Blijkbaar klonk mijn opmerking grappig, maar zo was het totaal niet bedoeld. 'Ik meen het hoor,' schreeuw ik. Er wordt nog harder gelachen. 'Rustig maar schatje,' zegt weer een andere vriend, terwijl hij over mijn wang wrijft. 'Blijf met je poten van me af!' schreeuw ik luid. 'Rustig aan,' probeert hij me te kalmeren, maar het werkt juist averechts. 'Ga weg nu, allemaal,' brul ik keihard. Nu zijn de mannen al helemaal niet meer te stoppen. Ze lachen me allemaal uit. Heel erg hard. 'Ze moet nog veel leren,' zegt er één. 'Weet je zeker dat ze geschikt is?' vraagt een ander. Yared antwoordt net te zacht op de vraag, ik kan het net niet horen. Maar geschikt, wat bedoelt hij daarmee? Geschikt waarvoor? Dat ik Yared niet kan vertrouwen, dat dacht ik al, maar na elke opmerking word ik er zekerder van. Na vanavond moet ik zorgen dat ik hem nooit meer tegenkom. De sloten moeten worden vervangen en misschien zal ik me zelfs moeten vermommen, zodat ik niet opval.

Ondertussen verbouwen ze de hele woonkamer. Alle stoelen worden aan de kant geschoven, de tafel wordt naar de linkerhoek verplaatst en de bank, waar ik nog gewoon op lig, wordt ook aan de zijkant van de kamer gezet. De voedselvoorraad wordt op de tafel gezet, ik zie vooral chips en bier staan. Een vriend van Yared zet boxen neer en sluit zijn iPod er op aan. Er knalt housemuziek door mijn huis, op het volle volume. Niemand verstaat elkaar meer. Er wordt geschreeuwd, gelachen, gegeten, veel gedronken en gerookt. Eerst waren het alleen maar sigaretten, maar naarmate de avond vordert, meen ik ook joints voorbij zien komen. Stank overheerst, ik haat rook. Ik vind dit echt vreselijk om te zien. Mijn huis, de enige plek waar ik me veilig voelde, is nu ook al in beslag genomen. De tranen branden in mijn ogen. Ik kan het hier niet aanzien. Het liefst zou ik nu naar boven gaan en gaan slapen, maar ik zal toch een oogje in het zeil moeten houden. Dan ga ik maar een spelletje spelen. Ik pak mijn mobiel erbij en ga een zinloos spel doen. De eerste paar uur bemoeit niemand zich met me, wat ik eigenlijk wel prima vind, maar na een tijdje komen er toch wat mannen op me af. 'Kom je niet gezellig meefeesten?' vraagt een behoorlijk knappe man. Hij heeft bruin haar en een heel mooi gezicht en helblauwe ogen. 'Dat gaat lekker,' zeg ik sarcastisch, al wijzend naar mijn been, waarna hij meteen weer afdruipt. Een paar minuten daarna probeert de volgende een gesprek te beginnen. 'Zal ik chips en wat drinken voor je halen?' vraagt hij. 'Ja hoor,' zeg ik. Lui als ik ben, vind ik het prima om op de bank te blijven liggen. Na een paar minuten komt hij terug met wat paprikachips en een glas gevuld met sinas, waarschijnlijk. 'Voor een kusje,' zegt hij, en hij wijst op zijn mond. 'Dan hoeft het niet meer.' Ik ontwijk zijn blik. 'Dan haal ik dit verdomme voor je, maar ineens hoef je niet meer,' zegt hij boos. 'Niet voor een kus,' zeg ik. 'Wat is het probleem?' dreigt hij. 'Je kan het ook zelf opeten,' probeer ik van onderwerp te veranderen, maar ik zie zijn blik steeds bozer worden. Daarom drink ik dus nooit, en gebruik ik geen drugs, je hebt jezelf niet meer in de hand. Voor ik het zelf doorheb, slaat hij hard in mijn gezicht, waarna hij me alsnog een kus probeert te geven. Uiteraard sta ik dat niet toe. Snel sla ik terug. Dat lijkt hij al helemaal niet te accepteren. Zijn ogen spuwen vuur, de uitdrukking is zo heftig dat ik er bang van word. Dan ineens staat Yared tussen ons in. 'Stoppen, allebei,' zegt hij boos, 'John, jij gaat terug daarheen en Meris, ik breng je wel even naar bed.' Teleurgesteld loopt de man, die blijkbaar John heet, terug. Opeens merk ik dat Yared gelijk heeft, ik ben echt moe. Ik kijk even hoe laat het is, al twee uur 's nachts. Zo laat ga ik nooit naar bed. Gelukkig hoef ik morgen niet naar school. Volgende week pas weer. Yared tilt me op, pakt ook mijn krukken op en draagt me de trap op. Hij legt me in bed en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik wil er nog iets van zeggen, maar ik ben te moe om te antwoorden. Het enige waar ik me nog wel zorgen om maak, is of die groep niets uithaalt. Maar ja, mijn vermoeidheid is op dit moment erger dan mijn vermogen om na te denken, dus al snel val ik in slaap.

---------------------

Ik heb echt veel inspiratie voor dit boek, dus ik hoop dat ik snel verder kan schrijven. Hoe vonden jullie dit hoofdstuk?

Voor de mensen die ook van thrillers houden, samen met Wendy_89 en Unlessenger schrijf ik een thriller genaamd Assassin, op het account Wendysmaffia. Ik hoop dat jullie die ook willen lezen :-)