Ξύπνησε το επόμενο πρωί απο τον ήχο του κινητού της. Ήταν ακόμα νωρίς. Πετάχτηκε από το κρεβάτι της νομίζοντας πως είχε αργήσει στην δουλειά. Η ώρα ήταν ακόμα οκτώ. Είχε δυο ώρες ακόμα μέχρι να πάει στην δουλειά. Το τηλέφωνο σταμάτησε ξαφνικά να χτυπάει.
"Κοιμήσου μωρό μου, είναι νωρίς ακόμα" Άκουσε τον Αντριάν να μουρμουρίζει δίπλα της και πάνω που πήγε να ξαπλώσει ξανά στην αγκαλιά του και να κοιμηθεί μια ωρίτσα ακομα το τηλέφωνο της χτύπησε ξανά. Το κοίταξε και είδε το όνομα του Έντουαρντ στην οθόνη.
"Πρέπει να το σηκώσω" Είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι βιαστικά.
"Ναι ξέρω δουλειά" Της είπε και ξάπλωσε ξανά.
Την άφησε να φύγει από το δωμάτιο για να μιλήσει.
"Έντουαρντ" Είπε σηκώνοντας το τηλέφωνο και περίμενε να ακούσει τι έχει να της πει.
"Σε ξύπνησα; Συγγνώμη κοριτσάκι μου ξέρω ότι γύρισες αργά χθες" Της είπε και η καρδιά της χτυπούσε με γρήγορους ρυθμούς.
"Δεν πειράζει. Έγινε κάτι;"
"Κορίτσι μου τώρα δεν ξέρω πως να... " Είπε αλλά σταμάτησε εκεί την πρόταση του.
"Απλά πες μου τι βρήκατε"
"Τίποτα σημαντικό ακόμα. Λείπει όμως. Πήγαμε από το σπίτι της, είναι κλειστό όπως και το τηλέφωνο της. Προσπάθησα να επικοινώνησω και με τον φίλο της αλλά δεν τον βρήκαμε. Μπορεί να έχουν φύγει"
"Πάρε με αν έχεις νεότερα"
Περιμένω να μου δώσουν και από το εργαστήριο τα αποτελέσματα για αποτυπώματα, μάλλον θα αργήσουν λίγο"
"Θα είμαστε σε επικοινωνία, πρέπει να κλείσω" Είπε κα το έκλεισε βιαστικά όταν άκουσε τον Αντριάν να πλησιάζει.
"Πρωί πρωί δουλειά;" Την ρώτησε και την αγκάλιασε τρυφερά.
"Η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ" Του είπε και του έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο στόμα. "Να βάλω καφέ;" Του είπε και πήγε στην κουζίνα.
"Αν και πίνω και στο γραφείο να βάλεις, μπας και ανοίξει λίγο το μάτι" Είπε και γέλασε.
Κάθησε στον καναπέ και λίγο αργότερα πήγε και η Ιζαμπέλα αφήνοντας πάνω στο τραπέζι δυο κούπες με ζεστό καφέ.
"Σκέφτηκες καθόλου την κουβέντα που είχαμε χθες; Θες να το συζητήσουμε;"
"Ποια κουβέντα;" Τον ρώτησε και ήπιε μια γουλιά από τον καφέ της.
"Για το παιδί"
"Αντριάν, τα έχουμε ξανά πει αυτά. Δεν είναι καλή περίοδος για να κάνουμε παιδί, για εμένα τουλάχιστον"
"Και πότε θα είναι καλή περίοδος για εσένα; Γιατί κάθε φορά που το συζητάμε ποτέ δεν είναι καλή" Της είπε και φάνηκε θυμωμένος.
"Μπορείς να μην θυμώνεις κάθε φορά που κάνουμε αυτή την συζήτηση; Δεν είναι όλα εύκολα όπως τα βλέπεις. Το παιδί θέλει ευθύνες κάτι που εγώ αυτή την στιγμή δεν μπορώ να δώσω"
"Κάποτε το ήθελες κι εσύ; Θυμάσαι;"
"Κάποτε ναι. Τώρα δεν μπορώ, δεν θέλω"
"Δεν μπορείς, δεν θέλεις. Εντάξει Ιζαμπέλα έτσι και αλλιώς πάντα τι δικό σου περνάει και σε αυτή την περίπτωση το παιδί δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου" Είπε και έφυγε για το δωμάτιο.
Έβγαλε τις πυτζάμες του και άρχισε να ετοιμάζεται για το γραφείο. Άνοιξε το συρτάρι να βρει μια γραβάτα και τότε ένα κουτάκι έπεσε στο πάτωμα.
"Τι στο... " Μονολόγησε χωρίς να ολοκληρώσει την πρόταση του διαβάζοντας το κουτί.
Πήγε βιαστικά στο σαλόνι. Εκείνη γύρισε να τον κοιτάξει προσπαθώντας να καταλάβει.
"Τι έγινε; Τον ρώτησε με απορία.
"Τι είναι αυτό;" Την ρώτησε κρατώντας το κουτί στα χέρια του.
"Πιο"
"Αυτό εδώ" Είπε και πέταξε το κουτί στο τραπέζι για να το δει καλύτερα.
"Αυτό που βλέπεις" Απάντησε εκείνη αδιάφορα και συνέχισε να πίνει τον καφέ της.
"Πόσο καιρό τα παίρνεις;"
"Τον τελευταίο χρόνο"
"Και πότε είχες σκοπό να μου το πεις;
" Να σου πω τι Αντριάν; Ότι παίρνω αντισυλληπτικά; Δεν το είχα κρυφό και νόμιζα ότι τόσο καιρό το ήξερες"
"Υπάρχει κάτι άλλο που να μου κρύβεις και πρέπει να μάθω;"
"Μα αυτό δεν το κρύβω"
"Α ναι; γιατί ήταν χωμένο στο συρτάρι με τις γραβάτες μου"
"Το ξέχασα. Μάλλον εκείνο το βράδυ που μου ζήτησες να σου φέρω την μαύρη γραβάτα για το δείπνο που είχες να πας"
"Μάλιστα"
"Και στην τελική αν ήθελα να το κρύψω σίγουρα δεν θα τα άφηνα μέσα στο δωμάτιο. Δεν θέλω παιδί και γι αυτό τα παίρνω"
"Δεν με εμπιστεύεσαι; Γιατί τα παίρνεις; φοβάσαι ότι επειδή το θέλω εγώ θα το κάνω εις βάρος σου και χωρίς να το θέλεις;"
"Αντριάν τι λες;"
"Απάντησε μου σε αυτό που σε ρωτάω"
"Δεν φοβάμαι εσένα και δεν φοβάμαι κάτι γενικά απλά μηδενιζω τις πιθανότητες στο να μείνω έγκυος"
"Και τα δικά μου τα θέλω; Τι γίνεται με αυτά;"
"Αντριάν εσύ μόνο θέλεις, αυτό κάνεις πάντα, θέλεις"
"Θέλω να είμαστε ευτυχισμένοι"
"Και τι νομίζεις; Νομίζεις ότι με ένα παιδί θα είμαστε ευτυχισμένοι; Ότι το παιδί θα κάνει πέρα όλα μας τα προβλήματα;"
"Από ότι φαίνεται για εσένα ένα παιδί θα μας φέρει κι αλλά προβλήματα" Πήρε το σακάκι του και έφυγε για το γραφείο.
Πήρε τις κούπες από το σαλόνι και τις άφησε στην κουζίνα. Ξεφυσιξε και άρχισε να ετοιμάζεται για την δουλειά προσπαθώντας για άλλη μια φορά να αφήσει πίσω της τον καυγά τους. Πήγε στην δουλειά αρκετά νωρίτερα και έκατσε στο γραφείο της.
"Νωρίς νωρίς σήμερα" Της είπε ένας συνάδελφος όταν την είδε στο γραφείο της.
"Δεν είχα ύπνο και ήρθα" Του απάντησε ανοίγοντας βιαστικά τον υπολογιστή της.
"Αυτού είναι από τον διοικητή, είπε να το ελεγξεις " Της είπε και της άφησε έναν φάκελο πριν αποχωρήσει από το γραφείο της.
"Πες πως έγινε" Του είπε χαμογελώντας και πήρε στα χέρια της τον φάκελο.
Προσπάθησε να βρει στο ίντερνετ πληροφορίες για την υπόθεση αγνώστων στοιχείων στο Σιάτλ.
Τίποτα καινούριο.  Όλοι έγραφαν για τα ματωμένα αντικείμενα που είχαν βρεθεί. Η αστυνομία δεν δίνει γενικά παραπάνω πληροφορίες οπότε θα ήταν αδυνατον για εκείνη να μάθει κάτι μέσα από τα άρθρα των δημοσιογράφων.
"Γαμώτο" Είπε και χτύπησε το χέρι της στο γραφείο.
"Οοοου Σούαν, με νευράκια ήρθαμε σήμερα;" Της είπε ο συνεργάτης και φίλος της.
Μπήκε στο γραφείο της και κάθησε σε μια από τις καρέκλες που ήταν απέναντι της.
"Ράιαν, πόσες φορές θα το πω, Ιζαμπέλα" Του είπε κι εκείνος γέλασε.
"Εκτός τμήματος είσαι η Ιζαμπέλα, εδώ είσαι υπαστυνόμος Α'. Επίσης έφερε καφέ" Της είπε και έσυρε το ποτήρι προς το μέρος της.
"Αν και ήπια πριν έρθω αλλά άλλος ένας νομίζω θα μου χρειαστεί" Του είπε και τον ευχαρίστησε.
"Τι έχεις εσύ; Δεν είσαι καλά σήμερα; Και χθες πήρες ρεπό, δεν το συνηθίζεις"
Δεν του απάντησε.
"Ξέρεις ότι μπορείς να μου μιλάς έτσι; Εκτός από συνεργάτες είμαστε και φίλοι"
"Το ξέρω Ράιαν και είσαι ο μοναδικός φίλος που έχω"
"Τι έγινε πάλι με τον Αντριάν;" Την ρώτησε σαν να ήξερε τι σκεφτόταν.
"Δεν έχει να κάνει μόνο με αυτόν, είναι δύσκολη περίοδος, είμαι.... " Είπε αλλά σταμάτησε.
"Μην μου πεις ότι είσαι έγκυο;" Της είπε για να την πειράξει λίγο αλλά το αστείο δεν ήταν και πολυ στοχευμένο.
Κατάφερε όμως να την κάνει έστω και για λίγο να γελάσει.
"Δεν είμαι έγκυος Ράιαν, ευτυχώς. Ήθελα να πω ότι είμαι μπερδεμένη" Ολοκλήρωσε την πρόταση της.
"Γιατί είσαι μπερδεμένη; Νόμιζα ότι ήθελες να κάνεις παιδί"
"Θέλω. Ήθελα αλλά μετά από.... " Σταμάτησε ξανά.
" Ναι ξέρω. Ας μην το ανοίξουμε αυτό το θέμα, ξέρω ότι δεν είναι ευχάριστο"
"Απλά ο Αντριάν νομίζει ότι με ένα παιδί θα λυθούν όλα μας τα προβλήματα κι εγώ πιστεύω ότι θα μεταφέρουμε αυτά τα προβλήματα στο παιδί και δεν το θέλω αυτό"
"Τι θεωρείς πρόβλημα στον γάμο σου;"
"Δεν ξέρω, δεν ήμασταν έτσι στην αρχή"
"Ιζαμπέλα, μην βάζεις αυτό που συνέβει στην μέση σαν πρόβλημα στον γάμο σου. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Βέβαια αν δεν θες παιδί για άλλους λόγους τότε ναι δεν είσαι υποχρεωμένη να κάνεις. Κι εγώ είμαι παντρεμένος και θέλω παιδιά η Ελίνα όμως προς το παρόν έχει πάνω από όλα την δουλειά της"
"Είστε μόνο έναν χρόνο παντρεμένοι"
"Και τι με αυτό; αλλάζουν θα θέλω μας όσο περνάνε τα χρόνια;"
"Φοβάμαι Ράιαν, φοβάμαι πολύ. Ο Αντριάν όμως δεν το καταλαβαίνει αυτό"
"Δεν έχεις αλλάξει εσύ αλλά οι καταστάσεις"
"Δεν ήμουν έτσι, πριν έναν χρόνο ήθελα ένα παιδί όσο τίποτα άλλο τώρα... "
"Είσαι ίδια με πριν, αν ακόμα το θες είναι καιρός να αφήσεις πίσω σου το παρελθόν και να κάνεις μια νέα αρχή"
"Μπορεί να έχεις και δίκιο"
"Πάντα έχω" Της είπε και ξανά γέλασε.
"Έτσι μπράβο, χαμόγελα" Της είπε και της χαμογέλασε κι εκείνος. "Είναι μόνο αυτό το πρόβλημα η έχει γίνει και κάτι άλλο;"
Ένας συνάδελφος μπήκε στο γραφείο και τους διέκοψε.
"Με συγχωρείτε, Ράιαν ο διοικητής σε θέλει στο γραφείο του"
"Έγινε, σε πέντε είμαι εκεί"
"Τι έχεις κάνει; Τι σε θέλει ο διοικητής;" Τον ρώτησε με το στυλ της ανακρίτριας.
"Το στυλάκι αυτό στην δουλειά σου ομορφιά μου, οχι σε εμένα"
Γέλασε στην αρχή αλλά μετά σοβάρεψε.
"Σοβαρά τώρα, Όλα εντάξει;"
"Δεν μπορώ να πάω στο γραφείο του διοικητή μου;" Της είπε γελώντας και μετά σοβάρεψε κι εκείνος.
"Θα σου πω μόλις τελειώσω" Είπε και άρχισε να της στέλνει φιλάκια πριν βγει από το γραφείο της.
"Φύγε"είπε και γελούσε όσο εκείνος απομακρυνοταν.
Ήταν πραγματικά ένας πολύ καλός φίλος. Δουλεύουν μαζί τα τελευταία  δυο χρόνια. Κατά καιρούς είχαν περάσει κι άλλοι συνεργάτες της αλλά με κανέναν δεν είχε την σχέση και την συννενόηση που έχει με τον Ράιαν. Είχε έναν τρόπο που την κέρδισε και επαγγελματικά αλλά και προσωπικά. Ο Ράιαν ήταν πάντα εκεί για εκείνη ακόμα κι όταν νόμιζε πως δεν είχε κανέναν.
Αφού είχε φύγει συνέχισε να ψάχνει ακόμα λίγο την υπόθεση που την ενδιέφερε. Τίποτα νεότερο. Όλο όσα έγραφαν ήταν όσα της είχε πει και ο Έντουαρντ στο τηλέφωνο. Κι αυτά τα αποτελέσματα, ακόμη να βγουν; Κάλεσε για άλλη μια φορά στο κινητό της. Κλειστό. Τι περίμενε να έχει αλλάξει; Κι αν όντως είχε φύγει για ταξίδι με τον αγαπημένο της και όλα ήταν καλά; Ο Ράιαν μπήκε στο γραφείο της και διέκοψε τις σκέψεις της.
"Λοιπόν, μπορώ να μάθω τώρα;" Τον ρώτησε και έκλεισε την σελίδα που είχε ανοιχτή στον υπολογιστή της.
"Ιζαμπέλα" Της είπε μόνο.
"Ιζαμπέλα ακούω, τα πράγματα είναι σοβαρά"
"Έγινε δεκτή η μετάθεση μου, φεύγω"
"Περίμενε, εγώ γιατί δεν ξέρω τίποτα; Πότε έκανες αίτηση για μετάθεση;"
"Εδώ κι έναν μήνα. Δεν σου είπα τίποτα γιατί δεν ήταν κάτι σίγουρο ακόμα και δεν ήθελα να στο πω και να έχεις κι αυτό στο μυαλό σου"
Δεν ήθελε να το πιστέψει. Ήθελε να νομίζει ότι της έκανε πλάκα αλλά μιλούσε πολύ σοβαρά. Τι θα έκανε χωρίς εκείνον;
"Και γιατί φεύγεις;"
"Η Ελίνα μετά από τόσα χρόνια δέχτηκε πρόταση για μια καλύτερη δουλειά. Ήθελε να πάει κι εγώ πρέπει και θέλω να την ακολουθήσω"
"Κατάλαβα. Κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου και σίγουρα η καρδιά σου είναι μαζί της"
"Κάτι τέτοιο"
"Και για πόσο ακόμα θα σε έχω κοντά μου;"
"Μόνο για σήμερα, αύριο φεύγω. Η Ελίνα έχει μετακομίσει ήδη εδώ και τρείς μέρες"
"Άρα σήμερα λέμε αντίο;"
"Ναι αλλά μην ανησυχείς, το τηλέφωνο σου το έχω ακόμα, δεν θα σε ξεχάσω"
"Το ξέρω" Είπε και τον αγκάλιασε σφιχτά.
"Οχι Σούαν μην κλάψεις, σε παρακαλώ"
"Δεν θα κλάψω"
"Έτοιμη ήσουν" Της είπε και γέλασαν.
"Άντε ελα να σε βοηθήσω να μαζεψεις τα πράγματα σου και να παραδώσεις τους φακέλους"
Εκείνο το βράδυ τον αποχαιρέτησε. Δεν ήξερε πότε θα τον ξανά έβλεπε αλλά ήταν σίγουρη ότι δεν θα τη  ξεχνουσε. Πόσα βράδια έμενε μαζί της μέχρι αργά στο γραφείο μόνο και μόνο για παρέα επειδή εκείνη δεν ήθελε να πάει σπίτι.
Ήταν έτοιμη να φύγει από το τμήμα όταν ξαφνικά χτυπησε το κινητό της.
"Είχαμε κανένα νέο;" Ρώτησε αμέσως μόλις είδε το όνομα του Έντουαρντ στην οθόνη της.
"Ναι Ιζαμπέλα μου, έχω τα αποτελέσματα"
"Μίλα Έντουαρντ, μην με σκας"
"Είναι δικά της"
Δεν μίλησε για λίγο. Πήρε μια βαθιά ανάσα πριν συνεχίσει.
"Πως είσαι τόσο σίγουρος;"
"Πήγαμε από το σπίτι όπως σου είπα, μέσα δεν μπορέσαμε να μπούμε χωρίς ένταλμα αλλά ψάξαμε εξωτερικά για αποτυπώματα. Βρέθηκαν αρκετά αλλά κάποια από αυτά ταιριάζουν απόλυτα με αυτά που βρέθηκαν ο πάνω στα αντικείμενα"
"Από εκείνη; Υπήρχε κανένα νέο;" Ρώτησε και η φωνή της έτρεμε.
"Όχι, από τους γείτονες της μάθαμε ότι δεν έχει εμφανιστεί κάνεις στο σπίτι τις τελευταίες τρεις μέρες"
"Εντάξει, κράτα με ενήμερη. Πρέπει να κλείσω τώρα έχω μια δουλειά να τελειώσω"
Έκλεισε το τηλέφωνο και πήγε κατευθείαν στο γραφείο του διοικητή της.
"Ιζαμπέλα; Ακόμα εδώ είσαι; Νόμιζα ότι είχες φύγει"
"Κύριε διοικητά πρέπει να σας μιλήσω για κάτι"
"Σε ακούω" Της είπε και της έκανε νόημα να καθίσει.
"Θέλω μετάθεση, άμεσα"
"Άλλος με την μετάθεση"
"Πρέπει να πάω στο Σιάτλ"
"Και γιατί αυτό;"
"Εγκληματολογος είμαι, τρέχει μια υπόθεση εκεί με την οποία θέλω να ασχοληθώ"
"Καταλαβαίνεις όμως ότι αυτό το άμεσα που λες δεν γίνεται"
"Γίνεται. Ο διοικητής εκεί είναι χρόνια οικογενειακός φίλος και στενός συνεργάτης του πατέρα μου, θα με δεχτούν"
"Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν περνάνε όλα από τα χέρια του διοικητή"
"Το γνωρίζω αλλά πιστεύω ότι θα γίνει δεκτή. Είμαι πλήρως εξειδικευμένη με τον χώρο"
"Εντάξει λοιπόν, πέρνα αύριο το πρωί να παραδώσεις την αίτηση μετάθεσης και τα υπόλοιπα τα βλέπουμε"
"Δεν μπορεί να γίνει αυριο, θα την ετοιμάσω τώρα, ας μην καθυστερούμε"
"Όπως θες" Της είπε ενώ εκείνη συμπλήρωνε το χαρτί.
"Θα το στείλω αμέσως και θα σε ενημερώσω"
"Ευχαριστώ, καληνύχτα"
Είπε και έφυγε. Γύρισε στο σπίτι. Ο Αντριάν δεν είχε γυρίσει ακόμα. Κάτι της έλεγε ότι μετά τον πρωινό τους καυγά δεν θα γυρνούσε νωρίς. Έφτιαξε κάτι στα γρήγορα να φάει και έπεσε να κοιμηθεί.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Ξύπνησε το επόμενο πρωί αλλά ο άντρας της δεν την δίπλα. Η μεριά του όμως ήταν ξεστρωμενη πράγμα που σήμαινε πως είχε γυρίσει σπίτι. Έβαλε την ρόμπα της και βγήκε από το δωμάτιο. Τον βρήκε στο σαλόνι να πίνει τον καφέ του.
"Καλημέρα" Του είπε και κάθισε δίπλα του.
"Καλημέρα" Είπε κι εκείνος και ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του.
"Άργησες να γυρίσεις χθες" Του είπε και σηκώθηκε για να βάλει κι εκείνη μια κουπα καφέ.
"Ναι, είχα αρκετή δουλειά. Εσύ; γυρισες νωρίς" Την ρώτησε και ξανά κάθησε δίπλα του.
"Αρκετά νωρίς από τα συνηθισμένα"
"Πως κι έτσι; Τώρα τελευταία δουλεύεις πολλές ώρες"
"Έτυχε"
Το κινητό της χτύπησε και διέκοψε την συζήτηση τους.
Το σήκωσε χωρίς καν να έχει δει ποιος την είχε καλέσει.
"Τι πήγες κι έκανες, μου λες;" Ακούστηκε η φωνή του Έντουαρντ από την άλλη μεριά του τηλεφώνου.
"Περίμενε μισό λεπτό" Είπε και έφυγε από το σαλόνι για να μπορεί να μιλήσει με ησυχία. .
"Έκανα αυτό που έπρεπε" Του είπε όταν πλέον ήταν μόνη της.
"Δεν θα σου κάνει καλό όλο αυτό Ιζαμπέλα, δεν το καταλαβαίνεις;"
"Κάντε δεκτή την μετάθεση μου σε παρακαλώ"
"Μπορεί να μην έχει συμβεί τίποτα, γιατί παίρνεις βιαστικές αποφάσεις"
"Θέλω να μάθω, έχω ανάγκη να μάθω, δέξου να έρθω σε παρακαλώ. Η Κέιτ είναι η φίλη μου, η αδερφή που δεν είχα"
"Τι παραπάνω θα κάνεις βρε κορίτσι μου αν εισαι εδώ; Δεν μου έχεις εμπιστοσύνη; Ότι μαθαίνω στο λέω"
"Σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη αλλά θέλω να είμαι εκεί, θέλω να μπω κι εγώ στην έρευνα. Θέλω να το κάνω για εκείνη"
"Το ξέρεις ότι αν μαθευτεί ότι έχεις σχέσεις μαζί της δεν θα σε αφήσουν να μπεις στην υπόθεση"
"Το ξέρω, γι αυτό δεν θα το μάθει κανείς. Θα το ξέρουμε μόνο εγώ κι εσύ"
"Θα κάνω ότι μπορώ, αλλά επιμένω ότι βιάζεσαι"
"Είμαι σίγουρη, κάντο"
"Θα σε ενημερώσω για νεότερα αν και θα σε ενημερώσει και ο διοικητής σου"
"Κάνε ότι μπορείς" Του είπε και έκλεισαν το τηλέφωνο.
Κόντευε μεσημέρι. Στο γραφείο δεν είχαν πολύ δουλειά. Θα πήγαινε λίγες ώρες το απόγευμα για να κλείσει κάτι υποθέσεις και μετά θα γυρνούσε σπίτι.
Ούτε και ο άντρας της είχε πάει στην δουλειά αλλά δεν τον ρώτησε γιατί.
Βγήκε από το δωμάτιο και τον είδε μπροστά από το λάπτοπ της.
"Ζήτησες μετάθεση;"
"Τι;"
"Με άκουσες πολύ καλά, ζήτησες μετάθεση;"
Κοκαλωσε. Πως στο καλό το είχε μάθει; Είχε σκοπό να του το πει. Δεν ήθελε να το μάθει έτσι.
"Αντριάν.... "
"Μόλις ήρθε μέιλ από τον διοικητή σου. Σου λέει πως έχει σταλεί η αίτηση μετάθεσης και αναμένεται απάντηση"
Χαμήλωσε το κεφάλι της. Το βλέμμα του την σκότωνε.
"Απάντησε μου το κέρατο μου" Φώναξε και χτύπησε το χέρι στο τραπέζι.
"Ναι έκανα" Είπε χωρίς να σηκώσει τα μάτια της να τον κοιτάξει.
"Γιατί ρε Ιζαμπέλα; Γιατί κάνεις συνεχώς πράγματα πίσω από την πλάτη μου. Γιατί;"
"Θα στο έλεγα. Εξάλλου, δεν έχει εγκριθεί ακόμα"
"Είναι αυτό δικαιολογία; Έπρεπε να το έχουμε ζητήσει πριν το κάνεις. Κι αν εγκριθεί; Τι θα κάνεις; Θα με αφήσεις και θα φύγεις;" Συνέχισε να φωνάζει αλλά εκείνη δεν του είχε ρίξει ούτε ένα βλέμμα.
"Σου μιλάω, κοίταξε με"
"Είναι..... Είναι μια υπόθεση εκεί που θέλω να αναλάβω" Του είπε με σπασμένη την φωνή της. "Ο διοικητής στο Σιάτλ με ζήτησε προσωπικά" Είπε ψέμματα.
"Ο διοικητής ξέρει οτι δεν είσαι μόνη σου και υπάρχω κι εγώ στην ζωή σου ή μήπως ξέχασες να με αναφέρεις;" Την ειρωνεύτηκε.
Τα λόγια ήταν σαν να στάζουν φαρμάκι.
"Το ξέρει, ήταν και στον γάμο μας"
"Ααα τέλεια, όσο πάει γίνεται και καλύτερο"
Σταμάτησε για λίγο να μιλάει αλλά ούτε κι εκείνη είπε κάτι.
"Δεν θα πας"
"Ορίστε;"
"Αυτό που άκουσες. Έχω κι εγώ λόγο εδώ μέσα και σου απαγορεύω να πας"
" Δεν μπορείς να μου το απαγορεύσεις. Αφορά την δουλειά μου"
"Δεν μπήκες καν στον κόπο να το συζητήσουμε, να με ρωτήσεις έστω αν θέλω να σε ακολουθήσω"
"Θα το έκανες; Θα τα παρατούσες όλα εδώ για να έρθεις μαζί μου; Εγώ να δουλεύω κι εσυ να είσαι στο σπίτι; Ας μην γελιόμαστε Αντριάν δεν θα το δεχόσουν ποτέ αυτό ακόμα κι αν στο ζητούσα, σε αντίθεση με εμένα που αν χρειαζόταν εσύ να ταξιδέψεις για δουλειά θα σε ακολουθούσα σαν πιστό σκυλάκι. Εγώ θα άφηνα πίσω την δουλειά μου για εσένα γιατί εσύ θα είχες την απαίτηση να σε ακολουθήσω αλλά εσύ δεν θα έκανες το ίδιο για εμένα" Του είπε σαν να τον κατηγορεί.
"Στο ξεκαθαρίζω, αν η μετάθεση μου γίνει δεκτή εγώ θα φύγω και αν πραγματικά το θέλεις μπορείς να με ακολουθήσεις" Συνέχισε και την ανένδοτη.
"Αυτά είναι τα τελευταία σου λόγια;"
"Ναι"
"Πρόσεχε τι λες Ιζαμπέλα. Είσαι είμαι ο άντρας σου.
Δεν γίνεται να μην με υπολογίζεις"
"Το ξέρω ότι είσαι αλλά όπως εγώ σέβομαι την δουλειά σου θέλω να την σέβεσαι κι εσύ"
"Τι συγκρίνεις τώρα;"
"Ότι εγώ ποτέ δεν παραπονέθηκα για όλες τις φορές που δεν ήρθες στο σπίτι λόγω της δουλειάς σου"
"Εδώ δεν μιλάμε για ώρες όμως Ιζαμπέλα, μιλάμε για μέρες, μήνες, ποιός ξέρει πόσο θα κρατήσει όλο αυτό;"
"Δεν με απασχολεί, ας πάρει και χρόνια, εγώ θα πάω και δεν θα με σταματήσεις"
"Αν φύγεις από αυτό το σπίτι εμένα ξέχνα με"
"Πολύ καλά" Είπε χωρίς καν να το σκεφτεί.
Μόλις άκουσε τα λόγια πήρε τα πράγματα του θυμωμένος και ετοιμάστηκε να φύγει.
"Μην με περιμένεις το βράδυ, δεν θα γυρίσω"
"Αντριάν περίμενε" Του φώναξε και πήγε πίσω του αλλά εκείνος δεν την άκουγε.
"Αντριάν συγγνώμη δεν.... Δεν το εννοούσα" Είπε αλλά δεν την άκουσε γιατί είχε ήδη κλείσει την πόρτα πίσω του χωρίς να της ρίξει ούτε ένα βλέμμα.