Πέντε Μέρες Μετά

Η μετάθεση της είχε εγκριθεί και βιαζόταν να ετοιμαστεί για να φύγει την ίδια κιόλας μέρα. Είχαν περάσει πέντε μέρες και ακόμα δεν είχαν κανένα νεότερο από την Κέιτ. Είχε μαζέψει όλα της τα πράγματα και βγήκε στο σαλόνι κι εκεί τον αντίκρισε. Τα πράγματα είχαν φτιάξει ελαφρώς μεταξύ τους αλλά ήξερε ότι ήταν ακόμα θυμωμένος με αυτό που ετοιμαζόταν να κάνει. Είχε κλείσει ηχητικό εισιτήριο. Πετούσε σε τρείς ώρες και απλά έψαχνε έναν τρόπο να πει αντίο.
"Δεν έχω άλλη επιλογή και το ξέρεις"
"Είχες, απλά επέλεξες την δουλειά σου αντί για εμένα"
"Μην το λες αυτό"
Δεν της απάντησε. Έμεινε σιωπηλός στον καναπέ.
"Πες κάτι"
"Τι θες να σου πω; Έχεις πάρει την απόφαση σου, η δική μου γνώμη περισσεύει"
"Αντριάν"
"Καλύτερα να πηγαίνεις, θα χάσεις και το αεροπλάνο"
Έκλεισε την βαλίτσα της για να φύγει αλλά τελευταία στιγμή το μετάνιωσε. Άφησε κάτω την βαλίτσα πήγε δίπλα του.
"Ξέρεις κάτι; Λέω να αλλάξω την πτήση, δεν με κυνηγάει κανείς" Είπε κι εκεί που ήταν καθισμένος στον καναπέ πήγε κι έκατσε πάνω του.
"Τι κάνεις;" Την ρώτησε κοιτώντας την με απορία.
"Αναβάλω για λίγο το ταξίδι μου για εσένα, εκτός κι αν δεν θέλεις να το κάνω" Είπε κσι έβαλε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του.
"Δεν ξέρω τι θέλω πλέον"
"Άσε με να σε βοηθήσω" Του είπε και άρχισε να τον φιλάει.
Εκείνος απόρησε ακόμα περισσότερο.
"Τι;" Τον ρώτησε αφού τον είδε να την κοιτάζει περίεργα.
Η αλήθεια ήταν ότι δεν συνήθιζε να το κάνει αυτό, τουλάχιστον όχι τον τελευταίο καιρό.
"Τίποτα" Είπε και την ξάπλωσε στον καναπέ.
Έβγαλε την μπλούζα της και άρχισε να την φιλάει. Το ίδιο έκανε κι εκείνη. Την σήκωσε στα χέρια του και την πέταξε μέσα στο κρεβάτι. Την φιλούσε παντού αφήνοντας σημάδια στο σώμα της. Ένιωθαν και οι δυο το πάθος της πρώτης φοράς, σαν να μην είχαν έρθει ποτέ ξανά σε επαφή μεταξύ τους.
"Κάτι έχεις πάθει σήμερα, δεν ήσουν εσύ" Της είπε αφού μετά από ώρες έμειναν στο κρεβάτι για να χαλαρώσουν.
"Είμαι αυτή η παλιά σύζυγος που το λες ότι έχεις πεθυμήσει"
"Δεν λεω ακριβώς αυτό" Προσπάθησε να απολογηθεί.
"Ξέρω ακριβώς τι θες να πεις και έχεις δίκιο"
"Τι έχω;" Απόρησε.
"Ξέρω ότι δεν είμαι όπως πριν, το ξέρω κι ας μην το παραδέχομαι και δεν φταις εσύ γι αυτό αλλά εγώ"
"Αγάπη μου, επειδή ξέρω που το πας σε παρακαλώ μην το κάνεις"
"Ξέρω ότι από έχει άρχισε το πρόβλημα"
"Κοίταξε με" Είπε και ανασηκωθηκε λίγο για να την κοιτάξει. "Ότι έγινε δεν ήταν δική σου ευθύνη, το ξέρω ότι σε πιέζω περισσότερο από όσο πρέπει καμία φορά και συγγνώμη"
"Κοίτα να δεις που έπρεπε να ετοιμάζομαι να φύγω για να καταλάβουμε και οι δυο τα λάθη μας"
"Δεν θέλω να σε χάσω, γι αυτο κάνω έτσι, γι αυτό δεν θέλω να φύγεις"
"Δεν θέλω να αφήσεις την δουλειά σου αλλά θέλω να έρθεις όποτε θέλεις αν έχεις την ανάγκη να με δεις"
"Σ αγαπάω Ιζαμπέλα"
"Κι εγώ σ αγαπάω"

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Έμειναν όλη την νύχτα αγκαλιά. Λίγο πριν κοιμηθούν άλλαξε το εισιτήριο της για την επόμενη το πρωί. Όλα είχαν φτιάξει για την ώρα μεταξύ τους. Ξύπνησαν μαζί νωρίς το επόμενο πρωί ήπιαν μαζί τον καφέ τους και ο Αντριάν την πήγε μέχρι το αεροδρόμιο για να μην ταλαιπωρηθει. Την αποχαιρέτησε με μια σφιχτή αγκαλιά και ένα θερμό φιλί.
"Να προσέχεις και να γυρίσεις γρήγορα"
"Θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ αλλά κι εσύ, σου είπα ότι μπορείς να έρθεις όποτε θέλεις"
"Θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ" Του χαμογέλασε και την άφησε να φύγει. Είχε κανονίσει με τον Έντουαρντ να έχει ένα αυτοκίνητο για την μετακίνηση της όσο καιρό θα ήταν στο Σιάτλ. Ήρθε ο Έντουαρντ να την πάρει από το αεροδρόμιο για να την αφήσει στο πατρικό της. Το σπίτι σίγουρα θα ήθελε ένα πολύ καλό καθάρισμα μετά από τόσα χρόνια κλειστό και σίγουρα κάποια από τα παλιά έπιπλα έπρεπε να αλλαχθουν. Η Κάθριν η γυναίκα του Έντουαρντ προσφέρθηκε με μεγάλη χαρά να την βοηθήσει με την προετοιμασία του σπιτιού. Αποχωριστηκαν όσα έπιπλα θεώρησαν ότι χρειάζονταν αλλαγή για να διευκολυνθούν στην καθαριότητα του σπιτιού. Τους πήρε όλη την μέρα αλλά μετά από ένα ασταμάτητο καθάρισμα ήταν όλα έτοιμα. Το μόνο που έμενε ήταν να αντικαταστήσουν τα έπιπλα και σίγουρα τα κρεβάτια για να ξανά έρθει το σπίτι στα κανονικά του.
"Ότι άλλο χρειαστείς θα είμαι εδώ" Της είπε και κάθησαν λίγο να ξεκουραστούν.
"Ευχαριστώ πολύ, σου είμαι υποχρεωμένη για το σημερινό"
"Αυτό να μην τον ξανά πεις, σε έχω σαν παιδιά μου. Και εννοείται πως σήμερα θα μείνεις σε εμάς. Το σπίτι ακόμα μυρίζει από την χλωρίνη, δεν μπορείς να μείνεις εδώ μέσα"
"Εντάξει. Αλλά μόνο για σήμερα" Της είπε και σηκώθηκαν να κλείσουν το σπίτι και να ξεκινήσουν για το δικό της. Έκανε μια παραγγελία τα βασικά έπιπλα που χρειαζόταν και μετά έπεσε για ύπνο. Την περίμενε πολύ δουλειά αυριο.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Έφυγε με τον Έντουαρντ το πρωί για το τμήμα με διαφορετικά αυτοκίνητα. Ήταν έτοιμη να πάρει την υπόθεση στα χέρια και να μάθει επιτέλους την αλήθεια για την φίλη της. Είχε μιλήσει και με τον Αντριάν την προηγούμενη μέρα να τον ενημερώσει πως όλα ήταν εντάξει αλλά σήμερα δεν είχε κανένα νέο του.
"Όλα καλά" Την ρώτησε ο Έντουαρντ πριν μπουν στο τμήμα.
"Ναι, πάμε" Του είπε και μπήκαν μέσα.
Τον ακολούθησε μέχρι το γραφείο του.
"Πριν ξεκινήσεις την δουλειά θέλω να μιλήσουμε λίγο" Της είπε και κάθησαν
"Σε ακούω"
" Οι περισσότεροι εδώ μέσα δεν γνωρίζουν ότι σε ξέρω προσωπικά. Όσοι γνωρίζουν είναι καλοί και έμπιστοι φίλοι. Σε κάλυψα τις προάλλες που ήρθες λέγοντας πως ήρθες να συζητήσουμε την μετάθεση σου.  Θέλω να είσαι πολύ προσεκτική. Δεν θέλω να μάθει κανείς τι σχέση έχουμε και να λένε ότι σε έβαλα σε αυτή την υπόθεση μόνο και μόνο από την χρόνια προσωπική μας γνωριμία" Ξεκίνησε να λέει. "Ο συνεργάτης που θα έχεις είναι επίσης καινούργιος εδώ. Έχει έρθει εδώ και μια εβδομάδα αλλά είναι πολύ ικανός και εξειδικευμένος στον τομέα της εγκληματολογίας όπως κι εσύ, πιστεύω ότι θα έχετε πολύ καλή συνεργασία" Συνέχισε.
"Μην ανησυχείς, στην δουλειά μου είμαι πάντα τυπική και πολύ προσεκτική. Δεν θα δώσω τροφή για σχόλια και ειδικά για το πρόσωπο σου"
"Ακριβώς όπως ο πατέρας σου"
"Θα ήθελα κάποια στιγμή να μιλήσουμε για τον πατέρα μου. Ποτέ δεν μου είπατε τι πραγματικά έγινε εκείνη την μέρα"
"Μην σκαλίζεις το παρελθόν Ιζαμπέλα. Αυτό το θέμα δεν πονάει μόνο εσένα αλλά κι εμένα, ήταν φίλος μου"
"Καλά άστο, ξέχνα ότι σε ρώτησα" Του είπε και τότε χτυπησε η πόρτα και διέκοψε την άβολη αυτή στιγμή.
"Κύριε διοικητά με ζητήσατε;" Ακούστηκε μια φωνή που στην Ιζαμπέλα φάνηκε να γνωρίζει.
"Ναι έλα μέσα, ελα να σου την συνεργάτη σου στην υπόθεση" Είπε ο Έντουαρντ και η Ιζαμπέλα γύρισε να κοιτάξει πίσω της.
"Κάποιος μου κάνει πλάκα"
"Ιζαμπέλα Σούαν. Να που οι δρόμοι μας ξανά συναντήθηκαν"
"Γνωρίζεστε;" Αναρωτήθηκε ο Έντουαρντ.
"Ήταν ο συνεργάτης μου στο αστυνομικό τμήμα στι Σικάγο αλλά δεν μου είπε ποτέ ότι θα ερχόταν εδώ"
"Λοιπόν αφού γνωρίζεστε κιόλας δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Ο φάκελος έχει ήδη παραδωθεί στον Ράιαν, Ιζαμπέλα μένει μόνο να ενημερωθείς πλήρως για την υπόθεση και να ξεκινήσετε. Άντε στα γραφεία σας"
Ακολουθησε τον Ράιαν στο γραφείο που θα μοιράζονταν για άλλη μια φορά.
"Γιατί δεν μου είπες ότι η μετάθεση σου ήταν για εδώ;"
"Για να μην το σκέφτεσαι αλλά ασε με εμένα τώρα, εσύ πως βρέθηκες εδώ"  Την ρώτησε και κάθησαν στα γραφεία τους.
"Μεγάλη ιστορία"
"Θα χαρώ πολύ να την ακουσω λοιπόν"
"Η κοπέλα στην οποία ανήκουν τα αντικείμενα που βρέθηκαν είναι παιδική μου φίλη. Την ξέρω.  Μόλις είδα στις ειδήσεις το κολιέ κάτι μέσα μου ήξερε ότι είναι δικό της. Της το είχα πάρει εγώ για τα γενέθλια της. Δεν θα μπορουσε να υπάρχει άλλο σαν αυτό. Ήταν ειδική παραγγελία μόνο για εκείνη. Θέλω να μάθω τι έχει γίνει, γι αυτό είμαι εδώ" Του εξήγησε.
"Συγγνώμη δεν ήξερα, δεν μου είχες μιλήσει ποτέ γι αυτό"
"Έχω δέκα χρόνια να την δω, σχεδόν δεν θυμάμαι πως είναι"
"Ελα ομορφιά μου δεν θέλω να σε βλέπω έτσι, όλα καλά θα είναι θα δεις"
"Με έχεις δει και στα πολύ χειρότερα μου"
"Ναι αλλά ας μην τα θυμηθουμε τώρα αυτά"
"Έχεις δίκιο δεν είναι ώρα"
"Δεν μου λες; Ο Αντριάν;" Θέλησε να μάθει.
"Έμεινε πίσω"
"Και πως το πήρε;"
"Άσχημα και με το δίκιο του. Δεν έκατσα καν να συζητήσουμε για την απόφαση μου. Απλά το έκανα"
"Το κάνατε;" Ήταν η μόνη ερώτηση που είχες μετά από όλα όσα άκουσε.
"Ορίστε;"
"Εσυ πριν φύγω είσασταν στα μαχαίρια με τον άντρα σου και τώρα τον δικαιολογείς κιόλας, κάτι έγινε"
"Πρέπει να έχει γίνει κάτι για να σου πω ότι έχω κάνει κι εγώ λάθη σε αυτόν τον γάμο;"
"Δεν το πιστεύω το κάνατε"
"Λυσσαξες, ναι το κάναμε. Ζευγάρι είμαστε που και που γίνεται κι αυτό" Του είπε και γέλασαν.
"Ναι μόνο που το δικό σας που και που ήταν μια φορά το δίμηνο και αυτό με το ζόρι"
"Μπορούμε να μην συζητάμε τα προσωπικά μου εδώ μέσα και να δούμε λίγο την υπόθεση;
" Καλώς. Αλλά να ξέρεις δεν θα τελειώσει εδώ η συζήτηση" Της είπε και γέλασαν και οι δυο.
Της είχε λείψει ο Ράιαν.
"Λοιπόν τα στοιχεία που υπάρχουν μέχρι στιγμής είναι αυτά" Είπε και της έδωσε τον φάκελο. "Για τα αντικείμενα ήδη ξέρεις τα πάντα. Ψάξαμε να βρούμε τον αρραβωνιαστικό της αλλά δεν μπορούμε. Το κινητό του σε αντίθεση με της κοπέλας λειτουργεί κανονικά αλλά δεν είχαμε κάποια απάντηση"
"Αυτά μόνο;"
"Ναι"
"Το κολιέ και το ρολόι που βρέθηκαν ακριβώς;"
"Κοντά σε μια λίμνη. Εγώ ακόμα δεν ξέρω τα κατατοπια" Είπε και της έδωσε την έκθεση που είχε συντάξει ένας συνάδελφος σχετικά με τα ευρήματα.
"Ωραία φάγαμε. Πρέπει να ψάξουμε πολύ καλά το σημείο ξανά. Πάντα κάτι μπορεί να ξεφεύγει"
Βγήκαν μαζί απο το τμήμα και κατευθύνθηκαν προς το αυτοκίνητο της.
"Κλειδιά, εγώ οδηγώ" Της είπε και του πέταξε τα κλειδιά γελώντας.
Το ίδιο έργο κάθε φορά. Σπάνια την άφηνε να οδηγεί. Αλλά δεν την ενοχλούσε ιδιαίτερα. Ήταν η αστεία λεπτομέρεια που έβαζαν στις δύσκολες μέρες της δουλειάς.
Άφησαν το αυτοκίνητο πίσω από την λίμνη και διέσχισαν το μονοπάτι στο δασάκι που ήταν εκεί πίσω. Δεν ήξερε τι ακριβώς έψαχναν.
"Και τι ακριβώς ψάχνουμε Σούαν;" Την ρώτησε καθώς περπατούσαν
"Κάτι, οτιδήποτε μπορεί να μας βοηθήσει στην έρευνα. Μόνο με τις ανακρίσεις που έχουμε να κάνουμε δεν θα μάθουμε και πολλά" Του είπε και συνέχισαν το ψάξιμο.
Ήταν κυριολεκτικά σαν να ψάχνουν ψύλλους στα άχυρα. Δεν ήξερε ούτε κι εκείνη τι περίμενε να βρει που δεν θα είχαν βρει οι αστυνομικοί που έκαναν τόσες μέρες την έρευνα. Είχε βρέξει κιόλας λίγες μέρες πριν άρα θα είχαν εξαφανιστεί ίχνη που θα μπορούσαν να προδώσουν την παρουσία κάποιου αλλά τόσοι και τόσοι περνουν καθημερινά από εκεί θα ήταν σχεδόν αδυνατον να τα ψάξουν όλα. Συνέχισε να ψάχνει με εμμονή σαν κάτι να την ωθούσε να το κάνει.
"Νομίζω ότι ψάχνουμε άδικα. Δεν θα υπάρχει κάτι που να μην έχουν βρει"
"Κάτι θα πρέπει να υπάρχει" Είπε και συνέχισε να περπατάει.
Εκείνος την σταμάτησε πιάνοντας της το χέρι.
"Κοριτάκι μου άκουσε με, ξέρω ότι θέλεις να μάθεις τι έχει γίνει κι εγώ είναι η δουλειά μας. Μην βάζεις όμως πάνω από την δουλειά σου την προσωπική σου σχέση με την Κέιτ. Πιστεύω σε εσένα, μην προσπαθείς να αποδείξεις κάτι. Λίγες μέρες πριν ξεσκονισαν ολη την περιοχή και ειδικά μετά την βροχή δεν θα βρεις κάτι, μην το ψάχνεις άδικα" Είπε κι εκείνη ξέσπασε σε κλάματα.
"Δεν ημουν δίπλα της όταν με χρειάστηκε. Έβαλα την δουλειά μου πάνω από εκείνη. Μου τηλεφώνησε λίγες μέρες πριν εξαφανιστεί. Της το έκλεισα βιαστικά γιατί είχα δουλειά. Είπε ότι ήθελε κάτι να μου πει. Ήταν ακουγόταν κάπως, ήταν στεναχωρημένη. Την πήρα την επόμενη μέρα. Της ζήτησα να μου πει τι την απασχολούσε και δεν μου είπε. Δεν επέμεινα να μάθω και μπορεί αυτό που την απασχολούσε να την έφερε μέχρι εδώ" Είπε ενώ συνέχισε να κλαίει.
"Περίμενε, πότε έγινε αυτό το τηλεφώνημα;"
"Δεν θυμάμαι ακριβώς, πρέπει να ήταν δύο ή τρεις μέρες πριν βγει η είδηση για τα κοσμήματα"
"Άρα θα υπάρχει ακόμα η κλήση; Να κοιτάξουμε την καταγραφή. Μπορεί να υπάρχει κάτι που σου είπε και δεν το θυμάσαι"
"Πάμε στο γραφείο" Του είπε και πήγαν βιαστικά προς το αυτοκίνητο.
"Στο είπα, μην βάζεις τα προσωπικά με την δουλειά. Με καθαρό μυαλό σκέφτεσαι καλύτερα"
Δεν μίλησαν άλλο. Πήγαν από το γραφείο και άρχισαν να ψάξουν το αρχείο τον κλήσεων.
"Να τη εδώ είναι 18 Φεβρουαρίου ήταν δυο μέρες ακριβώς πριν βγει η είδηση στην τηλεόραση"
"Και εδώ ακριβώς την επόμενη μέρα είναι η κλήση που της έκανες εσύ"
"Άρα ξέρουμε ότι κάτι σημαντικό ήθελε να σου πει και δεν το έκανε"
"Γιατί έκανε πίσω;"
"Δεν ξέρω, αν είχαμε έστω το κινητό να βλέπαμε τις κλήσεις της θα βγάζαμε μια άκρη"
"Πρέπει να εκδοθεί ένταλμα να ψάξουμε το σπίτι της"
"Αυτό δεν είναι στο χέρι μας"
"Εγώ φταίω έπρεπε να έχω επιμείνει, έπρεπε να μάθω τι ήθελε να μου πει"
"Δεν φταις εσυ. Αν ήθελε να σου πει κάτι θα στο έλεγε. Είχε αλλάξει γνώμη"
"Κι αν για κάποιο λόγο έκανε κακό στον ευατό της;"
Οι αρνητικές σκέψεις την βασάνιζαν.
"Ήθελε να μου μιλήσει κι εγώ δεν την άκουσα"
"Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο θα την είχαν βρει τώρα. Ιζαμπέλα πρέπει να συνέλθεις. Αυτή την στιγμή βάζεις το συναίσθημα πάνω από την δουλειά σου και ρισκάρεις πολλά.  Ο Έντουαρντ δεν θα σε αφήσει να συνεχίσεις έτσι, θα σε απομακρύνει από την υπόθεση" Της είπε σαν να ήταν η φωνή της συνείδησης της.
Σήκωσε το κεφάλι της και σκουπισε τα μάτια της.
"Έχεις δίκιο, δεν θα το αφήσω να με πάρει από κάτω. Αύριο έρχονται οι γονείς της. Δες αν μπορείς να μάθεις κάτι παραπάνω από αυτούς που την έβλεπαν συχνά κι εγώ πρέπει να ψάξω να βρώ τον Πίτερ"
"Τον παιδικό σου φίλο;"
"Αυτός είναι ο αρραβωνιαστικός που ψάχνουμε. Η Κέιτ σε ένα από τα τηλεφωνήματα μας μου είχε αναφέρει ότι είχαν αρραβωνιαστεί. Ήταν νομίζω μαζί πέντε χρόνια. Με εκείνον δεν έχω μιλήσει καθόλου από τότε που έφυγα από εδώ"
"Μα είναι άφαντος"
"Θα βρω την άκρη, πρέπει να την βρω. Μόνο αυτός μπορεί να μας βοηθήσει. Ζούσαν μαζί"
"Κάνε ότι είναι να κάνεις και μιλάμε αυριο πάλι"
"Φυγε εσύ εγώ θα μείνω λίγο ακόμα"
"Ελα Ιζαμπέλα μου, δεν θα αλλάξει κάτι αν μείνεις κι άλλο. Χρειάζεσαι ξεκούραση και αυριο μέρα είναι"
"Καλά πάμε" Είπε και τον ακολουθησε.
Έκλεισε τα φώτα του γραφείου της πριν βγουν έξω και μπει ο καθένας στο αυτοκίνητο του.
"Καληνύχτα" Της είπε πριν εκείνη φυγει.
"Τα φιλιά μου στην Ελίνα" Του είπε και αφού τον καληνυχτισε πήρε τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι.
Όσο ήταν στο αυτοκίνητο τηλεφώνησε στον Αντριάν. Δεν της το σήκωσε αμέσως. Την πήρε πίσω λίγο μετά αφού τον είχε καλέσει η ίδια.
"Μωρό μου" Της είπε όταν του σήκωσε το τηλέφωνο.
"Πως είσαι;"
"Μόλις μπήκα σπίτι γι αυτό δεν το σήκωσα, έψαχνα τα κλειδιά"
"Κλασικά" Του είπε και γέλασαν.
"Εσυ πως είσαι;"
"Καλά, προσπαθώ δηλαδή"
"Ιζαμπέλα όσο κι αν προσπαθείς να κρυφτείς ξέρω πως κάτι συμβαίνει και ότι δεν πήγες τυχαία εκεί αλλά μετά την τελευταία μας κουβέντα δεν θέλω να σε πιέσω, θέλω όμως να μου μιλήσεις όταν νιώσεις κι εσυ έτοιμη"
"Θα το κάνω στο υπόσχομαι αλλά αυτή η κουβέντα δεν μπορεί να γίνει και από το τηλέφωνο"
"Μου κάνετε πρόταση να σας επισκεφτώ κυρία μου;"
"Μπορειιι"
"Θα το βάλω στο πρόγραμμα λοιπόν αυτό το μπορεί"
"Να φας κάτι έτσι;"
"Μην ανησυχείς για εμένα αγάπη μου θα τα καταφέρω, εσυ πρόσεχε. Δουλεύεις πολύ"
"Το ελέγχω"
"Μου λείπεις πολύ"
"Κι εμένα Αντριάν"
"Κοίτα που η απόσταση τελικά μπορεί να μας κάνει και καλό, δεν σου λείπω συχνά"
"Να που μου έλειψες τώρα"
"Μ αρέσει αυτό"
"Μόλις έφτασα σπίτι θα μπω για ένα μπάνιο και θα πέσω για ύπνο, θα μιλήσουμε"
"Να πας να ξεκουραστείς αγάπη μου"
"Σ αγαπάω, καληνύχτα"
"Κι εγώ ψυχή μου, καλη ξεκουραση" Της είπε και έκλεισαν.
Τελικά μπορεί να είχε και δίκιο. Όντως η απόσταση μπορεί να τους έκανε καλό. Ήταν έτσι μόνο στις αρχές του γάμου τους.
Μπαίνοντας στο σπίτι θυμήθηκε ότι η μητέρα της κρατούσε πάντα ένα μπλοκάκι με τηλέφωνα για να μην τα χάσει. Ήλπιζε να μην έχει χαθεί όταν μάζευε το σπίτι για να φύγει τότε και να ήταν στις κουτες μαζί με άλλα αντικείμενα της μήτρας της που ήταν στην αποθήκη του σπιτιού. Άφησε την τσάντα της και τα κλειδιά της και πήγε βιαστικά να ψάξει για αυτό το μπλοκάκι. Άνοιξε όλες τις κουτες που υπήρχαν στην αποθήκη. Έβγαζε και ξανά έβαζε τα πράγματα μέσα. Της πήρε αρκετή ώρα μέχρι που τελικά το βρήκε κάτω κάτω στην τελευταία κουτα. Το μπλοκάκι αυτό τελικά της φάνηκε αρκετά χρήσιμο αφού μέσα σε αυτό υπήρχαν τα τηλέφωνα των γονιών του Πίτερ αλλά και το τηλέφωνο του σπιτιού τους. Παρακαλουσε να μην είχαν αλλάξει αριθμούς γιατί αυτό το μπλοκάκι ήταν εκεί δέκα χρόνια. Κράτησε τα τηλέφωνα ώστε να δοκιμάσει να επικοινωνήσει μαζί τους.