*DZISIAJ MAMY PRZEŁOM W RELACJI*

Kiedy wysiadłem z samochodu, wydobyłem się z siebie dwa kichnięcia. Przymknąłem oczy i wydałem z siebie jęk niezadowolenia.

- Znowu będę musiał brać leki na alergię - wymamrotałem do siebie.

W prewencyjnym siedział Peter, który od czasów wypadku, dość mocno pilnował się z jedzeniem. Tym razem miał przed sobą sałatkę owocową.

- Cześć - przywitałem się, posyłając mu delikatny uśmiech.

- Hej. Czyżbyś zaczął sezon alergika?

- Już widać? - zdziwiłem się.

- Dla innych może nie, ale ja widzę to po oczach - parsknął. - Są lekko zaczerwienione.

- A mi jak na złość skończyły się krople - westchnąłem.

- Pojedziemy do apteki i kupisz, co za problem.

- Są na receptę.

- No to pojedziesz do lekarza - parsknął z rozbawieniem.

- Nie przepadam za siedzeniem w poczekalni wśród tylu chorych ludzi.

- Przecież nie zarazisz się już alergią.

- Oh. Po prostu nie lubię lekarzy.

- I nie można było tak od razu? - pokręcił głową z politowaniem.

- Starałem się podtrzymać rozmowę.

- Nawet jeżeli była tak durna?

- Nawet.

- Skończ tę błazenadę - warknął.

- Nie wiem, o co Ci chodzi - odparłem niewinnie.

- Przestań udawać, że nic się nie stało. Dobrze wiem, że po tamtym incydencie z omdleniem trochę się ode mnie odsunąłeś, zdążyłem to zauważyć - odparł z gorzkim uśmiechem.

- To nie tak! - zaprzeczyłem gwałtownie.

- Wybacz, że się z Tobą nie zgodzę. A teraz proponuję udać się na odprawę i nie mieszać życia prywatnego z pracą - jego lodowaty ton głosu spowodował u mnie chęć płaczu. Dlaczego on był tak skomplikowanym człowiekiem?

Dzisiejsze godziny były zdecydowanie najgorszymi w moim życiu - Prevc cały czas mnie unikał i ograniczał się do rozmów odnośnie interwencji.
W porze obiadowej próbowałem go nawet złapać na stołówce, ale posłał mi takie spojrzenie, że wolałem nawet nie ryzykować.

Po służbie szybko założyłem kurtkę i wyszedłem, udając, że spieszę się do domu. Wiedziałem, że Słoweniec zostaje na komendzie, by poukładać papiery. Schowałem się za rogiem i zobaczyłem jak wychodzi do toalety. Podbiegłem do pokoju najciszej jak tylko się da i stanąłem za drzwiami. Kilka minut później wrócił i wręcz podskoczył na mój widok.

- Czy ty masz jakiś fetysz straszenia ludzi? - zapytał, mrużąc oczy. - Sądziłem, że wyszedłeś.

- Musimy porozmawiać - zacząłem, zakładając ręce. - O porannym incydencie.

- Nie masz lepszych tematów?

- Może i mam, ale ten jest najważniejszy. Źle odbierasz niektóre wypowiedzi.

- Ach tak? - prychnął.

- Nie zdystansowałem się względem Ciebie. Sięgnij pamięcią wstecz i przypomnij sobie, co Ci powiedziałem w szpitalu, kiedy się obudziłeś.

- Że się martwisz. Dzięki za troskę, ale nie potrzebuję jej.

- A potem? - nie dawałem za wygraną.

Słoweniec przymknął na moment oczy, głośno wzdychając.

- Kamil..., mam Ci podziękować, że Ciebie obchodzę? Nie obraź się, ale nie za bardzo umiem to zinterpretować...

Fuknąłem niczym rozdrażniony kot, odbiłem się od ściany i natychmiast stanąłem przed Prevcem. Pociągnąłem go kołnierz flanelowej koszuli i pocałowałem go delikatnie, choć stanowczo.

- Właśnie tak to interpretuj - mruknąłem, opuszczając pomieszczenie.

Przy samochodzie zacząłem się szczerzyć jak popieprzony, zdając sobie sprawę, że po raz pierwszy to ja coś zainicjowałem. Dziwne uczucie.

- Ewa! - krzyknąłem, wchodząc do jej mieszkania.

- W kuchni! - odkrzyknęła.

W trzech krokach znalazłem się w odpowiednim pokoju, napotykając zdziwienie w jej oczach.

- A ty coś taki szczęśliwy?

- Bo... bo ja się dzisiaj trochę posprzeczałem z Peterem, bo on jest strasznie niedomyślny... i ja go pocałowałem...

- NARESZCIE! - zapiszczała, po czym rzuciła się na mnie z impetem.

Zachwiałem się lekko, ale na szczęście udało mi się utrzymać równowagę.

- Już myślałam, że nigdy do siebie nie dotrzecie - uśmiechnęła się szeroko. - To na kiedy mam szykować kieckę? Datę ślubu już macie ustaloną?

- Ha! Żyjemy w Polsce, więc termin mamy, jakby, na nigdy?

- W Słowenii na pewno jest równość małżeńska, nie? A jak coś, to zostaje Holandia.

- Ty wzięłaś w ogóle pod uwagę, że on równie dobrze może tego nie... odwzajemniać - odparłem cicho. Dopiero teraz dotarła do mnie cała tą sytuacja.

- Nie ma mowy, nie wierzę w to.

- Żebyś się czasem nie przeliczyła. Powinienem już wracać do domu.

- Kamil, nie domawiaj sobie coś, czego nie jesteś pewny.

- Tak, tak... Pójdę już. Kocham Cię.

***

Zamknąłem za sobą drzwi i powoli osunąłem się na ziemię, chowając twarz w dłoniach. Jestem skończonym idiotą. Przecież on mnie znienawidzi. Dlaczego ja w ogóle go pocałowałem?

- Muszę sobie załatwić jakieś L4 - wymamrotałem do siebie i wyjąłem z kieszeni kurtki telefon. W tym momencie usłyszałem pukanie do drzwi i zamarłem, bo to na pewno nie była Ewa - ona zawsze wchodzi jak do siebie.

- Widziałem, jak wchodzisz do bloku - usłyszałem.

Cholera.

- Pomyłka - powiedziałem przez drzwi, po czym uderzyłem w czoło z otwartej ręki. Serio?

- Czyżby? - usłyszałem rozbawiony głos za drzwiami. - Chcę pogadać.

- Jaką mam pewność, że mnie nie pobijesz, gdy tylko otworze drzwi?

- Wciąż jestem osłabiony. Proszę, otwórz.

Zebrałem w sobie całą mizerną odwagę, jaką wtedy dysponowałem i stanąłem na nogi. Drżącymi dłońmi przekręciłem zabezpieczenia i uchyliłem płytę.

Peter przekroczył próg mieszkania i nie przerywając kontaktu wzrokowego, ponownie je zakluczył.

Czułem rosnące ciepło i nie byłem pewny, czy to przez to, że wciąż miałem na sobie kurtkę, czy przez fakt, że Prevc stał tuż przede mną.

- Dość szybko straciłeś dobry humor. Przy samochodzie odprawiałeś jakiś taniec szczęścia.

Moje policzki natychmiast oblały się szkarłatem, a ja w tym momencie wręcz marzyłem o zapadnięciu się pod ziemię.

- Uroczo wyglądasz, kiedy się rumienisz, wiesz?

- Nie żartuj sobie. Jednak wolałem Ciebie wkurzonego.

- Stwierdzam fakt. Poza tym mógłbyś to docenić, że po raz pierwszy w życiu powiedziałem komuś komplement.

Poczułem, jak opiera swoje czoło o moje. Uśmiechnąłem się i otworzyłem oczy.

///
Bierzcie i się cieszcie ❤️

KDP