Leondre

-Trochę, tak jakby - kaszlnąłem - zepsuł nam romantyczną chwilę - zaśmiałem się.

-Tak jakby - dołączyła do mnie.

Co za dzieciak...

Może tak miało być.

Pierwszy pocałunek powinien być wyjątkowy, a nie na trawie w biały dzień.

-To co, idziemy coś zjeść? - zapytałem chcąc zapobiec dłuższej ciszy.

-Jasne - uśmiechnęła się - co proponujesz?

-Kebab, KFC, albo...

-Lody! - przerwała mi.

-Ale tak w miejscu publicznym? - starałem się nie wybuchnąć śmiechem.

-Nie takie lody zboczuchu - szturchnęła mnie w ramię po czym oboje zaczęliśmy się śmiać.

Jest taka urocza kiedy się śmieje.

Samantha

Skierowaliśmy się w stronę najbliższej budki z lodami. Kiedy byliśmy już na miejscu zaczepiło nas kilka bambinos z czego nie byłam jakoś szczególnie zadowolona.

-To twoja dziewczyna? - zapytała niska blondynka.

-Nie, przyjaciółka.

Ałć. Zabolało.

Czy jestem zazdrosna? 

Niee... Jestem cholernie zazdrosna, a o kogo? O bambinos. 

Sama nie wiem czy dlatego, że każdą z nich przytula, całuje w policzek i tak dalej, czy może dlatego, że każda z nich się do niego klei, bo myśli, że ma u niego jakiekolwiek szanse.

Kiedy nasz pan gwiazda skończył robić sobie zdjęcia zamówiliśmy te nieszczęsne lody i usiedliśmy przy stoliku.

-Czyli już zakwalifikowałam się na przyjaciółkę?

-Jak się postarasz to może będzie z tego coś więcej, zazdrośnico - uśmiechnął się łobuzersko. 

-Zazdrośnico? Że niby jestem zazdrosna? Ciekawe o co - prychnęłam pod nosem.

-Skoro tak, to pewnie nie będzie ci przeszkadzać jeżeli podejdę do tej grupy dziewczyn, które tak bacznie nas obserwują?

-Oczywiście że nie.

-Nawet jeśli zacznę je przytulać i robić sobie z nimi zdjęcia? - zaczął się do mnie przybliżać.

-Nawet wtedy. Przecież to normalne, że robisz takie rzeczy z fankami.

-Okej, więc idę - wstał z krzesła.

-Więc idź - założyłam nogę na nogę.

Odwrócił się do mnie tyłem i tak jak wcześniej mówił; podszedł do grupy dziewczyn, niebrzydkich, zgrabnych dziewczyn.

Szlag.

Usłyszałam piski, krzyki i odgłosy zabijanej świni. Patrzyłam jak Leo przytula każdą z tych dziewczyn, te drobniejsze podnosił lub brał na barana. Patrzyłam na nich wkurzona i... zazdrosna?

-Leoś, chodź. Moja mama dzwoniła i powiedziała, że za chwilę jedziecie - no po prostu musiałam się wtrącić.

-Dobra dziewczyny, jak słyszycie, muszę już lecieć.

-Nie, prosimy zostań jeszcze - jęczały.

-Niestety nie mogę, bo w kimś się już gotuje - chrząknął - Bye!

Złapałam go za przedramię i pociągnęłam za sobą.

-Że niby jestem zazdrosna? Ciekawe o co - przedrzeźniał mnie zmieniając głos na bardziej piskliwy.

-Zamknij się.

-Moja mała księżniczka jednak nie jest taka grzeczna jakby się wydawało.

-Tak, jestem zazdrosna, pasuje? - wykrzyczałam mu w twarz.

Ten nie odpowiedział, nawet się na mnie nie popatrzył. W pewnym momencie się zatrzymał, przerzucił mnie przez ramię i zaczął biec w stronę willi mojej babci.

-Leo! Leo puść mnie! - szarpałam się i śmiałam za razem.

-Ktoś coś mówił? - rozejrzał się nie przestając biec.

-Leo to nie jest śmieszne.

-A jednak się śmiejesz.

-Postaw mnie na ziemię!

-A co z tego będę miał?

-Zrobię co tylko sobie zażyczysz, tylko mnie puść! 

-Obiecujesz?

-Obiecuje.

Delikatnie położył mnie na nogi po czym pocałował w policzek.

-Więc? - zapytałam.

-Więc co?

-Obiecałam, że zrobię co sobie zażyczysz.

-Jak coś wymyślę to dam ci znać - puścił mi oczko i zaczął iść dalej.

-Mam się bać? - wyrównałam mu kroku.

-Jeszcze nie wiem.

Głośno westchnęłam. Po kilku sekundach marszu, Leo złapał mnie za rękę. Popatrzyłam się na niego, a jego twarz wyglądała jak dorodny buraczek. Nawet w takiej postaci jest uroczy.

-Do twarzy ci w czerwonym - zaśmiałam się.

-Bo ty akurat jesteś blada - powiedział sarkastycznie, a ja odruchowo złapałam się za policzki.

-Urocza jesteś - powiedział.

-Wieeem - przeciągnęłam.

Wróciliśmy do willi mojej babci okazało się, że Leo rzeczywiście za chwilę musi jechać.

Było mi smutno, gdy jego mama nas o tym poinformowała. Zwłaszcza, że nie wiedziałam, kiedy się znów spotkamy.

-Idźcie sobie jeszcze do pokoju, zawołam cię jak będziemy jechać - powiedziała pani Victoria.

-Dobrze, mamo - uśmiechnął się do niej brunet.

Złapałam go za przedramię i pociągnęłam za sobą. Kiedy byliśmy już w pokoju, puściłam go, a sama usiadłam po turecku na łóżku. Brunet powtórzył moją czynność.

-Leeeoś - oparłam się o jego ramię.

-Też nie chcę cię zostawiać - zaczął bawić się moimi włosami.

-Kiedy przyjedziecie do Polski? - zapytałam.

-Pytanie, kiedy ty przyjedziesz do mnie - uśmiechnął się.

-Już o tym rozmawialiśmy. Jak na razie nie ma na to szans.

-Uwierz mi, że są. 

-Chyba dopiero jak skończę osiemnaście.

-Spotkamy się szybciej niż ci się wydaje - powiedział pod nosem.

*

-Już tęsknię - powiedziałam rzucając mu się na szyję.

-Spokojnie księżniczko - złapał mnie za uda i podniósł.

Odsunęłam głowę od jego szyi i popatrzyłam mu głęboko w oczy.

-Znamy się tak krótko, a ja już nie mogę bez ciebie wytrzymać - zaśmiałam się.

-A ja natomiast, czuję jakbym znał cię od lat - starł kciukiem łzę spływającą po moim policzku.

Ponownie się w niego wtuliłam, a ten postawił mnie na nogi.

-Do zobaczenia, księżniczko - powiedział i pocałował mnie w policzek.

-Do zobaczenia księciu - uśmiechnęłam się przez łzy.

Odwrócił się, wsiadł do samochodu, odjechał. Pomachałam mu jeszcze na pożegnanie, a kiedy jego auto zaczęło znikać z mojego pola widzenia, wróciłam do pokoju i rzuciłam się na łóżko. Już nie płakałam, przecież jeszcze się spotkamy, prawda? 

Mam nadzieję - powiedziałam w myślach.

Leondre

Widziałem jej sylwetkę w lusterku, machała mi. 

-Bardzo miła dziewczyna - odezwała się po chwili moja mama.

-I do tego ładna - powiedziałem nie odrywając wzroku od znikającej w lustrze sylwetki.

-Czy ona przypadkiem ci się nie podoba - zaśmiała się rodzicielka.

-Aż tak to widać? - zaśmiałem się.

-Nie tylko to jest zauważalne.

Popatrzyłem na nią zdziwiony.

-Ty jej też wpadłeś w oko - zaśmiała się.

Nie odpowiedziałem, ale czułem jak moje policzki się palą. Jeżeli to jest tak bardzo widoczne, to możliwe, że jest prawdą.

Uśmiechnąłem się do siebie i z powrotem zacząłem oglądać widoki za oknem.

*

Samantha

Na następny dzień poszłam na ten nieszczęsny pogrzeb, a około godziny 20 mieliśmy samolot do Poznania, w którym oczywiście zasnęłam. 

Mama obudziła mnie jak już byliśmy na miejscu, później przyjechał po nas tato i jeszcze przed północą udało nam się być w domu.