De bel gaat. Zonder te kijken, graai ik naar mijn krukken. Nu mijn been gebroken is, is dat de enige manier om makkelijk vooruit te komen. Voorzichtig sta ik op met mijn krukken. Ik ben er nog steeds niet echt aan gewend. Waarschijnlijk staat Yared aan de deur. Zal ik überhaupt wel opendoen? Nou ja, ik laat hem wel binnen. Ik heb wel wat klusjes te doen, die mij zelf niet meer lukken zo. Als hij toch niet weggaat als ik daar om vraag, kan hij dat net zo goed even voor mij doen. Zuchtend open ik de deur. Meteen loop ik weer weg en plof ik weer neer op de bank. Yared loopt sluit de deur en loopt achter me aan. 'Hoi prinsesje,' zegt hij, en hij geeft me een zoen op mijn wang. Gadverdamme. Meteen wrijf ik over mijn wang, in de hoop dat er geen speeksel van hem op me achterblijft. 'Als je dat nog een keer doet hè, dan schop ik je het huis uit,' waarschuw ik hem. 'Ja, dat gaat ook zo makkelijk met een gebroken been,' lacht hij. 'Zeker, het gips is hard genoeg hoor,' zeg ik bot. Het was helaas een onbedoeld grappige opmerking. Hij ligt helemaal dubbel. Ik werp hem een boze blik toe. Nu moet hij nog harder lachen. Het huilen staat mij nader dan het lachen. Hij is net zo erg als alle pesters. Hij houdt ook al geen rekening met mijn gevoelens, alleen met zichzelf. Ook is hij te ijdel voor een man, te zelfbewust. Ik haat mannen die alleen maar aan zichzelf denken. 'Maar eh, kan je alsjeblieft voor me stofzuigen?' vraag ik, om van onderwerp te veranderen. 'Waarom zou ik?' Hij lacht nog steeds. 'Omdat je hier anders voor niets bent en net zo goed meteen weg kan gaan,' snauw ik, waarop hij antwoordt: 'Dat boze gezicht van je, maakt je niet mooier hoor.' Daar word ik nog bozer van. 'Alsjeblieft, ga of weg of iets doen. En trouwens, ik ben toch al lelijk, dan maakt het niet uit hoe ik me voel.' Hij lijkt nu eindelijk te beseffen wat ik zeg. 'Punt één, je bent mooi. Punt twee, ik ga. Doei.' Wat? Deze opmerking verbaast me. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat hij zou blijven. En nu moet ik alsnog het huishouden zelf doen. Ik bestel wel een pizza, dat scheelt in ieder geval het koken weer. Yared loopt de woonkamer uit en stopt iets in zijn broekzak, ik betwijfel wat het is. Volgens mij had hij niets meegenomen hier naartoe. Nou ja, ik verbeeld het me vast. Ik wil niet nog meer ruzie. Hij gaat weg.

Vlak daarna gaat de telefoon. Wacht, wie kan dat zijn? Eigenlijk belt er nooit iemand. Zelfs mijn vader niet, terwijl hij weet dat ik mijn been gebroken heb. Soms heb ik wel eens het idee dat hij niet om me geeft. Nou ja, over twee jaar kan ik hier weg en dan ga ik ook echt. Weg van alle ellende. Ik pak de telefoon op en zeg: 'Met Merissa.' 'Hey Merissa,' hoor ik, 'met mevrouw Bes. Ik hoorde dat je je been gebroken hebt. Balen zeg.' Ik knik, maar dan besef ik dat ze dat natuurlijk niet ziet. 'Ja klopt,' antwoord ik. 'Ik heb even geregeld dat Rosalie alle aantekeningen en zo naar je doorstuurt, en ook wat het huiswerk is, oke?' zegt ze. 'Ja, is goed. Bedankt!' Ik ben echt blij met een mentrix als zij. 'Nou, beterschap nog en tot volgende week,' zegt ze. 'Bedankt.' Ik hang op. Rosalie is een klein, verlegen meisje uit onze klas. Ze wordt niet gepest, maar ze hoort er ook zeker niet bij. Op zich zou ik wel vriendinnen met haar willen zijn, maar ik denk dat ze dat niet wil, omdat ik gepest word. Ze doet trouwens nooit mee met mij pesten, daar ben ik haar echt dankbaar voor. Misschien moet ik eens een gesprek met haar aanknopen. Dat is wel een goed voornemen. Nee heb je, ja kun je krijgen. Eens even denken, ik heb al anderhalve dag school gemist, dat zijn zeker vier aantekeningen en waarschijnlijk ook nog wat huiswerk. Ik haal alles dit weekend wel in, dan zal ik me vast wel weer wat beter voelen. Nu ik de telefoon toch in mijn handen heb, kan ik beter meteen een pizza bestellen. Ik toets het nummer in en vrijwel direct neemt er iemand op. Als ik mijn bestelling heb doorgegeven, zeggen ze dat ze er binnen een half uur zijn.

'Ga je nou alweer pizza eten?' zeurt een stemmetje in mijn hoofd. Het heeft gelijk. De tweede keer in drie dagen. Pizza is slecht voor je, en dat terwijl ik moet afvallen. Als Yared hier was geweest, had hij misschien wel voor me willen koken. Dacht ik daarnet aan Yared? Oh nee toch. Waarom? Ik kan niet aan hem gehecht raken. Hij spoort niet. Hij is niet aantrekkelijk. Eigenlijk wel. Arghh. Dit is zo frustrerend. Er speelt zich continue een tweestrijd af in mijn hoofd. Hem wel vertrouwen, hem niet vertrouwen. Tot nu toe neemt "hem niet vertrouwen" de overhand, maar "hem wel vertrouwen" komt steeds meer terug. Ik wil hem helemaal niet vertrouwen. Hij ziet er niet betrouwbaar uit. Help, ik word gek! Dan gaat de bel. Afleiding, eindelijk. De pizzabezorger staat aan de deur. Ik neem mijn pizza aan en betaal. Ik ben even aan het prutsen met mijn krukken en de pizza, want ja, hoe houd je nou iets vast als je handen de krukken vast hebben? Uiteindelijk lukt het.

Drie uur later, hoor ik kabaal in het halletje van de ingang. Het lijken net inbrekers. Hoe kan ik me nou weren tegen inbrekers? Help! Ik kan nu toch niet meer vluchten, dat zou veel te traag gaan. Dan verschijnt Yareds hoofd om de hoek. Achter hem aan lopen heel veel jongens, met de nadruk op heel veel. 'Kijk mannen, dit is nou mijn vriendinnetje,' zegt Yared trots. Hij wijst naar mij. Wacht eens even, sinds wanneer ben ik zijn vriendinnetje? Sinds nooit volgens mij...