Po wypadkach z poprzedniego dnia Hinata poczuła się gorzej i cały dzień nie wychodziła z pokoju. Nikt nie przeszkadzał jej, gdyż członkowie rodziny myśleli, że pobyt sam na sam dobrze jej zrobi. 

– Więc, ile ona już tam siedzi? – zapytał Mamoru. 

– Mamoru, chyba nie powinieneś pytać... – odpowiedziała matka. 

– Dobra, ale dlaczego na cały dzień zamknęła się w pokoju? Może to znak, że zaczyna być hikikomori*? 

– Nie śmiej się, Mamoru! – zganił go ojciec. 

– No co? Ja nic przecież nie robię! – wytłumaczył się chłopiec. 

Ojciec już go nie słuchał, gdyż włączył na swoim telefonie piosenkę Michaela Jacksona pod tytułem „You Are Not Alone". 

– Tato, a ty znowu z tym Białym Murzynem?! – jęknął zirytowany Mamoru. 

– Cicho, synu – odpowiedział ostro pan Oda. 

– Dobra. – Chłopiec przewrócił oczami. 

Hinata tymczasem wymieniała wiadomości z Yurim.

Hinata: I co powiedział twój ojciec?

Yuri: Kazał mi się trzymać od Ciebie z daleka

Hinata: Dlaczego świat jest przeciwko nam?

Yuri: Po prostu nas nienawidzi. Albo to mój wrodzony pech...

Hinata: Jaki pech? O czym ty mówisz?

Yuri: No wiesz, mam taki wrodzony pech, który zawsze mnie atakuje, gdy zaznam choć trochę szczęścia

Hinata: Głupku, nie myślałeś chyba, że to koniec?

Yuri: ...

Hinata: No przecież to Ty nie chciałeś ze mną zrywać!

Yuri: ... 

Hinata: Nie możemy się poddać! Proszę, napisz coś więcej... To nie może się TAK skończyć.

Yuri: Wiesz, że tego nie chcę...

Yuri: Ale chyba tak będzie najlepiej...

Hinata: Gdzie te Twoje zapewnienia, że wszystko się ułoży, że wszystko przezwyciężymy?!

Yuri: Nie wiem

Hinata: Proszę, chociaż porozmawiajmy twarzą w twarz

Yuri: Okej... będę za pół godziny

Dziewczyna jak we śnie wstała z łóżka i wyszła z pokoju. W kuchni słychać było piosenkę Childhood.

– People say I'm not okay, 'cause I love such elementary things... – rozbrzmiały słowa piosenki. 

Hinata przypomniała sobie, jak kochała tą piosenkę. Dlatego też do oczu napłynęły jej łzy, jednak starła je szybkim ruchem ręki.

– Wychodzę! – powiedziała.

– Tylko uważaj! – krzyknęła zmartwiona matka.

Dziewczyna wybiegła na klatkę schodową, wymijając przy okazji zrzędliwą sąsiadkę.

– A gdzie ci tak spieszno?! – gderała.

Jednak dziewczyna jej nie słuchała. W ciągu dwóch minut znalazła się na  dworze. Stała chwilę pod budynkiem, próbując wyrównać oddech. Czekała. Czekała na szatyna. Widziała przechodniów wpatrujących się w nią badawczym wzrokiem. Czasem zauważała jakąś parę zakochanych ludzi, spacerujących powoli i ze spokojem. Po piętnastu minutach zauważyła Yoshikazu wracającego do domu. 

– Hejka, Miyano! – powiedziała niemal bez emocji. 

– A tobie co się stało? – zapytał przyjaciel. 

– Nic, nic mi się nie stało. Po prostu gorszy dzień. Wszystko okej – odpowiedziała szybko. 

– Na pewno? 

– Tak, na pewno. – Dziewczyna poczęła się irytować. 

– Wiesz, jeśli coś cię gryzie, to możesz powiedzieć...

– Nie potrzebuję twojej pomocy, poradzę sobie sama! – wykrzyknęła, wściekła. 

– Nie musisz krzyczeć – powiedział Miyano. 

– Wiem, wiem, tylko... mam dużo spraw do załatwienia – odpowiedziała, próbując powstrzymać łzy. 

– Czy ty... – zaczął podejrzliwie Yoshikazu – masz okres? 

Dziewczyna otworzyła szeroko oczy, a później westchnęła z ulgą. Przez kilka strasznych sekund myślała, że czarnowłosy wie o jej problemach. 

– Nie, nie! To tylko taki dziwny czas! – powiedziała, niemal parskając śmiechem.

– Aha – odparł brązowooki, po czym wszedł do budynku.

***

Yuri musiał poprosić ojca, by ten pozwolił mu wyjść. Na szczęście (lub nie) pan Uchida nigdy nie stosował aresztu domowego. Jakiś czas zbierał się w sobie, ponieważ bał się jakiejkolwiek reakcji ze strony ojca. 

– Tato, czy mogę iść do przyjaciela? – zapytał niby od niechcenia. W rzeczywistości jednak bał się pytać w ogóle. 

– Oczywiście – odpowiedział ojciec, nie odrywając wzroku od dokumentów. 

Chłopak od razu wybiegł z gabinetu, żeby rodziciel nie zmienił zdania. Musiał teraz tylko wymyślić, co powie Hinacie. 

***

Drgnęła, kiedy tylko zobaczyła w oddali sylwetkę Yuriego. Chciała wybiec chłopakowi, jednak powstrzymała się przed tym w ostatniej chwili. 

– Przepraszam, że musiałaś tak długo czekać – powiedział chłodno. 

– Nic się nie stało. – Dziewczyna spuściła głowę. 

– Wiesz... no bo... – chłopak gubił się w słowach – mój ojciec się dowiedział o nas... i musimy... musimy... zerwać... 

Najbardziej bał się reakcji dziewczyny. Ta przez kilka minut nie podnosiła głowy ani nic nie mówiła. Delikatnie ujął jej podbródek i uniósł jej głowę. Zauważył jej załzawione oczy i drżące wargi. 

– Jeśli ty mnie zostawisz, to kto się mną zajmie? – powiedziała przez łzy. 

– Wierzę, że sobie poradzisz. 

Po tych słowach odszedł, zostawiając dziewczynę samą sobie. Nie chodziło jej o to, że nie miała nikogo, tylko o to, że prawdziwie pokochała tego zamkniętego szatyna. Dowiedziała się o tym właśnie w tej chwili – kiedy miała stracić go na zawsze. A przynajmniej tak myślała. 

*Hikikomori – termin opisujący ludzi, którzy unikają ludzi, zamykają się w domach, najczęściej we własnych pokojach.