Ze doet me een beetje denken aan Masha. Ze heeft dezelfde gemene blik in haar ogen. 'Kom je nog, of moet ik je uit bed sleuren?' snauwt ze geïrriteerd. Oke, Merissa, zet je er overheen. Misschien is ze wel hartstikke aardig. Voorzichtig sta ik op. Ik heb niet dezelfde kleren aan als eerst, tenminste, deze kleren komen me totaal niet bekend voor. Ik draag een soort witte joggingsbroek en een wit t-shirt. Ik loop naar het meisje toe en steek mijn hand uit. 'Hoi, ik ben Merissa.' 'Louise', zegt ze terwijl ze op haar kauwgom kauwt. Ze loopt weg, dus ik loop maar achter haar aan, niet wetend wat ik anders zou moeten doen. We lopen door lange brede gangen met heel veel rood geverfde deuren met cijfer erop. Aan het einde van de gang is een trap, we gaan een verdieping naar beneden. 'Op dit moment is het tijd voor lunch. Verwacht er niet teveel van, je krijgt nooit veel eten.' En dat terwijl ik zo verlang naar eindelijk weer eens een goede maaltijd. Helaas, alweer pech. We lopen naar binnen en ik zie drie lange tafels met wel in totaal minstens honderd mensen in de zaal. Wat een drukte. Ik hou niet zo van ruimtes met heel veel mensen. Ik loop achter Louise aan, ze pakt een dienblad en ik dus ook. We lopen langs twee bakken. Een met fruit en een met broodjes. Je mag slechts een stuk fruit en een broodje pakken. Dat was het. Mijn buik knort al een tijdje, maar door dat weinige eten zie ik er wel een stuk beter uit. Dat is dan ook het enige positieve, want een constant knorrende maag is niet prettig. We gaan zitten aan de tafel en al meteen raakt Louise in gesprek met de andere meiden en ben ik eenzaam. Lekker dan...

Als het eten op is, gaan we weer weg. Ze zegt niks tegen me. We lopen naar een klein kamertje. Daar staat een klein vrouwtje. Ik loop naar binnen en Louise loopt weg. 'Tot zo', zegt ze. Ze is best apart, ze zegt helemaal niets.

'Hoi Merissa', zegt ze. 'Ik ben Madelon. Je krijgt eerst van mij een brief met informatie en daarna ondervraag ik je even voor algemene zaken en bijzonderheden.' Ze overhandigt me een brief en ik open hem.

Beste Merissa,

Jij hoort nu bij ons. Je werkt voor ons en dient je strikt aan onze regels te houden.

 Jouw dagschema:

 Je staat om half 8 op. Dan heb je een uur om te douchen, je aan te kleden en om te ontbijten. Daarna ga je naar de visagiste en naar de kapper, zodat je er perfect uitziet. Je werkt van 9 uur tot 1 uur. Dan heb je twee uur rust. Je moet dan lunchen en als je tijd over hebt, kun je iets voor jezelf doen. Van 3 tot 5 moet je weer werken. Daarna ben je verplicht een uur naar de sportschool te gaan. Na het sporten heb je een uur de tijd om te eten. Dan werk je nog één keer van 7 tot 10. Om 10 uur moet je gaan slapen.

 Jouw mentor is Louise. Zij zal je begeleiden met alles hier.

 De regels:
- Je houdt je precies aan het dagschema.
- Je doet alles wat iedereen zegt.
- Als je bent verkocht of verhuurd, ga je direct naar je kamer om je spullen te pakken.
- Je eet volgens een speciaal dieet.
- Als je aan het werken bent, mag je niet met de andere meiden praten, alleen met de kopers.

Dit klinkt wel officieel allemaal. En dat Louise mijn mentor is, verontrust me een beetje. We hebben duidelijk geen klik. Madelon begint weer te praten. 'Je hoort bij de kleur blauw. Dit betekent dat je bij de gemiddelde prijsklasse hoort. Er zijn 7 verdiepingen. Op de begane grond waar we nu zijn, zijn de sport-, eet- en visagieruimtes en alle kantoren. De eerste en tweede verdieping zijn voor geel, de meiden die het minste opbrengen. De twee verdiepingen daarboven voor blauw en de twee verdiepingen daar weer boven zijn voor rood. De kleur die je hebt houdt ook in dat je altijd een kledingstuk van die kleur moet dragen, of grijs, wit of zwart. Andere kleuren zijn niet toegestaan. Louise zal je later meer uitleggen over je werk. Maar nu de vragen voor jou. Zou je dit formulier even willen invullen?'

Hoe heet je?
Merissa
Hoe oud ben je?
16
Omschrijf je gezin.

'Waarom willen jullie dingen weten over mijn gezin?' vraag ik. 'Om dit soort dingen te voorkomen en te ontlopen', zegt ze, en ze schuift een krantenartikel mijn kant op.

Van de zestienjarige Merissa is nog steeds geen enkel spoor te bekennen. De politie gaat uit van het ergste. Voor de gouden tip wordt een beloning van 1000 euro uitgeschreven.

Een traan komt op in mijn ooghoek. Ik mis mijn vader en mijn broer zo erg. Ik probeer hem te bedwingen, ik wil niet te zwak overkomen. Ik laat die vraag gewoon lekker open en vul de rest van de vragen in. Er zit niet zo veel bijzonders bij. Als ik de vragen bijna ingevuld heb, hoor ik de deur open gaan. Ik kijk achterom en zie Louise staan. Fijn, wat had ik zin om haar te zien. 'Kom, we gaan naar je kamer', zegt ze. Ik schrijf nog wat laatste dingetjes op en loop dan mee. We lopen langs een immense sportzaal, er staan echt wel 500 apparaten of misschien nog wel meer. Daar vlak naast is een lift. Op verdieping vier stoppen we. Wanneer we bijna de hele gang uit zijn, stoppen we. Kamer 446 is jouw kamer. Morgen haal ik je op, dan krijg je een make-over. De dag daarna moet je werken. De deur met privé erop aan het eind van de gang zijn de douches en toiletten. Daarna loopt ze weg. Nou oké, doei. Ik ga naar binnen. Er zit geen slot op de deur.

-----------------

Ik heb een nieuw kort verhaal, genaamd het Straflokaal. Als jullie het leuk vinden, kunnen jullie dat ook gaan lezen :-)