Twój POV:

- Ha! Tęskniłeś za mną! - Krzyknęłam.

Yuuto i ja trenowaliśmy na naszym podwórku. To była niezła zabawa! Uderzyłam Yuuto moim laserem i upadł to tyłu.

- Dobra, masz mnie. Bohater wygrywa. - Powiedział wstając.

- Yey! To będzie świetna zabawa! - Mówię podskakując.

- Aww, jakie urocze! - Słyszę znajomy głos.

- Hej, Monoma! Jak długo tam stałeś? - Zapytałam uśmiechnięta i może zarumieniona.

- Mniej więcej w połowie twojej małej bitwy. - Mówi opierając się o płot.

- Woah! - Słyszymy jak ktoś krzyczy.

Wszyscy patrzymy na chodnik z boku i widzimy dziewczynę na ziemi z książkami.

- Woah, wszystko w porządku?! - Zapytał Yuuto podbiegając do dziewczyny.

- Tak, wszystko w porządku. Jestem trochę niezdarna. - Powiedziała nieśmiało dziewczyna.

Yuuto pomógł dziewczynie wstać i spojrzeli na siebie.

Kiedy zdałam sobie sprawę, kim jest dziewczyna, zaczęłam się śmiać. Yuuto był zarumieniony, Monoma nie dbał o to co się dzieje, Momo była zdezorientowaną, a ja leżałam na ziemi, śmiejąc się i tarzając.

- Um... co się stało? - Pyta Momo.

- No cóż, ta dwójka nie pochodzi z... nmanam jdehu abdi fkew!? - Zakryłam usta Monomy, zanim zdążył powiedzieć, że ja i Yuuto nie jesteśmy prawdziwi.

- Nie przejmuj się blond idiotą. On nie wie o czym mówi. - Mówię z ręką na ustach Monomy.

Spojrzałam na koszulkę Yuuto i moja twarz zbladła!

- Dlaczego musiał dzisiaj założyć koszulkę z Momo?!?!?

- Yuuto, czy możesz pójść ze mną, tak szybko? - Zapytałam i natychmiast wyciągnęłam go do domu. - Dlaczego musiałeś to dzisiaj założyć?! - Pytam wskazując na jego koszulkę.

Spogląda na swoją koszulkę i robi się blady.

- Zaraz wracam. - Mówi i biegnie do swojego pokoju

Patrzę na bok drzwi i widzę swoje buty z Monomą.

- Hmm, założę je, ponieważ przy Kominie nie jest już niezręcznie. - Myślę sobie i założyłam buty.

Zanim założyłam buty, Yuuto zszedł na dół w nowej koszulce.

- Myślę, że nie powinniśmy zostawiać ich na długo. - Śmieje się.

Otworzyłam drzwi i zobaczyłam, jak Monoma patrzy się na nas zmieszany.

- Przepraszam, haha, my...

- Jesteście z innej rzeczywistości?! - Pyta Momo.

Yuuto i ja byliśmy zdezorientowani, ale potem spojrzeliśmy na uśmiechniętego blondyna ze łzami w oczach.

- MONOMA!!!!!!! - Krzyczę, atakując go.

Skopałam jego tyłek, podczas gdy Yuuto zadawał pytania Momo.

- Co ci powiedział ten idiota, któremu mój bliźniak daje manto?! - Słyszałam jak, Yuuto pyta Momo.

- Ow! Przepraszam [Twoje imię]! Obiecuję, że więcej tego nie zrobię! - Jęczał z bólu Monoma, gdy rzucałam ciosami i strzelałam laserami.

- Ugh! Monoma to dla ciebie. Monoma to dla ciebie. - Powtarzałam sobie, kiedy skończyłam go bić.

- Monoma, nigdy już nie mów tego nikomu! Dlaczego w ogóle powiedziałeś o tym Momo? - Zapytał Yuuto wyraźnie zły.

- Ponieważ mógłbym powiedzieć, że ją lubisz, patrząc na koszulkę, która zazwyczaj nosisz. - Odpowiada Monoma.

- MOJA CENNA TAJEMNICA, ZOSTAŁA WYDANA!!! TY DUPKU! - Krzyczy Yuuto, zaczynając z nim walkę.

- OMG DZIEWCZYNKI, DZIEWCZYNKI OBYDWIE JESTEŚCIE ŁADNE, PRZESTAŃCIE WALCZYĆ!!! - Krzyczę.

- Ugh, dopadnę cię pewnego dnia! - Mówi Yuuto, kładąc palec na piersi Monomy.

- Ok, powstrzymam waszą dwujkę! - Mówię z frustracja stawiając miedzi nimi.

Wszyscy spojrzeliśmy na Momo, którą była cała czerwona.

- Wszystko w porządku, Momo? - Pytam.

Odpowiada mi kiwnięciem głowy.

- W... w każdym razie myślę, że mogę wam pomóc wrócić do domu! - Mówi Momo ze słodkim uśmiechem.

- Naprawdę?! - Ja i Yuuto krzyknęliśmy z podniecenia.

- Tak! Czytałam o wymiarach i innych typach rzeczywistości. Czytałam też o tym, jak ludzie podróżują do różnych wymiarów/rzeczywistości, więc może uda nam się znaleźć niektóre z tras i wypróbować je! - Powiedziała z nadzieją.

- Dziękuję, Momo!!! - Krzyczę z podekscytowania i przytulam ją, co odwzajemniła.

- Przyjdę jutro z kilkoma książkami i wszyscy będziemy mogli dowiedzieć się czegoś o wymiarach i rzeczywistościach! Ale teraz muszę wracać do domu. - Mówi, ruszając w kierunku domu.

Wszyscy machaliśmy jej na pożegnanie.

- Jest taka słodka. - Powiedział Yuuto z sercami w oczach, patrząc jak odchodzi.

Monoma i ja zaczęliśmy się z niego śmiać.

- Zamknijcie się. - Powiedział zdenerwowany Yuuto.

- Zaraz wrócę. - Mówię, wbiegając do domu, aby wziąść worek z  lodem dla Monomy, ponieważ podbiłam mu oko.

Kiedy szłam do zamrażarki, myślałam o mojej matce, jak ona się miewa? Czy wszystko w porządku? Czy jesteśmy martwi lub nieprzytomni?

Wzdycham chwytając lód z zamrażarki. Ciekawe, co by pomyślał o tym ojciec, bardzo za nim tęsknię. To dziwne... ojciec zginął w wypadku samochodowym... czy wypadek mój i Yuuty był powiązany z naszym ojcem? Może za bardzo się nad tym zastanawiam.

Wruciłam na zewnątrz i widzę, jak Monoma i Yuuto znów rozmawiają po francusku.

- Avez-vous des conseils sur la façon dont je peux demander à votre sœur de sortir avec moi? - Zapytał się Monoma, chyba.

- Eh bien, pour commencer, vous pouvez montrer à ma sœur autour de la ville. Je suis sûr qu'ella va aimer ça. - Odpowiada Yuuto.

- Ok, je vais considérer que. - Mówi Monoma.

- Je te souhaite bonne chance, mon pote. - Mówi Yuuto.

- Ahem! - Mówię i odwracają się.

- Hej siostrzyczko. - Uśmiecha się Yuuto.

<Niedługo jeszcze francuskiego się nauczę xd>

(Tłumaczenie między Monomą i Yuuto:

- Czy masz jakąś radę, jak mogę poprosić twoją siostrę by za mnie wyszła?

- Cóż, na początek możesz oprowadzić moją siostrę po mieście. Na pewno jej się spodoba.

- Ok, rozważę to.

- Życzę powodzenia, kolego.)

- Hej, więc o czym rozmawialiście? - Pytam.

- Och, nic co musisz wiedzieć. - Monoma uśmiecha się złośliwie, a ja się śmieję.

- Powinnam była to przewidzieć. W każdym razie trzymaj. - Podaję mu lód. - To na twoje oko... - Wzdrygam się z poczucia winy, on go bierze i uśmiecha się słodko.

- Dzięki. - Mówi i kładzie lód na podbitym oku.

- Więc myślicie, że będziecie w stanie wrócić do domu? Nie zaszkodziło by wam zostać w tej rzeczywistości. - Powiedział Monoma siedząc na stopniach od werandy.

- Choć bardzo chcielibyśmy tu zostać, mamy zmartwioną matkę. - Mówi Yuuto opierając się o ścianę domu.

- A co z waszym ojcem? Czy jest na zdjęciu? - Pyta, a ja i Yuuto spoglądamy w dół.

- Nasz ojciec zginął w wypadku samochodowym, kiedy mieliśmy cztery lata. - Mówię cicho.

- Oh przepraszam. - Monoma patrzył na mnie.

Posłałam mu słodki, uspokający uśmiech.

- W porządku... i tak nie było zbytnio na zdjęciu. - Mówię siadając obok niego na schodach.

- Co masz na myśli? - Pyta Monoma.

- Ojca nie było tak często, kiedy byliśmy młodsi. Nikt z nas nie wie dlaczego, ale kiedy był w pobliżu, wszyscy dobrze się bawiliśmy!

______________________________________