Wieczorem, gdy Angie usiadła na sofie, dzień wydał się jej wyczerpujący i poczuła się bardzo zmęczona.

Derek wciąż jeszcze pracował. Pisał szybko na klawiaturze i mamrotał coś pod nosem w stronę monitora i Angie wydawało się, że wręcz złorzeczył.

Nadstawiła ucha.

— Ja wam kurwa pokażę, złamasy — dobiegły ją jego słowa. — Mój projekt będzie najlepszy. Pff, z resztą jak zawsze.

Przestała słuchać, ale wciąż mu się przyglądała. Stwierdziła, że pracuje nad czymś ważnym, bo o ile już nie drapał się po plecach, to co chwila kręcił barkiem. Zawsze tak robił, gdy się stresował. Pamiętała, że w mięśniu z nerwów robiły mu się węzły i dokuczało mu to boleśnie, a ona mu je masowała i pomagało, ale teraz to już nie była jej sprawa.

Odwróciła oczy i oparła głowę o oparcie. Poczuła się ciężko, jakby wszystkie siły ktoś z niej wypompował. Wstała i poszła w stronę schodów.

Derek obejrzał się na nią i uniósł brwi pytająco.

— Już się idziesz położyć?

— Yhm, jestem zmęczona — odpowiedziała. — Pracuj sobie w spokoju.

Godzinę później leżała już w łóżku i zasypiała. Nie słyszała, kiedy obok zjawił się Derek.

Rano, gdy tylko otwarła oczy, jedynie co do niej docierało, to szczęk jej własnych zębów. Miała gorączkę. Wysoką.

— Derek? — pisnęła do niego, ale jej nie usłyszał. — Derek! — powiedziała głośniej.

— Hm? — ocknął się, wyrwany z głębokiego snu. — Coś się stało?

— Chyba jestem chora — zaskrzeczała.

Derek usiadł na łóżku i potarł twarz dłonią.

— To znaczy, co ci jest? Źle się czujesz? — dopytał.

Angie szczękała zębami tak głośno, że nie sposób było nie usłyszeć. Do tego bolał ją każdy mięsień i miała wrażenie, że włosy na głowie też ją bolą.

— Yhm — jęknęła. — Chyba mam gorączkę. Tak mną trzęsie, że nie umiem nad tym zapanować — wytłumaczyła.

— To, co mam zrobić? Podać ci jakieś leki? — pytał zaspany.

— Mam na dole w torebce aspirynę, przyniesiesz mi?

— No pewnie, że przyniosę — wymamrotał i wygramolił się z łóżka.

Poprawił instrument w spodenkach i zszedł na dół. Po chwili pojawił się z powrotem.

— Sama jesteś sobie winna — oskarżył ją i podał szklankę z wodą i aspirynę.

— Chyba sobie jaja robisz? Niby w czym zawiniłam? — jęknęła obruszona Angie.

— Sprzątasz jak jakaś pomylona i takie tego skutki — burknął na nią i wsunął się z powrotem pod kołdrę.

Angie z trudem przełknęła aspirynę, nie spuszczając z niego wzroku.

— Nie wiem, co ma sprzątanie z chorobą wspólnego — fuknęła, ale on już jej nie słuchał.

Wypiła wodę ze szklanki do dna i też się położyła.

— Derek?

— Co znowu? — odburknął, bo był na granicy snu.

— A jak ja mam covid? — zapytała.

Derek aż usiadł na łóżku. Otwarł szeroko oczy.

— Jaki covid? Covid srovid! Co ty bredzisz! Wietrzysz, skaczesz po oknach i się dorobiłaś jakiegoś choróbska! — wyskoczył na nią, bo chciało mu się spać, a ta cała pandemia wydawała mu się naciągana.

Nie wierzył w nią ani trochę.

Angie skuliła się pod kołdrą jeszcze bardziej. Nigdy nie był taki nieczuły dla niej. W oczach zakręciły się jej łzy.

— Ja nie chcę być chora. Nie chcę, żeby oni tu przyjeżdżali — jęknęła ze strachu.

Derek oprzytomniał jeszcze bardziej.

— Kurwa, trzeba będzie ich powiadomić — stęknął, mając na myśli CDC.

— Nie dzwoń do nich — pisnęła ze strachu i łzy popłynęły jej z oczu.

— I czego znowu beczysz? To, co ja niby mam zrobić? — rozzłościł się na nią. — Było nie wietrzyć i po drabinie nie skakać w taki ziąb! — znów jej wypomniał.

Pół godziny później, rozmawiał już z dyspozytorem pogotowia, bo gorączka nie spadała.

— Tak, żona miała kontakt z chorym — mówił z irytacją, prawie zgrzytając zębami. — Tak, jesteśmy objęci kwarantanną od pięciu dni. — wyjaśnił. — Tak, ma gorączkę, prawie trzydzieści dziewięć stopni. Bolą ją mięśnie i gardło.

— Gardło mnie nie boli! — próbowała się wtrącić, ale zatrzymał ją gestem ręki.

Potem się rozłączył. Odłożył telefon na szafkę, a na Angie zerknął zdegustowany.

— Będą do kilkudziesięciu minut. Doigrałaś się — pogroził jej.

Angie stęknęła żałośnie. Potrzebowała wsparcia, a nie kata. Sięgnęła po telefon. Wykręciła numer.

— Logan? — zapłakała. — Kochanie, jestem chora i muszę ci coś powiedzieć.

Derek spojrzał na nią szybko, a serce podeszło mu do gardła. Bolało go to „kochanie". Zawsze mówiła tak tylko do niego, a teraz?

Zacisnął powieki i szczękę ze złości.

Angie szukała wsparcia i znów je znalazła... u Kija W Dupie.

Kurwa!

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

No cóż Derek, znów nawalieś :/ Ech... 

Do jutra!

Monika :)