- Yooni, zabrałeś wszystkie nuty, prawda? - zapytała kobieta, patrząc na synka we wstecznym lusterku. Czarnowłosy zaśmiał się krótko.

- Mamo, jestem pianistą. Po co mi nuty? Znam wszystko na pamięć!

- Yoongi-oppa! Idziesz z nami po szkole na zieloną herbatę? Na rogu otwarli nową kawiarnie - zapytała Yun, uśmiechając się szeroko, a w jej oczach migotały wesołe gwiazdki.

- Chciałbym, ale muszę od razu lecieć do próbę. Wiesz, że za tydzień mam przesłuchanie - odparł z wielkim bólem w głosie, bo herbatę kochał nad życie. A Yun może nawet jeszcze bardziej.

- Wiem - Dziewczyna wyraźnie posmutniała - Ale po tym, jak cię przyjmą, pójdziemy na tą cholerną herbatę, a potem zrobimy u ciebie maraton anime. Czy to jasne?

Yoongi się zaśmiał.

- Jak słońce, Yun.

- Głupi! Idź się popłacz, smarkaczu! - krzyczał Son Hyunwoo, popychając Yoongiego. Min uderzył lekko głową o ścianę. Chłopak chwycił go za włosy - Jeszcze raz wejdziesz mi w drogę!

Jego palce tak szybko i sprawnie poruszały się po białych i czarnych klawiszach, że ktoś, stojący i przyglądający się z boku, mógłbym dostać oczopląsu. Z głośnym akcentem zakończył utwór.

Siedzący na krześle nauczyciel, podskoczył w miejscu.

- Hej, spokojnie. Tam ma być coraz ciszej, nie? Nie zmieniłeś chyba repertuaru, co? - zachichotał o kilka lat starszy mężczyzna, podchodząc do wielkiego fortepianu - Co jest, Yoongi?

- Chciałbym wyjść ze świata muzyki i pooddychać powietrzem, a nie Chopinem - wyżalił się, spoglądając na pana Lee.

Ten uśmiechnął się pokrzepiająco.

- Wiesz, że jako jedyny rozumiem cię zupełnie doskonale. Ale musimy to razem przetrwać, bo gdy przeskoczysz tą przeszkodę, nic już nie będzie w stanie cię zatrzymać. Wszystkie drzwi staną dla ciebie otworem.

- Yooni?

- Co?

- Wyjdź trochę z tego pokoju. Chodź do ogrodu, napijemy się herbaty.

- Mamo?

- Tak, Yooni?

- Po co mi oczy, skoro nie mogę niczego zobaczyć?

- Stresujesz się?

- Niby czym? - Czarnowłosy podniósł jedną brew, uśmiechając się zaczepnie.

- Tym wszystkim, ci ludzie na widowni, sędziowie. To dość przerażające - wyznała Yun, miętosząc w dłoni kawałek swojej rozkloszowanej białej sukienki.

- Ich strach zjadam na śniadanie - odparł, po czym pocałował ją w czoło, zanim został wywołany i zanim ruszył spełniać swoje marzenia - Do zobaczenia potem, Yuni.

- Przykro mi. Skutki są zbyt poważne. Obawiam się, że nie będzie widział do końca życia - usłyszał gdzieś nad swoją głową, kiedy wszystkie inne wspomnienia biegały mu przed oczyma.

- Co chciałbyś robić w przyszłości, Yooni? - zapytała Sunyu, gdy siedziała ze swoim synem na kanapie.

- Nie wiem, ale bardzo podoba mi się ta wielka rzecz w salonie u dziadków. Co to jest?

- To fortepian, skarbie.

- W takim razie zostanę fortepianem, mamo.

to bardziej sieczka niż rozdział, ale bardzo ważny i oczywiście coś takiego mi wpadło do głowy dopiero jak zaczęłam pisać, więc nooo xDDD ale mamy choć kawałek tego wszystkiego, co spowodowało jaki yoongi jest teraz, ale i tak jeszcze wszystko nie zostało odkryte, więc zostańcie ze mną w oczekiwaniu na całą prawdę! xd

jeez, ale to było słabe xddd dobra, po prostu będzie mi miło jak zostaniecie na dłużej :)))