Wszystko poszło zgodnie z planem. Dolałam trochę farby każdemu z chłopaków, oczywiście omijając szampon Kuby. Leżałam sobie wygodnie i czekałam na Wolnego, który miał przyjść zaraz po treningu. Zbyt długo czekać nie musiałam.

- Jestem!

Wparował do pokoju cały zlany potem.

- Fuu Kuba. Mówiąc po treningu miałam na myśli, że po wzięciu prysznica.

- No miałem to zrobić, ale to by było zbyt ryzykowne.

- A niby czemu?

- No bo słuchaj, Stefan zawsze chce iść pierwszy. A gdyby poszedł pierwszy i wyszedł z tymi włosami, to ja bym nie wytrzymał i wybuchnąłbym śmiechem, a wtedy się może połapać, a tego byśmy nie chcieli.

- No tak.

- Dlatego musisz użyczyć mi swojego prysznica. No chyba, że wolisz żebym taki tutaj siedział.

- O nie. Rura do łazienki.

- Idź do mnie do pokoju i przynieś mi jakąś koszulkę i czyste bokserki, proszę.

- Fuuu mam grzebać w twoich majtkach?

- No Ola.

Kuba zrobił oczy kota ze Shreka.

- A co powiem Stefanowi?

- Że mi się nie chce czekać i poszedłem u ciebie.

- No dobrze.

- Dzięki.

Kuba zamknął się w łazience, a ja ruszyłam żwawym krokiem w stronę jego pokoju. Weszłam do środka bez pukania. Stefan grzebał coś przy swojej walizce.

- Kub...Ola? A co ty tu?

- Kuba przysłał mnie po ubrania, bo nie chce mu się czekać aż się wypindrzysz i bierze prysznic w mojej łazience.

- A, ok rozumiem.

Stefan zrobił dziwny ruch brwiami i uśmiechnął się cwaniacko. Od razu połapałam o co mu chodzi.

- Sam bierze prysznic idioto!

- Jasne, jasne, ja nic nie mówię przecież.

- Ehh, dobra gdzie są jego ubrania?

- Tam - Stefan wskazał szafę.

Podeszłam do niej, otworzyłam i aż się przeraziłam.

- Matko jaki syf!

Wyciągnęłam pierwszą lepszą koszulkę, jakieś bokserki i ruszyłam z powrotem do mojego lokum.

- Jestem!

- Fajnie!

Usiadłam na łóżku i zaczęłam się zastanawiać, jak właściwie te ubrania trafią do Wolnego. Zbyt długo zastanawiać się nie musiałam. Nagle drzwi od łazienki się otworzyły. Kuba wyszedł w samym ręczniku. Poprawił włosy i zaczął patrzeć na mnie. A ja lustrowałam go wzrokiem od góry do dołu. Kropelki wody, które skapywały mu z włosów na klatkę, wyznaczały mokre ślady aż do ręcznika. Na brzuchu znać było każdy mięsień.

- Co się tak na mnie patrzysz?

Szybko odwróciłam speszona wzrok.

- Nie patrzę się.

- Wiem, że jestem piękny, ale no bez przesady.

- Jasne wmawiaj sobie.

Chłopak zabrał ubrania, które leżały obok mnie na łóżku.

- A ty jesteś najpiękniejsza na świecie księżniczko - uśmiechnął się do mnie i zniknął za drzwiami łazienki.

Siedziałam osłupiała gapiąc się na drzwi, za którymi przed chwilą zniknął facet, który jako pierwszy w moim życiu powiedział mi, że jestem najpiękniejsza. No oprócz rodziców i rodziny, ale to się nie liczy. To zrobiło na mnie wrażenie. Znowu poczułam się ważna dla kogoś. Wzruszyłam się. Z moich oczu wypłynęły pojedyncze łzy w momencie, gdy Kuba wyszedł z łazienki.

- Hej co się stało?

Podszedł do mnie i chwycił moją twarz w dłonie.

- Nic się nie stało, po prostu pierwszy raz ktoś mi powiedział, że jestem piękna.

Uśmiechnął się do mnie i otarł moje policzki kciukiem.

- Bo jesteś piękna, najpiękniejsza na świecie - przyciągnął mnie do siebie i zamknął szczelnie w swoich ramionach.

Czułam się bezpieczna i spokojna. Trwaliśmy dobrą chwilę w takim uścisku.

- Mam pomysł - nagle Kuba wykrzyknął tak, że mi się bębenki w uchu przestawiły.

- No jaki?

- Zrobimy sobie zdjęcie. Mamy mało wspólnych zdjęć.

- No dobra, ok. To najpierw moim telefonem.

Wyjęłam iPhona z kieszeni i stanęłam obok Kuby. Uśmiechnęłam się do aparatu i w momencie, w którym naciskałam przycisk, Kuba przybliżył swoje usta do mojego policzka. Zarumieniłam się na ten gest. Niby zwykły buziak, ale jednak było czuć w nim nić przywiązania. Weszłam w galerię i zobaczyłam zdjęcie. Było ono takie słodkie. Ja uśmiechałam się tak pięknie, a Kuba całował w policzek.

- Dawaj na snapa.

- Co ty, nie. Chłopaki zobaczą i zaczną sobie coś wyobrażać.

- No to niech sobie wyobrażają, mam ich opinię w dupie. Chyba ważne jest to co my czujemy?

Pokiwałam głową nieśmiało się uśmiechając.

- No to wstawiaj.

Weszłam na snapa, dodałam do zdjęcia serduszko i wstawiłam na story.

- No to teraz ja.

Kuba wyciągnął swój telefon, włączył aparat, uśmiechnął się ładnie i czekał na moją reakcję.

- Ej no.

- No co?

Wolny wskazał palcem na swój policzek. Stanęłam do niego bokiem, zarzuciłam mu ręce na kark i pocałowałam w wyznaczone miejsce. Kuba także dodał do zdjęcia serduszko i wstawił na snapa. Zrobiliśmy sobie jeszcze mnóstwo zdjęć dla siebie, one nie mają prawa ujrzeć światła dziennego. Robiliśmy najdziwniejsze miny, przytulaliśmy się. W końcu nadszedł czas, aby iść na kolację. Kuba założył dresy, w których przyszedł z treningu i razem poszliśmy w stronę stołówki. Chłopaki siedzieli już w środku z wkurzonymi minami. Musieliśmy się dobrze powstrzymywać, żeby nie wybuchnąć śmiechem.

- Matko, co wam się stało?

Zaczęliśmy zgrywać niewiniątka.

- Umyliśmy głowy tym samym szamponem co zwykle - Dawid wycedził przez zęby. - Ale jakoś dziwnym trafem była w nim farba.

- Serio wam współczujemy - Kuba postanowił grać dalej.

Wszyscy zjedli posiłek w grobowych nastrojach. Razem z Kubą także musieliśmy udawać, że jest źle. Nagle Grzesiu Sobczyk zaczął się drzeć z drugiego końca stołówki.

- Chłopaki obczajcie snapa!

Posłaliśmy sobie z Kubą porozumiewawcze spojrzenia. Każdy przy naszym stole oprócz nas wyciągnął telefon i nerwowo zaczął wchodzić na snapchata.

- O ja! Co tam się działo?

Jako pierwszy odezwał się Kamil.

- Nic się nie działo. To już człowiek nie może sobie wstawić zdjęcia do internetu?

- Takiego zdjęcia? Nie.

- Nawet gdyby coś było, a nie ma, to i tak wam nic do tego - Kuba odezwał się. - Także dziękuję za wspólny posiłek, żegnam.

Wstał od stołu i poszedł. Postanowiłam iść za nim.

- Pa chłopaki.

Dogoniłam chłopaka na korytarzu.

- Idziesz do mnie na nocny seans filmowy? Jutro i tak macie wolny dzień.

- No w sumie mogę. A co oglądamy?

- Jak to co? Marvela.

Po chwili rozłożyliśmy się na łóżku w moim pokoju i włączyliśmy sobie filmy Marvela. Nawet nie wiem, kiedy zasnęliśmy. Okazało się, że bardzo wygodną poduszką jest ON.

Kuba Wolny...

*******************************************
Hejka kochani! Sobota, drugi dzień maratonu. Wstałam o 5:25, żeby obejrzeć mecz naszych siatkarzy, a potem poszłam spać dalej. Na szczęście opłacało się, bo wygrali. Rozdział o niestandardowej porze, zazwyczaj były pod wieczór, a teraz jest niewiele po południu. Ale wieczór dzisiaj będę mieć raczej zajęty, tak więc macie wcześniej. Zbliżamy się do końca pobytu w Spale, ale będzie tutaj jeszcze jedna sprawa. Później wesele i zaczynamy puchar świata. Wpadać do drugiej książki. Miłego czytania. ❤️

Komentarz = Motywacja

Buzi,

Ola