Leżeli razem w łóżku do popołudnia. Gorączka nie chciała opaść i Angie spała bardzo niespokojnie. Kręciła się jak burza, aż w końcu podniosła się na łokciu jak oparzona i wbiła wzrok gdzieś w nicość przed sobą.

— Zobacz! Nie domyłam! — wrzasnęła i chciała zerwać się z łóżka.

Derek złapał ją za łokieć i przytrzymał.

— Eeeej, co ty wyprawiasz? — upomniał ją ostro.

— Muszę poprawić! No coś ty, jak to wygląda! Twoja matka znów mnie obgada! — mówiła jak w transie.

— Angie! Uspokój się, chodź tu — podniósł na nią głos i przyciągnął do siebie. — Jesteś chora, pamiętasz? — zapytał, choć miał dziwne wrażenie, że jej reakcja, to były jakieś majaki z gorączki.

Kto normalny martwi się sprzątaniem, podczas choroby!

— Nie, Derek, muszę to domyć — upierała się przy swoim.

— Ja domyję — obiecał w desperacji, choć kompletnie nie miał pojęcia, o co jej chodzi.

— Naprawdę? Zrobisz to dla mnie? — zapytała płaczliwie.

Teraz był pewien, że majaczy. Wzrok miała nieobecny i zaszklone oczy.

— Połóż się, umyję — mówił uspokajająco.

Jak zwykle go posłuchała. Popiła kolejną aspirynę szklanką wody, którą jej podał i znowu usnęła.

Derek rozejrzał się wokoło i zerknął na górne przeszklenie. Faktycznie szyba miała mazy i była niedomyta, bo przecież o mały włos Angie nie spadła wczoraj z drabiny. Ledwo co prawda dostrzegalne były maźnięcia, ale jednak. Wstał, poszedł do schowka po drabinę i umył szybę. Potem ugotował zupę jarzynową, którą nauczyła go gotować wczoraj i znów do niej wrócił.

— Angie? — obudził ją delikatnie.

Ocknęła się i otworzyła oczy.

— Coś się stało? — zapytała zaspana.

— Musisz coś zjeść.

— Zjeść, a niby co? — zapytała, jakby jej choroba była wynikową, że teraz będą głodować.

— Ugotowałem zupę.

Popatrzyła na niego jak na ducha.

— Ty? Ugotowałeś zupę?

— Nie patrz tak na mnie, przecież mnie wczoraj nauczyłaś, nie jestem imbecylem, zapamiętałem.

— Aaa no dobrze, to zjem, dziękuję.

Siedząc na łóżku, zjadła kilka łyżek i choć zupa była naprawdę dobra, to nie mogła wmusić w siebie więcej.

— Daj odniosę — zaproponował.

— Tylko opłukaj, zanim włożysz do zmywarki — poinstruowała. — Nigdy tego nie robisz, a potem śmierdzi z niej jak ze śmieciarki.

— Tak jest Idealna Pani Domu — zadrwił z niej. — Za chwilę wracam.

Faktycznie zniósł naczynia, opłuknął, włożył do zmywarki i wrócił na górę. Położył się na łóżku, a Angie przylgnęła do niego momentalnie. Zdziwił się i to nie mało, ale zrzucił to na karb gorączkowych majaków i objął ją ramieniem. To było miłe.

Angie leżała policzkiem na Dereka ramieniu i patrzyła w jeden punkt, gdzieś w oddali.

— Śniło mi się, że nie domyłam szyby, byłam przerażona, ale teraz jak tak na nią patrzę, to jest całkiem czysta — powiedziała.

Derek westchnął.

— Tobie się takie rzeczy nie zdarzają. To musiał być koszmar z gorączki — przytaknął jej, nie przyznając się jej, że to on umył szybę.

Po co miał jej mówić. Wyrzucałaby sobie i przeżywała. Zawsze przeżywała takie rzeczy jak życiową porażkę.

Angie podniosła się na łokciu i popatrzyła na niego uważnie, ale nic się nie odezwała. Położyła się znowu.

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

Och... ^^

Do jutra!

Monika :)