Hoseok śmiał się na cały głos. 

Nie spodziewał się, że niewidomy chłopak okaże się aż tak zabawną, zdystansowaną do siebie i świata osobą, przy której żadna sekunda nie była nudna. 

- Yoongi - zawył, tarzając się po podłodze pokoju niższego.

- Hyung! - powiedział, uderzając go tym razem w głowę, bo poczuł, że Jung znajduje się w zasięgu jego dłoni - Jestem od ciebie starszy, przecież ci mówiłem!

- No okej, okej - odparł, uspokoiwszy się na tyle, że mógł usiąść i odetchnąć - Yoongi-hyung, skąd ty znasz te wszystkie żarty i śmieszne historie?

Min wzruszył ramionami, uśmiechając się lekko. Jednak w jego wyrazie twarzy krył się smutek.

- W szpitalu spotyka się różnych ludzi.

Hoseok w sekundę zamilkł. Zrobiło mu się maksymalnie głupio. Chciał już wstać, ale od jakiegokolwiek ruchu powstrzymał go głos chłopaka.

- Przepraszam, nie powinienem wpędzać cię w poczucie winy i wymuszać litości wobec siebie.

- To ja przepraszam.

- Za co?

- Ja...

- To przecież nie twoja wina - odpowiedział, zamykając mu drogę do kolejnych argumentów, których mógłby użyć, aby wytłumaczyć się przed Yoongim i go przeprosić.

Jung podwinął kolana pod brodę i przez chwilę po prostu gapił się na starszego.

- Opowiesz mi dlaczego nie widzisz?

Miętowowłosy uśmiechnął się uśmiechem, którym obdarzał tych wszystkich, którzy chcieli to wiedzieć. A był to jedyny temat, którego Yoongi nienawidził poruszać.

- To nie jest... Możesz już iść? - zapytał zamiast odpowiedzi. Jego głos był chłodny, pusty, całkowicie inny niż przed momentem. Podniósł się na równe nogi i podszedł do okna, przez które nie mógł wyjrzeć.

Blondyn zmieszał się, wstał szybko i chwycił za klamkę.

- Przepraszam, hyung. D-do zobaczenia! Cześć!

Min usłyszał delikatny trzask drzwi, następnie krótkie pożegnanie z jego mamą, kolejny trzask, a potem głuchą ciszę.

Yoongi wiedział, że Hoseok stał przez chwilę przed jego domem i patrzył na niego, ale bał się wykonać jakikolwiek ruch, bo wtedy dałby mu cichą nadzieję, a przecież Yoongi chciał się nie wahać; no i nie zostawiać Hoseoka, łamiąc mu serce, kiedy powoli udawało mu się je naprawić.

trooochę dłużej mi zeszło, ale jest juhuuu

uwielbiam tu pisać, bo mogę napisać coś szybko, a z czego jestem jednocześnie zadowolona;;; krótkie rozdziały naładowane emocjami 

i czy tylko ja płaczę przy każdym oglądaniu mv do hearbeat i słuchaniu? przepraszam, ale ta piosenka jest taka piękna, a mv takie śliczne i smutne :(((( kocham razy 3000 moich chłopców!