Nagle Ezarel szarpnięty do tyłu oderwał się ode mnie. Zamrugałam kilka razy powiekami. Co się właśnie stało? Co się ze mną dzieje? Pocałowałam się z chłopakiem, którego szczerze nienawidziłam ze wzajemnością? Spojrzałam na Ezarel'a i osobę za nim. Przekręciłam oczami, gdy zobaczyłam Nevrę próbującego udusić elfa.

- Zabiję Cię! Po prostu utopię w morzu! - warczał czarnowłosy szczerząc swoje kły. Jego tęczówki pociemniały.

- Nevra, zostaw go! - warknęłam.

- Mógłbyś się ogarnąć. Jedzie Ci z gęby serem. - niebieskowłosy zatkał ręką nos. Wampir syknął i rzucił go na ziemię. Spojrzał w moim kierunku i ze złowrogim spojrzeniem podszedł do mnie.

- Co on ma, a czego ja nie mam, co?! - warknął. Zdziwiona posłałam mu pytający wzrok. Chłopak złapał mnie za ramiona i przyciągnął do siebie. - Co mam zrobić byś była moja? - wyszeptał mi do ucha.

- Nie przystawiaj się do niej. - warknął Ez. Ciemnowłosy od razu obrócił się w jego stronę i nie tracąc ani jednej, cennej sekundy rzucił się na Strażnika. Złapałam się za czoło. A było tak spokojnie i miło.. Niestety BYŁO.

- Ej.. - w futrynie stał Valkyon. Podeszłam do niego. - O co poszło?

- O to, że Ezarel mnie pocałował.

- Co?! - zdziwiony, a zarazem zszokowany białowłosy rozszerzył oczy wlepiając we mnie swój wzrok. - Żartujesz...?

- Nie mogłabym żartować z takich rzeczy. - prychnęłam. Chłopak pokiwał tylko głową. Machnął do mnie ręką i ruszył przed siebie. Zrozumiałam, że to miał być znak bym za nim poszła. Tak też zrobiłam. - O co chodzi?

- Zrobiono ze mnie posłańca. Keroshane chciał bardzo Cię przeprosić, że ostatnio nie znajduje dla Ciebie czasu na rozmowę, więc znalazł coś specjalnie dla Ciebie. - odpowiedział otwierając drewniane drzwi. Coś jak kantorek... W środku znajdował się materac, poduszki i kocyk. Rozszerzyłam oczy.

- Jak on to...?

- Bycie w Lśniącej Straży ma jakieś wpływy. - wzruszył ramionami białowłosy. - Pomogę Ci to zanieść. Może się uspokoili...

- Dziękuję Ci. - uśmiechnęłam się do chłopaka, ale od odwrócił szybko wzrok. Zabrałam białe poduszki i kocyk, a Valky wziął ze sobą materac. Położyliśmy to wszystko na korytarzu wśród mojej "ramy" łóżka, komody i lustra. Zdecydowanie tyle mi wystarczy.

Weszłam do pokoju, gdzie na jego środku stał Ezrael. Sam.

- A gdzie Nevra? - spytałam nagle na co chłopak podskoczył. Zaśmiałam się cicho, a niebieskowłosy uśmiechnął się do mnie.

- Wyszedł chwilę po tobie. ZAPRZYSIĄGŁ MI ZEMSTĘ. - zaśmiał się.

- W razie czego możesz na mnie liczyć. - mrugnęłam do niego.

Dałabym sobie rękę uciąć, że zarumienił się! Zaczęliśmy wnosić do pokoju wszystkie rzeczy z powrotem. Można powiedzieć, że nareszcie to wyglądało jak pokój. Byłam szczęśliwa, ponieważ będę miała gdzie spać bez przypuszczenia gwałtu..

- Dziękuję Ci, Ezarel. Jeszcze raz. - chłopak ukłonił się w moją stronę,

- Do usług, Moja Pani. - ujął moją dłoń i złożył na niej pocałunek.

- Jeszcze Nevra Cię zobaczy. - zaśmiałam się. Chłopak machnął nieznacząco ręką.

- Nie boję się go.

- A mnie? - w drzwiach stanął Leiftan. Niebieskowłosemu zszedł uśmiech z twarzy, podobnie jak mi. Blondyn spojrzał w moją stronę. - Melody.. Mogę na chwilę Cię prosić?

Spojrzałam na Ezarel'a. Kiwnął głową i uśmiechnął się lekko. Odwzajemniłam jego gest.

- Ja pójdę zdać raport Miiko. - powiedział, a ja pokiwała twierdząco głową.

Wyszliśmy z mojego pokoju. Chwilę patrzyłam jak chłopak odchodzi. Mógł jeszcze zostać.. Może i nie czułabym się bezpieczniejsza, ale lepiej bym nie zostawała sam na sam z Leiftan'em.

- Od kiedy potrzebujesz jego zgody na porozmawianie ze mną? - zapytał w końcu blondyn. 

- Tak o. - wzruszyłam ramionami. Zazdrosny jest? O co mu chodzi? - Coś chciałeś?

- Porozmawiać.

- O czym? - skrzyżowałam ręce na piersi. Blondyn nagle i gwałtownie oparł ręce o ścianę tak, że znajdowałam się pomiędzy nimi. - C-co ty robisz?!

- Nic nie pamiętasz z tamtej nocy? - zapytał. Przełknęłam ślinę.

- Nic! - odpowiedziałam niemal od razu. Chłopak zmrużył oczy i przybliżył się do mnie powodując, że moje ruchy do ucieczki zostały ograniczone. Byłam mocno ściśnięta pomiędzy nim, a ścianą.

- Jesteś tego pewna w stu procentach? - wyszeptał prosto do mojego ucha.

- Leiftan nic...

- Co wy tu robicie? - spojrzałam w miarę możliwości na mojego wybawcę, którym okazał się być Valkyon. Leiftan wypuścił mnie i uśmiechnął się szeroko.

- Miałem już iść. Muszę zdać raport Miiko. Na razie! - pomachał i odszedł. Czemu wszyscy zawsze mówią, że muszą zdać raport Miiko? Czy ta lisica jest aż tak dobrą wymówką?

Białowłosy spojrzał na mnie. Uśmiechnęłam się delikatnie do niego, a jego złote oczy zaśmieciły się. Podszedł do mnie i przybliżył swoją twarz. Zdziwiona odsunęłam się do tyłu. Zmarszczył brwi patrząc w moje oczy. Polizał swój kciuk, a następnie przejechał mi nim po policzku.

- Jeszcze trochę farby.. - szepnął.

- Ah.. Dziękuję. - zaczerwieniłam się. Przechylił głowę na bok mierząc mnie przenikliwym wzrokiem.

- O czym gadałaś z Leiftan'em? - zapytał.

- O niczym ważnym. - zaśmiałam się nerwowo. Ponownie przybliżył swoją twarz do mojej.

- Na pewno?

- VALKYON! - z daleka usłyszałam warknięcie. Dobrze wiem do kogo ten głos należy...

***

Hey!

Woo troche minęło :P

No nic. Zostawiam Wam rozdział xD

Mam nadzieję że byliście cierpliwi <3

Dziękuję Wam za wszystko ^^

Do napisania,

Sashy ;3