Wycinek z towarzyskiej rubryki gazety Greenfield Post

(...) W ostatnim czasie nie mogliśmy uświadczyć wielu wydarzeń towarzyskich. Powiew nudy napawa mnie pewną nostalgią, więc przepraszam, jeśli tym razem Was nie rozbawię.

Przed kilkoma dniami nastąpił prawdziwy przełom w sprawie doktora Scotta. Podzielił się on z nami przejmującą historią ze swojego życia i muszę przyznać, że nawet ja uroniłam kilka łez. Szkoda, że nie widzieliście swoich min, kiedy dama (której reputacja od początku budziła zastrzeżenia) okazała się zwyczajną oszustką! Ptaszki ćwierkają, że w intrygę była zaangażowana panna Violet Statham. Chciałabym skierować do niej kilka słów z tego miejsca, lecz obawiam się, że żaden wydawca nie zechciałby ich opublikować. Wobec tego powiem tylko tyle, że jeżeli ja zasłużyłam sobie na miejsce w piekle za wypisywanie tych paszkwili, to panna Statham wyląduje zaraz obok mnie.

Zdaje się, że nasz pan doktor znów jest najbardziej pożądaną partią w mieście, a kilka znamienitych rodzin (których nazwisk wymieniać nie chce) już ostrzy sobie na niego zęby. Ja troskam się o formę Scotta, który z wiadomych przyczyn nie dostarczał nam ostatnio zbyt wielu powodów do uciechy. Głowa do góry, chłopcze!

Jak już wspomniałam, panna Statham ma rozliczne wady i pewnie jeszcze więcej grzeszków na sumieniu, lecz mimo to nie mogę pominąć informacji, że rozpoczęły się przygotowania do jej corocznego balu. Tym razem nie potrafię odczuwać ekscytacji z myślą o przyjęciu, ale mam nadzieję, że szybko się to zmieni i znów odzyskam mój dobry humor.

Przy okazji chciałam podkreślić, że w związku z tym zostały jedynie dwa tygodnie do rozstrzygnięcia naszych małych zawodów (chyba nie muszę nikogo wtajemniczać w ten temat). Póki co moja tożsamość wciąż pozostaje tajemnicą, więc mogę śmiało stwierdzić, że na ostatniej prostej to ja jestem zwycięzcą. Ba! Jestem niemal pewna, iż to nie zmieni się nawet po balu, ale z „a nie mówiłam" zaczekam do następnej notki.

Zmartwiona i przybita,

Lady M.