Σιάτλ 2012

Ήταν όλοι μαζεμένοι στην λίμνη. Τους άρεσε να πηγαίνουν εκεί. Το έκαναν συχνά. Ήταν λίγους μήνες πριν τελειώσουν όλοι το σχολείο και είχαν μαζευτεί στην λίμνη μοιράζοντας ο ενας με τον άλλον τα όνειρα τους για το μέλλον.
"Εγώ θέλω να γίνω εγκληματολογος, να ακολουθήσω τα βήματα του πατέρα μου" Τους είπε η Ιζαμπέλα.
"Κι εγώ αστυνομικός, σαν τον δικό μου πατέρα" Συνέχισε ο Ίαν μετά από εκείνη.
"Εσυ Πίτερ" Τον ρώτησε η Ιζαμπέλα.
"Εγώ θα σπουδάσω διοίκηση επιχειρήσεων για να πάρω κάποια στιγμή την θέση του πατέρα μου"
"Είστε όλοι ξενέρωτοι" Τους πείραξε η Κέιτ "Εγώ θέλω να γίνω διάσημη ζωγράφος, να ζωντανευω τα χρώματα και τις εικόνες πάνω στο χαρτί"

Σιάτλ 2022

"Που ταξιδεύεις εσύ;" Την ρώτησε ο Ράιαν και διέκοψε τις σκέψεις της.
"Κάτι σκεφτόμουν" Του είπε γενικά και αόριστα.
"Έχει να κάνει με την Κέιτ;"
"Με όλους μας. Σκεφτόμουν που μαζευομασταν στην λίμνη τα βράδια όταν ακόμα ήμασταν έφηβοι και κάναμε όνειρα"
"Οι γονείς της Κέιτ έχουν έρθει, αναλαμβάνετε εσείς" Είπε ο Έντουαρντ έξω από την πόρτα και σταμάτησε την κουβέντα που είχαν.
"Ράιαν πες τους να περάσουν" Του ζήτησε η Ιζαμπέλα.
Ας μην τους άφηναν να περιμένουν και ας μην καθυστερούσαν. Οποιαδήποτε πληροφορία τους θα μπορουσε να τους φανεί χρήσιμη.
"Πάω" Της είπε και λίγο μετά έφερε μέσα στο γραφείο το ζευγάρι.
"Μάργκαρετ, Τομ καθίστε"
Το ζευγάρι την κοιτούσε εξονυχιστικά. Τους φάνηκε γνωστή φυσιογνωμία μέχρι που η γυναίκα την αναγνώρισε.
"Ιζαμπέλα; Εσύ είσαι" Την ρώτησε κρατώντας όμως και μια επιφυλάξη να έχει κάνει λάθος.
"Αυτοπροσώπως" Της απάντησε και εξαφάνισε κάθε της αμφιβολία.
"Κορίτσι μου, πόσα χρόνια έχουμε να σε δούμε" Συνέχισε τώρα ο Τομ.
"Πολλά"
"Τι κάνεις εδώ; Εσύ δεν ήσουν στο Σικάγο;" Αναρωτήθηκε η μητέρα της φίλης της.
"Γύρισα, δεν ξέρω για πόσο αλλά γύρισα"
"Έμαθα ότι παντρεύτηκες κιόλας"
"Ναι εδώ και τρία χρόνια αλλά Μάργκαρετ δεν ήρθατε εδώ για να μιλήσουμε για εμένα αλλά για την κόρη σας. Φαντάζομαι έχετε μάθει"
"Ναι και η αλήθεια είναι ότι έχουμε ανησυχήσει αρκετά. Λείπει όμως και ο Πίτερ. Σκεφτόμαστε μήπως είναι κάπου μαζί"
"Από εδώ είναι ο συνεργάτης μου Ράιαν Χάρισον και θα θέλαμε να μας απαντήσετε σε κάποιες ερωτήσεις σχετικά με την Κέιτ"
"Ότι θέλετε" Επενέβη τώρα ο Τομ.
"Από πότε έχετε να την δείτε" Ξεκίνησε η Ιζαμπέλα.
"Είχαν έρθει με τον Πίτερ από το σπίτι για φαγητό, δεν θυμάμαι ακριβώς" Απάντησε η μητέρα.
"Προσπάθησε να θυμηθείς, έχει σημασία"
"Ήταν στις 17 Φεβρουαρίου, την προηγουμένη μέρα ακριβώς ήταν τα γενέθλια του Πίτερ, η Μάργκαρετ τους είχε καλέσει να φάμε όλοι μαζί" Θυμήθηκε τελικά ο πατέρας και ο Ράιαν κρατούσε σημειώσεις για όλα έλεγαν.
"Και πως σας φάνηκε; Θέλω να πω ήταν καλά;"
"Όπως πάντα, χαμογελούσε, ετοιμαζόταν να παντρευτεί, γιατί να μην ήταν καλά;"
"Μήπως προσέξατε τον τελευταίο καιρό κάποια αλλαγή στην συμπεριφορά της" Επενέβη με την ερώτηση του ο Ράιαν.
"Εγώ ένιωθα πως το παιδί μου δεν την καλά, πως κάτι την απασχολούσε" Απάντησε ο πατέρας της φίλης της.
"Τι ακριβώς είδατε;" Συνέχισε ο Ράιαν με τις ερωτήσεις.
"Γελούσε αλλά ήταν και σαν να πονούσε ταυτόχρονα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω"
"Έλα τώρα Τομ η κόρη μας είχε αρραβωνιαστεί και κανονιζαν τον γάμο, η Ιζαμπέλα έχει περάσει από αυτή την φάση όπως κι εγώ. Είναι το άγχος της μέλλουσας νύφης" Επενέβη η μητέρα για να δικαιολογήσει την συμπεριφορά της κόρης της.
Η Ιζαμπέλα κοίταξε τον Ράιαν με ένα βλέμμα σαν να του λέει 'δεν θα βγάλουμε καμιά άκρη'.
"Μπορεί να έχεις και δίκιο, αλλά μου φάνηκε κάπως" Έδωσε την απάντηση του ο πατέρας.
"Ξέρετε αν θα έκανε κάτι τις επόμενες μέρες μετά την συνάντηση σας;"  Ξεκίνησε ξανά τις ερωτήσεις η Ιζαμπέλα.
"Απο ότι μας είχαν πει θα έφευγε ο Πίτερ θα έφευγε για την Αγγλία. Η αδερφή του θα έκανε μια επέμβαση και ήθελε να είναι εκεί, η Κέιτ από ότι καταλάβαμε θα έμενε σπίτι. Της ζήτησα βέβαια να μείνει σε εμάς λίγες μέρες αλλά δεν ήθελε"
"Άρα ο Πίτερ λείπει ακόμα;"
"Δεν ξέρω αν έχει γυρίσει ξέρω ότι θα έφευγε την επόμενη μέρα με τους γονείς του" Της απάντησε ξανά η Μάργκαρετ.
Συνέχισαν να κάνουν ακόμα λίγες  ερωτήσεις σχετικά με την Κέιτ. Ζορισαν λίγο τους γονείς της μήπως θυμηθούν κάτι άλλο αλλά τίποτα. Αυτά ήταν όλα. Οι γονείς δεν γνώριζαν τίποτε άλλο μιας και δεν την είχαν ξανά δει από εκείνη την μέρα που έφαγαν μαζί στο δικό τους σπίτι.
"Δεν έχουμε άλλες ερωτήσεις, σας ευχαριστούμε για τον χρόνο σας" Τους είπε ο Ράιαν και εκείνοι σηκώθηκαν από τις καρέκλες.
"Στο μεταξύ, αν θυμηθείτε κάτι άλλο, οτιδήποτε ή ακόμα κι αν επικοινωνήσει μαζί σας εδώ είναι το τηλέφωνο μου" Είπε και τους έδωσε ένα χαρτάκι.
"Εντάξει κορίτσι μου θα σας κρατάμε ενήμερους" Της είπε και έφυγε μαζί με τον άντρα της.
"Τίποτα δεν κάναμε" Είπε η Ιζαμπέλα και τότε η Μάργκαρετ μπήκε ξανά στο γραφείο τους.
"Μάργκαρετ, ξέχασες κάτι;" Ρώτησε η Ιζαμπέλα με απορία.
"Δεν ήθελα να μιλήσω μπροστά στον άντρα μου, του είπα ότι κάτι ξέχασα και ξανά ήρθα" Ξεκίνησε να λέει.
"Έγινε κάτι άλλο;"
"Εκείνη την μέρα που τρώγαμε μαζί η Κέιτ σηκώθηκε από το τραπέζι. Εγώ ήμουν στην κουζίνα, την άκουσα να μπαίνει στο παλιό της δωμάτιο. Ήταν σχετικά κοντά μου. Την άκουσα να φωνάζει. Μιλούσε στο τηλέφωνο. Δεν μπόρεσα να ακούσω κάτι συγκεκριμένο αλλά σίγουρα με όποιον κι αν μιλουσε μάλλον αλλά το τηλεφώνημα ήταν συντομο. Απομακρύνθηκα για να μην με καταλάβει"
"Ότι άλλο θυμηθείς σε παρακαλώ να με πάρεις τηλέφωνο"
"Θα το κάνω" Της είπε και η Ιζαμπέλα την οδήγησε μέχρι την έξοδο.
Επέστρεψε στο γραφείο της κάνοντας με τον Ράιαν έναν γενικό έλεγχο των πληροφοριών.
"Άρα έχουμε και λέμε. Ο Πίτερ έφυγε στις 18 Φεβρουαρίου πράγμα που σημαίνει ότι όταν μου τηλεφώνησε αργά το απόγευμα πρέπει να ήταν μόνη της"
"Ακριβώς, όπως και την επόμενη που της τηλεφώνησες εσυ"
"Άρα αφού Πίτερ δεν ήταν εκεί για κάποιον άλλον λόγο δεν θέλησε να μου πει αυτό που ήθελε"
Εξέταζαν και ξανά εξέταζαν τις πληροφορίες προσπαθώντας να βγάλουν μια άκρη αλλά συνεχώς έπεφταν σε κενό.
"Πρέπει να βρούμε τον Πίτερ, αυτός μπορεί να ξέρει κάτι παραπάνω"
"Ναι αλλά αν λείπει όπως λένε πως θα τον βρούμε;"
"Τηλεφώνησα κι εγώ σε ένα τηλέφωνο που είχα από παλιά αλλά μάλλον δεν λειτουργεί"
"Να πάμε από το σπίτι του; Να δουμε μήπως έχει γυρίσει;"
"Δεν έχουμε και κάτι άλλο να κάνουμε οπότε πάμε" Συμφώνησε μαζί του η Ιζαμπέλα αλλά το τηλέφωνο που χτυπησε διέκοψε κάθε τους κίνηση.
Το νούμερο ήταν άγνωστο.
"Παρακαλώ" Είπε όταν το σήκωσε.
"Ιζαμπέλα, ο Πίτερ είμαι"
"Πίτερ; πως βρήκες το τηλέφωνο μου;"
"Είσαι ακόμα στο τμήμα; καλύτερα να τα πούμε από κοντά"
"Ναι εδώ είμαι, σε περιμένω" Του είπε και έκλεισαν.
"Έρχεται από εδώ" Είπε στον Ράιαν και κάθησαν στα γραφεία τους να τον περιμένουν.
Ήρθε μετά από δέκα λεπτά περίπου και έμεινε για λίγο στάσιμος όταν είδε την Ιζαμπέλα μετά από τόσα χρόνια.
"Ίζι" Είπε και την αγκάλιασε σφιχτά.
Ίζι; Έχει χρόνια κάποιος να την αποκαλέσει έτσι. Βασικά πέρα από την παλιά της παρέα κανείς άλλος δεν την φώναζε έτσι.
"Άλλαξες λίγο" Του είπε εκείνη όταν έφυγε από την αγκαλιά του.
"Κι εσύ άλλαξες, ομόρφυνες για την ακρίβεια, Αυτά σου κάνει ο έγγαμος βίος;" Την ρώτησε γελώντας.
"Μάλλον έχεις πολύ καιρό να με δεις και ο έγγαμος βίος δεν είναι πάντα τόσο ευχάριστος όσο φαίνεται"
Του είπε και το έκανε νόημα να καθίσει.
"Πόσα χρόνια έχω να σε δω"
"Ασε με εμένα τώρα, θα τα πούμε άλλη ώρα" Τον διέκοψε.
"Έχεις δίκιο"
"Έχεις κάτι να μου πεις;"
"Έλειπα, αυτό φαντάζομαι θα το μάθατε και από τους γονείς της Κέιτ. Αυτοί μου έδωσαν το τηλέφωνο σου. Γύρισα χθες πολύ αργά το βράδυ και η Κέιτ δεν ήταν στο σπίτι. Την έψαχνα μέρες στο κινητό αλλά πολλές φορές ήταν κλειστό. Δεν έδωσα σημασία είχα και την αδερφή μου. Ούτε εκείνη μου τηλεφωνούσε αλλά μου έστελνε κάποιες φορές γραπτά μηνύματα. Όταν γύρισα και δεν την βρήκα ανησύχησα. Δεν τηλεφώνησα σε κανέναν ήταν και αργά. Σήμερα το πρωί πήγα από τους γονείς της αλλά δεν ήταν στο σπίτι. Σκέφτηκα ότι μπορεί να ήταν μαζί της αλλά μετά τους είδα να φτάνουν χωρίς την Κέιτ. Μίλησα μαζί τους και μου είπαν τι είχε γίνει. έτσι πήρα το τηλέφωνο σου και ήρθα να σε βρω"
"Κάτσε μισό λεπτό τι μηνύματα; πως σου έστελνε μηνύματα;"
Κάτι πολύ περίεργο γινόταν εδώ.
"Τι εννοείς πως; Από το κινητό της. Το τελευταίο μάλιστα ήταν χθες που της είπα ότι θα γυρίσω αργά το βράδυ από εκεί και μετά δεν είχα απάντηση"
"Φίλε το κινητό της κοπέλας είναι κλειστό εδώ και εννιά μέρες, όσες και οι μέρες που είναι εξαφανισμένη"
"Τι εξαφανισμένη;"
Ο Πίτερ δεν μπορούσε να πιστέψει σε ότι είχε ακουσει.
"Παιδιά ήρεμα, ας τα πάρουμε με την σειρά ωραία"
Απευθύνθηκε στον Πίτερ κι εκείνος της έκανε θετικό νόημα.
"Οι γονείς την Κέιτ μας είπαν ότι στις 17 Φεβρουαρίου μια μέρα μετά τα γενέθλια σου φάγατε μαζί στο σπίτι τους σωστά μέχρι εδώ;"
"Σωστά"
"Η Μάργκαρετ αφού είχε τελείωσε η κατάθεση τους γυρισε σε εμένα μόνη της και μου είπε ότι εκείνη την μέρα η Κέιτ σηκώθηκε από το τραπέζι και πήγε στο δωμάτιο της και με κάποιον τσακώθηκε στο τηλέφωνο"
"Το ξέρω γύρισε κάπως ταραγμένη στο τραπέζι. Δεν την ρώτησα μπροστά στους γονείς της αλλά όταν φυγαμε θέλησα να μάθω τι είχε γίνει"
"Σου είπε ποιός ήταν στο τηλέφωνο;"
"Ναι. Η Κέιτ κανονιζε να κάνει μια έκθεση ζωγραφικής το έκανε συχνά. Είχε κανονίσει τα πάντα και τελευταία στιγμή της το ακύρωσε. Με αυτόν τσακωνοταν στο τηλέφωνο" Απάντησε πρόθυμα ο Πίτερ.
"Σου είχε αναφέρει ποτέ το όνομα του;"
"Ρίτσαρντ Έντισον, μαζί του είχε κάνει όλες τις εκθέσεις της. Εκτός από κάποιες που είχαν ανατεθεί σε άλλον λόγω απουσίας του Έντισον" Της απάντησε ενώ ο Ράιαν δίπλα της κρατούσε σημειώσεις για τα πάντα. Αυτή την στιγμή είχαν αποκτήσει κάποιες σοβαρές και χρήσιμες πληροφορίες.
"Ξέρεις για πότε προγραμματιζαν την έκθεση;"
"Δεν θυμάμαι ακριβώς την ημερομηνία αλλά ξέρω ότι πάντα η Κέιτ ήθελε να τα έχει όλα έτοιμα έναν μήνα πριν οπότε σίγουρα ήταν για μέσα Μαρτίου"
"Μήπως ξέρεις αν υπάρχει κάπου στο σπίτι το τηλέφωνο του για να επικοινωνήσουμε μαζί του;"
"Οχι, από όσο ξέρω το είχε περασμένο στο κινητό της αλλά αν τον ψάξετε στο ίντερνετ σίγουρα κάτι θ βρείτε φημίζεται για τις εκθέσεις που αναλαμβάνει"
"Πες μου τώρα κάτι άλλο. Εσυ έφυγες από εδώ στις 18 Φεβρουαρίου σωστά;"
"Ναι, την επόμενη η αδερφή μου έμπαινε για χειρουργείο"
"Τι ώρα έφυγες από εδώ;"
"Πρωί, η πτήση αν θυμάμαι καλά ήταν στις 10:30"
"Υπάρχει κάποιος για να το επιβεβαιώσει αυτό;"
"Ιζαμπέλα θεωρούμε για κάτι υποπτος;
" Είναι τυπικό, πρέπει να γίνει"
"Εχω τα εισητήρια αλλά μπορούν να επιβεβαιώσουν και οι γονείς μου"
"Ωραία άρα ήσουν στην Αγγλία μέχρι και σήμερα;"
"Όπως σου είπα επέστρεψα χθες πολυ αργά.  Οι γονείς μου θα μείνουν κι άλλο. Εγώ δεν μπορούσα να μείνω"της απάντησε χωρίς να καταλαβαίνει τον λόγο που γινόταν όλο αυτό.
"Πόσο συχνά μιλούσες με την Κέιτ όσο έλειπες;
" Οχι πολύ συχνά. Εγώ ήμουν σχεδόν όλη μέρα στο νοσοκομείο το σήμα μου δεν ήταν και πολύ καλό. Όπως σου είπα δεν μιλήσαμε σχεδόν καθόλου στο τηλέφωνο αλλάζαμε μηνύματα"
"Πότε έλαβες το τελευταίο μήνυμα;"
"Προχθές. Μου είχε στείλει εκείνη αλλά το είδα αργά το βράδυ, της απάντησα χθες το πρωί ότι επιστρέφω αργά το βράδυ"
"Και δεν ξανά έλαβες άλλο μήνυμα;"
"Όχι. Υπέθεσα ότι δεν θα το είδε. Γυρισα και δεν την βρήκα πουθενά"
"Κοίτα φίλε δεν θέλω να σε σοκάρω η κοπέλα είναι εξαφανισμένη και δεν έχει δώσει σημεία ζωής από τις 20 Φεβρουαρίου μέχρι και τώρα"
"Αποκλείεται,  έχω όλα τα μηνύματα μας όλες αυτές τις μέρες"
"Μπορώ να δω;" Τον ρώτησε η Ιζαμπέλα.
Ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε να πιστέψει όσα του έλεγαν. Ούτε κι εκείνη όμως ήθελε να πιστεύει πως της είχε συμβεί κάτι κακό.
"Ναι φυσικά" Είπε και της έδωσε το κινητό του.
Μπήκαν στα μηνύματα και είδαν ότι πράγματι επικοινωνούσαν.
"Θα το κρατήσω λίγο αυτό αν δεν σε πειράζει" Του είπε και σηκώθηκε.
"Κάνε την δουλειά σου" Της είπε και βγήκε από το γραφείο της μαζί με το κινητό του.
"Μάρκους θέλω φωτοτυπίες από αυτή την συνομιλία τις τελευταίες εννέα μέρες, ανέλαβε το σήμερα και θέλω ξανά το κινητό στο γραφείο μου" Του είπε και άφησε το κινητό.
"Έγινε Υπαστηνομε θα το έχετε σε λίγο"
"Ευχαριστώ" Είπε και γυρισε στο γραφείο της.
"Γιατί μου τα ρωτάς όλα αυτά; Τι έχει γίνει" Ρώτησε ο Πίτερ την ιζαμπέλα μόλις επέστρεψε.
"Ψάχνουμε τα πάντα, σου είπα η Κέιτ δεν έχει εμφανιστεί εδώ και τόσες μέρες"
"Και τα μηνύματα;"
"Αυτό θα ψάξουμε, αν τα μηνύματα ήταν όντως από εκείνη ή τα έστειλε κάποιος άλλος"
"Ποιός άλλος; Ιζαμπέλα μπορεί η Κέιτ να έχει πάθει κάτι;" Την ρώτησε τρομαγμένος.
Πήρε μια βαθιά ανάσα πριν του απαντήσει.
"Δεν ξέρω αλλά θα μάθω, έχεις τον λόγο μου" Του είπε και πριν προλάβει να απαντήσει εκείνος κάτι ο Μάρκους τους διέκοψε.
"Ότι ζητήσατε υπαστηνόμε"  Της είπε και της έδωσε τις φωτοτυπίες μαζί με το κινητό που του είχε δώσει.
"Ευχαριστώ Μάρκους, μπορείς να πηγαίνεις"
Έδωσε το κινητό πίσω στον Πίτερ και άρχισε να ελέγχει τα χαρτιά με τα μηνύματα.
"Πίτερ από τις 23 μέχρι τις 26 δεν έχετε επικοινωνήσει καθόλου"
"Το ξέρω. Η αδερφή μου χειρουργήθηκε για δεύτερη φορά ήμουν όλη μέρα στο νοσοκομείο, κάποια στιγμή δεν είχα και μπαταρία"
"Ναι αλλά ούτε κι εκείνη προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί σου να δει αν είναι όλα καλά"
"Εκείνη δεν μου έστελνε ποτέ πρώτη, εγώ το έκανα;"
"Δεν σου φαίνεται περίεργο αυτό; Ήξερε ότι ήσουν στην Αγγλία και ότι η αδερφή σου είχε μπει στο χειρουργείο και δεν σου έστειλε ένα μήνυμα να δει αν όλα είναι καλά;"
"Δεν έδωσα σημασία τότε. Θεώρησα ότι είχε πολύ φορτωμένο πρόγραμμα με το θέμα της έκθεσης, έπρεπε να βρει καινούργιο χώρο να τα κάνει όλα από την αρχή"
Δεν μπορουσε να σκεφτεί άλλον λόγο για τον οποίο δεν επικοινωνούσε μαζί του. Αλλά τώρα; μήπως είχε δίκιο η ιζαμπέλα; Της είχε συμβεί κάτι; Αλλά τα μηνύματα; Ποιός έστελνε τα μηνύματα;
"Κατάλαβα. Πίτερ στο δάσος πίσω από την λίμνη βρέθηκε το κολιέ και το ρολόι της. Πάνω τους είχαν αίμα"
"Είναι.. Είναι σίγουρα δικά της;" Ρώτησε με την φωνή του σπασμένη.
"Ναι, υπήρχαν αποτυπώματα"
Επικράτησε για λίγο σιωπή και ήταν λογικό. Ετοιμαζόταν να την παντρευτεί και γυρνώντας πίσω μετά το ταξίδι του δεν τα βρήκε όλα όπως τα είχε αφήσει.
"Έχεις να με ρωτήσεις κάτι άλλο;" Την ρώτησε μετά από λίγο.
"Κάτι τελευταίο μόνο. Όταν γυρισες χθες και δεν την βρήκες στο σπίτι είπες πως φαντάστηκες ότι θα ήταν στους γονείς της. Δεν ήταν όμως εκεί. Που αλλου θα μπορούσε να έχει πάει;"
"Δεν ξέρω" Της απάντησε και ακόμα είχε ένα τρέμουλο στην φωνή του.
"Αν δεν ήσουν εδώ τώρα και ήσουν στο σπίτι και την έψαχνες μετά τους γονείς της που αλλου θα έψαχνες;" Του γυρισε λίγο την ερώτηση για να τον βοηθήσει να σκεφτεί.
"Στην Μόλι" Είπε με σιγουριά μετά από λίγο.
"Ποια είναι αυτή;"
"Η φίλη της. Έμενε εκεί κάποια βράδια όταν εγώ μπορεί να έλειπα για ταξίδια λόγω της δουλειάς γιατί δεν ήθελε να μένει μόνη της"
"Μπορώ να έχω ένα επίθετο και μια διεύθυνση της κοπέλας;" Τον ρώτησε ευγενικά.
"Λέγεται Μόλι Τζόουνς, θα σου σημειώσω και την διεύθυνση της" Είπε και του έδωσε ένα χαρτάκι για να γράψει.
"Αυτά προς το παρόν αλλά θα ήθελα αν θυμηθείς κάτι άλλο να με ενημερώσεις. Το τηλέφωνο μου το έχεις"
Του είπε και σηκώθηκε για να τον χαιρετήσει.
"Υπάρχει περίπτωση να μην έστελνε εκείνη τα μηνύματα;" Την ρώτησε πριν φύγει.
"Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό, όλα είναι πιθανά αλλά αν μάθω κάτι θα σε ενημερώσω" Του είπε και του χαμογέλασε.
"Ωραία" Της είπε αλλά το βλέμμα του φαινόταν άδειο.
"Χάρηκα" Είπε και στον Ράιαν πριν φύγει και έδωσαν τα χέρια.
Κάθισαν στα γραφεία τους για να εξετάσουν ξανά όλα τα νέα στοιχεία που είχαν βρεθεί.
"Αποκλείουμε την πιθανότητα να ήθελε να ξεφύγει λίγο από όλους για τους δικούς της λόγους και να επικοινωνούσε μόνο με τον Πίτερ; Άνοιγε το κινητό έστελνε το μήνυμα το έκλεινε για να μην την ενοχλήσει κανείς" Έκανε μια υπόθεση ο Ράιαν που θα μπορούσε να ήταν κάπως λογική αλλά δεν της κολλούσε.
"Και δεν θα ενημέρωνε καν τους γονείς της ότι είναι καλά; Δεν μου κολλάει όλο αυτό"
"Άρα αφήνουμε στην άκρη αυτή την περίπτωση;"
"Δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι να πιστέψω πια" Του είπε και κοίταξε πάλι τα χαρτιά. "Κοίτα εδώ, έχουν τρείς μέρες χωρίς καθόλου επικοινωνία. Ο Πίτερ λόγω της αδερφής του δεν έδωσε σημασία εμείς όμως πρέπει να δώσουμε. Άλλαζαν ελάχιστα μηνύματα όλες αυτές τις μέρες και δεν μου φαίνεται λογικό"
"Άρα; Που θες να καταλήξεις;"
"Ότι κάποιος προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι καλά"
"Εγώ λέω να ξεκινήσουμε τώρα από την φίλη της, να πάμε να την βρούμε"
"Συμφωνώ και μετά πρέπει να βρουμε τον Έντισον, να μάθουμε τι έγινε τελικά με εκείνη την έκθεση. Αν η Κέιτ είχε κανονισμένη έκθεση δεν θα έφευγε έτσι απλά"
"Έτσι είναι η δουλειά μας. Ποτε δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για κανέναν"
"Έχεις δίκιο αλλά την ξέρω τόσα χρόνια, δεν θα εξαφανιζόταν έτσι απλά"
"Εγώ λέω να τα αφήσουμε για σήμερα και να πάμε να ξεκουραστούμε λίγο, έχει περάσει η ώρα και κάναμε ήδη αρκετά. Άυριο με καθαρό μυαλό θα πάμε να βρουμε την φίλη της και τον διοργανωτή της έκθεσης. Είχαμε δύσκολη μέρα και οι επόμενες θα είναι ακόμα πιο δύσκολες"
"Έχεις δίκιο, πάμε στα σπίτια μας" Συμφώνησε για μια από τις λίγες φορές μαζί του. Μάζεψαν όλα τα στοιχεία στον φάκελο της υπόθεσης και έφυγαν από το γραφείο.
Γυρισε στο σπίτι και έκανε ένα ζεστό μπάνιο. Δεν είχε τηλεφωνήσει όλη την ημέρα στον Αντριάν και παρατήρησε πως της είχε ήδη τηλεφωνήσει εκείνος τρεις φορές. Τον κάλεσε εκείνη και της το σήκωσε σχεδόν αμέσως.
"Παρακαλώ"
"Αντριάν" Του είπε μόνο.
Σίγουρα θα ήταν αρκετά θυμωμένος που δεν επικοινώνησε μαζί του όλη μέρα.
"Μπα; Με θυμήθηκες;"
"Αντριάν συγγνώμη, ήταν πολυ δύσκολη μέρα σήμερα, πριν από λίγο μπήκα σπίτι"
"Θα μπορούσες να μου στείλεις ένα μήνυμα να μου τι πεις και όχι να σε ψάχνω πάλι"
"Έχεις δίκιο συγγνώμη, έχουν πέσει πολλά πάνω μου αυτές τις μέρες, δεν ξέρω τι να πρωτοψαξω"
"Ιζαμπέλα αφορά εκείνη την κοπέλα και τα αντικείμενα που βρέθηκαν, θέλω την αλήθεια" Δεν είχε νόημα να το κρύβει άλλο.
"Ναι αυτή"
"Και τι σχέση έχεις εσύ με αυτό ώστε να αναγκαστείς να φύγεις από το σπίτι σου για να αναλάβεις ξένη υπόθεση"
"Είναι φίλη μου, παιδική. Με έτρωγε ήθελα να μάθω τι συμβαίνει"
"Ιζαμπέλα αν η κοπέλα είναι νεκρή το ότι έφυγες από το σπίτι σου δεν θα την φέρει πίσω"
"Ναι αλλά αν δεν είναι; Θέλω να είμαι εδώ και να την βοηθήσω ότι κι αν έχει συμβεί. Αν ήσουν στην θέση μου τι θα έκανες;
" Πιθανότατα το ίδιο"
"Άρα δεν είμαι παράλογη"
"Κάνε ότι νομίζεις αγάπη μου αλλά στο λέω δεν θα αντέξω και για πολύ μόνος μου, δεν μπορούσα να σιδερώσω τα πουκάμισα σήμερα" Της είπε κι εκείνη γέλασε.
"Μα τα έχουμε πει χιλιάδες φορές"
"Ναι αλλά είναι αλλιώς να στα λένε και αλλιώς να τα κάνεις" είπε και γέλασε κι αυτός.
"Δεν θέλω να μαλωνουμε εντάξει; κατάλαβε με"
"Εντάξει αλλά δεν θέλω να με αφήνεις έτσι όλη μέρα, θέλω να ξέρω τι κάνεις πως είσαι, να σε ακουω λίγο"
"Θα έχεις κάθε δικαίωμα να μου την ξανά πεις αν το κάνω, αλλά με ξέρεις όταν είμαι στην δουλειά είμαι μόνο εκεί"
"Ναι αλλά τώρα δεν είσαι και εδώ"
"Εντάξει θα προσπαθήσω"
"Σε αφήνω τώρα να τελειώσω μια δουλίτσα και να γυρίσω κι εγώ σπίτι"
"Εντάξει. Καληνύχτα"
"Καληνύχτα"