Twój POV:

- Ugh boli mnie głowa...co się stało? - Myślę.

Otwieram oczy i stwierdzam, że... nie jestem w swoim pokoju... gdzie ja jestem? GDZIE JEST YUUTO?!!?!? Natychmiast wstaję i rozglądam się, widzę zdjęcie rodzinne na białej szafce nocnej obok łóżka, w którym spałam, uroczą toaletkę w rogu pokoju i łazienkę. Wchodzę do łazienki i patrzę w lustro..... TO NIE JESTEM JA!!!!!!!!!!!! MOJE OCZY! MOJE RECE! MOJE WŁOSY!!!!!

(To ty, ale masz swój naturalny kolor włosów i skóry.)

Co mi się stało?! Przynajmniej nadal mam te same ciuchy, a najlepsze... moje buty z Monomą wciąż mam na nogach. Słyszę otwieranie drzwi i ktoś woła moje imię.

- [Twoje imię]?! - Słyszę krzyk Yuuto.

- YUUTO! Wszystko w porządku!

Wybiegłam z łazienki i spotykam się z bratem. (Wygląda jak ty, ale ma krótsze włosy i oczywiście chłopięce ciuchy)

- Co się stało? Dlaczego wyglądamy... inaczej? - Pytam patrząc na swoje ręce.

- Nie wiem! - Krzyczy. - Ale na szczęście nadal mam swoją poduszkę i koszulkę! - Mówi z uśmiechem.

- Haha tak, a ja wciąż mam swoje buty.

Puk pik

- Um... wejść. - mówię z wachaniem.

- Och, dobrze, oboje się już obudziliscie! Chodźcie, śniadanie gotowe. - powiedziała z usmiechem kobieta w [Twój kolor włosów] włosach.

- Kim... Kim jesteś? - Pyta Yuuto.

Kobieta wygląda na trochę zdezorientowaną.

- Twoją matką, głupku. Nie uderzeliście się w głowy podczas egzaminów wstępnych, prawda? - ona się śmieje.

- Oh haha racja, myślę, że tak. - Mówię śmiejąc się nerwowo.

- Cóż, pospieszcie się, zanim śniadanie ostygnie. - Mówi i odchodzi.

- Co do cholery!!??!? - Yuuto krzyczy.

- MOJA ŚWIĄTYNIA!!!!! - Mówię, zaczynając płakać - Moja piękna świątynia zniknęła!!! MONOMA!!!!! - Płacze na podłodze.

- Hej! Otrząśnij się! Powiedziała o egzaminach wstępnych... czy jesteśmy... w anime My Hero Academia...? - Pyta.

- Aha, masz rację! Ale jak? Hmm, żeby potwierdzić, że to prawda, zbadajmy miasto. - Mówię, a on kiwa głową.

~Time Skip~ [Po śniadaniu]

- Hej mamo, czy będzie w porządku, jeśli pójdziemy na spacer? - Zapytałam.

- Tak, ale upewnijcie się, że będziecie w domu przed obiadem. - Powiedziała, a my skineliśmy głowami.

- Och! Mamo, myślę, że trochę za mocno uderzyliśmy się w głowę, ponieważ nie pamiętamy naszych darów. - Mówi Yuuto.

- Haha, dzieciaki. Yuuto, twoim darem są kolce, kiedy plujesz twoja ślina zamienia się w metalowy kolec, ale twoją wadą jest suchość w ustach. - Mówi, a oczy Yuuto błyszczą.

- Ohhh okej, myślę, że teraz już pamiętam, dziękuję mamo. - Mówi, a ona się uśmiecha, po czym zwraca się do mnie.

- I [Twoje imię] masz laserowe ręce, możesz strzelać laserami z rąk, ale twoją wadą jest to, że dostajesz pęcherzy. - Tłumaczy.

- Och, okej, już pamiętam! Dziękuję mamo! - Mówię, śmiejąc się nerwowo.

Uśmiecha się, kiwamy głowami i wychodzimy na spacer.

- Wow, mamy takie fajne dary! - Yuuto mówi i uderza pięścią w powietrze.

- Chce zobaczyć jak plujesz. - Śmieję się.

- Ja tak samo! Daj mi spróbować. - Mówi, po czym pluje w podłogę.

Na początku była to normalna ślina, ale potem stała się ostra i metalowa. Kiedy uderzyła w ziemię, wydała  bardzo glosny dźwięk.

- Wow! To takie fajne!! - Dopinguję.

- Wypróbuj swoje lasery!! To brzmi świetnie. - Powiedział podekscytowany Yuuto.

- Haha, w porządku! - Podniosłam rękę w stronę nieba i wystrzeliła gruby zielony laser.

- Wow!! To takie ładne. - Powiedział Yuuto z szerokim uśmiechem.

Opuściłam rękę i posłałam Yuuto największy uśmiech w historii.

- TO TAKIE EKSCYTUJĄCE!!! - Skacze w górę i w dół, a on do mnie dołączył.

Po minucie skakania w górę i w dół coś sobie uświadomiłam.

- Czekaj... ale jak!? - Pytam, a jego uśmiecha zmienia się w grymas.

- N...nie wiem... hmm, zrozumiemy to później. Po prostu cieszmy się czasem, który mamy, dobrze? - Mówi, uśmiecham się i kiwam głową.

Potem zaczęliśmy iść dalej odkrywając... Zapomniałam, że mam buty z Monomą, a Yuuto koszulkę z Momo... Mentalne uderzenie się w twarz.

Yuuto i ja weszliśmy do pobliskiej biblioteki. Poszłam do działu z fantasy, podczas gdy Yuuto poszedł do science fiction.

- To jest szalone! Co się stało, zanim weszliśmy do świata anime? - Myślę.

- Um, przepraszam czy mogę wziąść książkę z nad twojej głowy? - Powiedział znajomy głos... BARDZO ZNAJOMY GLOS!!!!

Odwracam głowę i widzę znajome blond włosy, niebieskie oczy i słodki uśmiech... NEITO MONOMA.

- Och... uh heh... tak przepraszam. - Jąkam się i odchodzę.

<Marinett?>

- Ty idiotko! Pewnie myśli, że jesteś dziwakiem... CZEKAJ, MOJE BUTY!!!!! - Zaczynam wariować w głowie.

- Dziękuję. Możesz wznowić to co robiłaś. - Uśmiechnął się słodko, a ja to odwzajemniłam.

- Haha, dzięki. - Mówię i spoglądam na książki, wewnętrzne wrzeszcząc.

Siedzi przy stole, z którego dobrze mnie widzi, a ja go.

- OMG dlaczego teraz?! Kiedy mam buty z jego twarzą!!! - Krzyczę w głowie.

- Hej! Nie uwierzysz w to! - Yuuto klepie mnie w ramię...

Przestraszył mnie, a ja przypadkowo, go uderzyłam.

- OWWW! - Krzyczy i przyciąga uwagę  ludzi razem z Monoma-san.

- Omg! Yuuto, tak mi przykro! Przestraszyłeś mnie! - Mówię pomagając mu wstać z ziemi.

- Nigdy nie myślałem, że uderzy mnie mój bliźniak. Myślałem, że bliźniaki się dogadują. - Śmieje się.

- Tak mi przykro! - Mówię, patrząc na jego policzek.

- Nic się nie stało. Ale zgadnij, co się stało! - powiedział podekscytowany.

- Co się stało? - Pytam i wracam do oglądania książek.

Widzę Monomę wpatrującego się we mnie i mojego bliźniaka...

- Poznałem Momo! - Mówi radośnie.

Odwróciłam się i stanęłam przed nim.

- Naprawdę?! Nie kwestionowała twojej koszulki? - Zapytałam zmieszana.

- Nie spojrzała na moją koszulkę, była zbyt nieśmiała, żeby na mnie spojrzeć. Jest taka słodka!! - Pisnął.

- Haha, chłopaki. - Śmieję się.

- Haha, miejmy nadzieję, że nikt nie zauważy mojej koszulki i twoich botów. To była by katastrofa! - Śmieje się i wskazuje na moje buty.

Spojrzałam na niego z przerażoną miną i w końcu zrozumiał.

- Co się stało?! - Zapytał poważnym tonem.

Skinęłam głową na miejsce gdzie siedział Monoma, Yuuto spojrzał na niego i przekonał... zobaczył moje buty.

______________________________________