Derek zatrzymał się jak porażony. Zamrugał kilka razy oczami. Obejrzał się za siebie, a potem wrócił pod drzwi.

— Powiedz, że to kłamstwo, a ci daruję — powiedział do Angie, ale coś tak gniotło go w gardło, że jego głos brzmiał, jakby się topił.

— Nic ci nie powiem. Chyba jednak wolę tu posiedzieć! — wydarła się z satysfakcją Angie.

— Okej — bąknął.

Tylko tyle był w stanie z siebie wydusić. Podejrzewał, że kłamała, ale ta wiadomość przeszyła go jak piorun. Poraziła mu styki w mózgu i poczuł gorycz w ustach, jakby zaraz miał dostać zawału. Cofnął po cichu krzesło i odstawił na miejsce, ale jej nie poinformował, że to zrobił.

Zszedł na dół i usiadł przy stole. Był w szoku. To, że Angie odeszła do innego faceta, było niczym w porównaniu z tym, że on dałby jej to, czego on nigdy nie chciał.

Bał się dziecka. Według jego wyobrażenia ono by mu ją odebrało, tymczasem o ironio, zrobił to inny mężczyzna i mało tego pewnie chciał jej dać dziecko.

Zerknął w górę na antresolę.

Czy on dałby jej dziecko, gdyby mógł zawrócić czas? — zapytał sam siebie, ale nie chciał odpowiadać. Znał odpowiedź. Wciąż nie chciał dzieci, nawet za cenę rozpadu małżeństwa.

Westchnął i wrócił wzrokiem do komputera.

On na pewno chciał — pomyślał o Psychologu.

To mu się nie mieściło w głowie, więc żeby o tym nie rozmyślać, rzucił się w wir pracy.

Pracował kilka godzin, ale jak na autopilocie, a Angie siedziała cicho w łazience. Nie miała zamiaru prosić go o wybaczenie, ale im dłużej siedziała zamknięta, tym bardziej nabierała pokory, aż w końcu obleciał ją strach.

Nikt nie wie, że tu jestem, prócz Dereka i jego matki — pomyślała. — A co jeśli knują ją zamordować i ukryć zwłoki? Na szczęście CDC wie, że tu jestem.

APLIKACJA! Tak, ona ją uratuje!

I w rzeczy samej tak się stało. Derek około czternastej odebrał kolejne zadanie, czyli zdjęcie do wykonania i znów spojrzał w górę na antresolę. Brakowało mu tego, żeby przypałętała się tu Policja, a wtedy jak nic Angie im powie, że przetrzymywał ją w łazience i będzie miał kłopoty.

Wziął więc telefon, zrobił sobie fotkę, wysłał, a potem poszedł na górę. Angie wciąż siedziała w łazience, nie wiedząc, że może z niej wyjść w każdej chwili. Zajrzał do jej telefonu. Też miała zadanie w aplikacji.

Podszedł do drzwi i nasłuchiwał przez chwilę.

— Uspokoiłaś się? — zapytał łagodnie.

— Tak — usłyszał w odpowiedzi, a po chwili kliknięcie zapadki zamka.

Złapał za klamkę i otwarł drzwi z impetem. Angie nakryła się rękami ze strachu.

Trochę go to przeraziło. Poczuł się nieswojo.

— Przecież cię nie zbiję — powiedział z wyrzutem. — Zwariowałaś?

— Nie jestem pewna — burknęła Angie, choć musiała przyznać w duchu, że przegięła.

Derek nigdy nie uderzyłby kobiety. Bez przesad.

Zacisnął zęby i złapał ją za ramię. Szarpnął, ale Angie wcale nie stawiała oporu.

— Przepraszam, kłamałam, nie jestem w ciąży — jęknęła na granicy płaczu. — Wiem, zrobiłam źle z formularzem, ale twoja matka ona nigdy mnie nie lubiła i zawsze grała mi na nerwach. Chciałam jej zrobić na złość, nic na to nie poradzę. Przecież nigdy w życiu nie chciałabym spędzić z tobą kwarantanny.

Derek skrzywił usta w grymasie. Potarł drugą ręką czoło. Poczuł ulgę, że nie jest w ciąży, dosłownie kamień spadł mu z serca, ale jej słowa wciąż go bolały.

— Muszę się najebać — syknął i puścił jej ramię. — Zrób zdjęcie, przyszło zadanie na aplikacji — poinformował ją i poszedł na dół.

Cała ta sytuacja przyprawiała go o mentalny zawrót głowy. Usiadł przy stole i jak na zawołanie zaczęło dzwonić połączenie na Teamsach.

— Kurwa, w samą porę — powiedział sam do siebie i wzniósł oczy ku niebu.

Wcisnął odbiór połączenia.

— Nooo halooo, z nieba mi spadasz — powiedział do osoby po drugiej stronie.

— Tak? To wspaniale, a w czym mogę ci pomóc? — zadźwięczał radosny damski głos.

Angie siedząca na górze odwróciła głowę w stronę schodów. Znała ten głos i skrzywiła się z odrazą.

— A ta niby tu czego, żmija jedna — syknęła ze złości.

Z dołu zaczęły ją dochodzić słodkie słowa rozmowy.

— Haze, muszę się najebać — powiedział Derek.

— Och, to zawsze do usług. Kiedy? Już? Teraz? Nie ma sprawy, tylko wyłączę maila i przyniosę gorzałę z lodówki — zaśmiała się Hazel.

„Przyjaciółka" Dereka z dzieciństwa i jego koleżanka z pracy w jednym.

Angie zazgrzytała zębami. Nawet teraz pół roku po rozwodzie musiała jej grać na nerwach.

— A zdradź mi, z jakiej okazji musimy się najebać? — zapytała słodko, lecz z przekąsem Hazel.

— Z okazji mojej byłej żony...

— Och tej zołzy co zawsze mówisz, że zniszczyła ci życie? Dałbyś już spokój. Przecież się jej pozbyłeś.

Derek zamilkł, a Angie wyjrzała z antresoli.

— TAK DOKŁADNIE TEJ SAMEJ! — wrzasnęła wściekle.

Derek spojrzał w ekran, a oczy Hazel, które zazwyczaj były wielkie i brązowe, tak teraz były jeszcze większe, choć wciąż tak samo brązowe, ale gdyby mogły, zbrązowiałyby zapewne jeszcze bardziej.

— Co ona u ciebie robi? — zapytała w szoku.

Derek westchnął ciężko.

— Spędzamy razem kwarantannę — wyjaśnił najkrócej, jak potrafił i ucisnął nasadę nosa. — Nie pytaj o szczegóły, błagam.

— To chyba musisz się najebać sam, ja podziękuję — skwitowała Hazel.

— Zaczekaj, nie zostawiaj mnie tak — kajał się przed nią Derek.

— Ja pierdole, stary, niby jak mam się z tobą narąbać, jak zza twoich pleców gapi się na mnie ta jędza? — zapytała cicho Hazel.

Niestety to nic nie dało, bo Derek miał głośnik ustawiony na pełny regulator.

— Mogę zamknąć ją w łazience, chcesz? — zapytał z przekąsem.

— Nie przeszkadzajcie sobie! — zawołała do nich Angie. — Dwa patusy!

Złapała telefon do ręki i wykręciła numer Logana.

— Halo skarbie — powiedziała smutno. — Kochanie, muszę z tobą porozmawiać....

Derek zagryzł zęby i spojrzał znacząco na Hazel na ekranie.

— Już teraz rozumiesz, że muszę się najebać?

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

Och... przyjaciółeczka :D jaka milutka :D

Do jutra!

Monika :)