- Żądam rewanżu!

Zrobiłam minę naburmuszonego dziecka, usiadłam po turecku, skrzyżowałam ręce na piersiach i wpatrywałam się tępo w Kubę.

- A co - uśmiechnął się łobuzersko. - Wyzwanie ci się nie podobało? Jak chcesz, możemy pójść jeszcze dalej.

Walnęłam go w łeb i wróciłam do poprzedniej pozycji.

- Zboczeniec - prychnęłam pod nosem.

- Czemu mnie bijesz zła kobieto? Nie wiem co ci chodzi po tej pięknej główce, ale ja miałem na myśli po prostu całowaniem z języczkiem na stojąco.

- Jasne - specjalnie przeciągnęłam. - Żądam rewanżu - powtórzyłam.

- A ja pytam, czy wyzwanie ci się nie spodobało?

- Spodobało mi się - uśmiechnęłam się. - Nawet bardzo. A teraz - wcisnęłam mu pada w ręce - gramy.

Przez cały mecz siedziałam bardzo blisko Kuby i, niby to przypadkowo, co chwilę trącałam go nogą albo ramieniem. Chciałam go rozproszyć i chyba mi się to udało, bo co chwilę na mnie zerkał, a mecz wygrałam 3:0.

- To nie fair - oburzył się po ostatnim gwizdku. - Specjalnie to robiłaś.

- Niby co?

- Trącałaś mnie. Chciałaś mnie rozproszyć.

- Po prostu nie umiesz pogodzić się z przegraną - prychnęłam.

Zaśmiał się i pokręcił głową.

- To jakie masz dla mnie wyzwanie?

- Jesteś gotowy?

- Przynieś kajdany, o pani. Jam więźniem twego serca.

- Głupek.

Zaśmiałam się i wyszłam do łazienki. Pogrzebałam trochę w szafkach i znalazłam to, czego szukałam. Specjalnie kupiłam to w sklepie, wiedziałam, że może się przydać. Wróciłam do chłopaka.

- Co to jest?

- Plastry do depilacji - przeczytałam na głos.

- O nie, nie, nie - szybko pokręcił głową. - W życiu się na to nie zgodzę.

- Już nie jesteś więźniem mego serca?

Przyglądałam mu się z zaciekawieniem, a on tylko głośno przełknął ślinę.

- Rozbieraj się.

- Nie.

- Kuba, rozbieraj się.

- Powiedziałem, nie.

- Skaczesz na nartach, a boisz się wyrywania włosów?

- Nie boję się.

- To co, może twoja męska duma ucierpi? Spokojnie, włosy odrosną. Rozbieraj się.

Westchnął głośno, ale spełnił moją prośbę. Po chwili stał przede mną w samych bokserkach.

- Połóż się - wskazałam na łóżko.

Już nie próbował się wymigać, po prostu stał się potulny. Siadłam na skraju łóżka i otworzyłam pudełko.

- Na klacie włosów nie masz. Szkoda, tam najbardziej boli.

- Czerpiesz przyjemność z zadawania mi bólu?

- Żebyś wiedział, że tak.

Przykleiłam mu plastry do nóg. Uśmiechnęłam się tylko pod nosem, będzie bolało. Spojrzałam na swoje dzieło i nagle do głowy wpadł mi genialny pomysł. Uśmiechnęłam się jak jakiś morderca, który właśnie zauważył swoją ofiarę. Wzięłam do ręki jeszcze jeden plaster. Odchyliłam bokserki Kuby delikatnie w dół.

- Co ty robisz?

Nie zważając na jego pytanie, przykleiłam plaster na tym pasku włosów, który mnie tak pociągał.

- O nie! Mówiłaś, że ci się to podoba.

- Odrosną.

- Jesteś okrutna.

- Też cię kocham.

Posłałam mu jeden z najpiękniejszych uśmiechów i zerwałam jeden z plastrów. Momentalnie usłyszałam krzyk.

- Co? Boli? Już teraz wiesz, co przeżywają kobiety.

- Ty to robisz maszynką - zerwałam kolejny - ała! A nie jakimiś plastrami - znowu zerwałam - cholera!

- No już, już. Później ci posmaruję nóżki kremem i przestanie boleć. Nie płakaj już.

Popatrzył na mnie z mordem w oczach i dzielnie zniósł kolejne pociągnięcia. Na sam koniec zostawiłam sobie plaster na brzuchu.

- Widzisz do czego jest zdolny człowiek z miłości? Właśnie pozwalam ci, żebyś wyrywała mi włosy łonowe.

Uśmiechnęłam się łobuzersko i mocno pociągnęłam plaster. Chłopak jęknął głośno. Poprawiłam mu bokserki i poklepałam go po brzuchu.

- Byłeś bardzo dzielny Kubuś.

Uśmiechnęłam się pięknie, a on tylko fuknął, wstał z łóżka i wyszedł z pokoju. Zaśmiałam się głośno. Chciałam, żeby już zawsze to, co będę chciała robił ON.

Kuba Wolny...

*******************************************
1/9