Impreza trwała w najlepsze, choć wielu zawodników odpadło. Pożegnali się z Kamilą, Łukaszem i resztą znajomych, a Jagoda skończyła przytulanki z Aliną. Mieli wychodzić, kiedy drogę zastawił im Hunter.

– Chciałaś wyjść bez pożegnania? Znowu mi uciekasz?

– Eee, nie – odparła speszona. – Po prostu nigdzie cię nie widziałam.

Podszedł do niej tak blisko, że musiała zadrzeć głowę, żeby spojrzeć mu w oczy.

– Kłamczucha! – powiedział i mocno ją objął.

Popatrzył na Dawida, jakby rzucał mu wyzwanie. Nawet nie próbował ukrywać wrogości. Zagarnął włosy Jagody obiema rękami, zanurzył w nich palce, następnie wygładził niesforne kosmyki. Ujął twarz kobiety w dłonie i tak sugestywnie wpatrzył się w jej usta, że wymamrotała:

– Nawet o tym nie myśl!

Roześmiał się, a zaraz potem przywarł do nich wargami. Próbowała go odepchnąć, ale bez skutku, bo trzymał ją jak w potrzasku. Pobladły ze złości Dawid stał, nie wiedząc, czy interweniować, czy czekać na rozwój sytuacji.

– Uważaj, pretty boyu! – wyburczała, kiedy Maks przestał ją całować. – Bo zaraz przestaniesz być taki piękny!

Przyciągnął ją do siebie i wskazał na tłum bawiących się w najlepsze ludzi.

– Nic nie zrobisz, a wiesz czemu? Bo cały czas przeżywasz, że się na ciebie gapią. – Pomachał do człowieka szykującego się do zrobienia im zdjęcia. – No, bądź grzeczną dziewczynką i uśmiechnij się do pana!

Przywołany posłusznie zbliżył się i strzelił fleszem. Rozzłoszczona odsunęła się od Maksa, żeby stanąć obok Dawida.

– Miło było poznać, ale my już idziemy!

– Wychodzisz z nim? – Hunter zmarszczył brwi.

– Tak – wtrącił Dawid. – Bo my razem... – urwał, gdy poczuł, że Jagoda ściska go za łokieć.

– Razem przyszliśmy i razem wychodzimy – dokończyła nerwowo. – I tyle.

Maks milczał, rzucając Dawidowi ponure spojrzenia. Ten nie odwracał wzroku, więc wpatrywali się w siebie jak dwa koguty przed walką. W końcu Hunter zwrócił się do Jagody:

– Będziesz tu za dwa tygodnie?

– Mam już plany – odparła wymijająco.

– No to ustawimy się inaczej. Nie skończyliśmy naszej rozmowy.

Kiwnęła głową i wraz z Dawidem wyszli na korytarz. Kiedy zjeżdżali windą na podziemny parking, nachmurzony wycedził:

– Jakoś nie włączył ci się ten Jawbreaker.

Zerknęła na niego zdziwiona.

– Jesteś grzeczną dziewczynką, którą może przelizać każdy, kto chce!

Poczuła się, jakby ją spoliczkował. W lodowatej ciszy podeszli do auta, gdzie otworzył jej drzwi.

– Ależ dziękuję – powiedziała słodko, uśmiechając się jedynie ustami.

– Ależ proszę – odparł takim samym tonem.

Zajął swoje miejsce, włączył silnik i wyjechał z parkingu. Żadne nie odzywało się ani słowem, atmosfera gęstniała z każdą chwilą. Długo tego nie wytrzymał. Na czerwonym włączył muzykę, co przyjęła z pogardliwym prychnięciem i odwróciła się do szyby. Założyła ręce na piersi, obrażona każdą komórką ciała.

Na kolejnym skrzyżowaniu przyciszył i odezwał się już spokojniej:

– Może uprzyjemnimy sobie jazdę rozmową?

– Szczerą? – odburknęła.

– Szczerą.

– Bardzo chętnie! – Miała minę zwiastującą, że nie będzie to miła konwersacja. – Może opowiesz o swojej przygodzie z narkotykami? Chyba pamiętasz, co wyjęłam ci wtedy z kieszeni? Piguł nie odstawiłeś, choć rzekomo już nie ćpasz, a co z kokainą?

– Ja pierdolę! – mruknął. – Subtelna jak panzerfaust!

– Zawsze możesz z powrotem włączyć muzykę.

– Szczerość za szczerość? – Kiedy przytaknęła, zaczął niechętnie: – Trzy lata temu było grubo. Backstage kojarzył mi się głównie z koksem, ale brało się... różne rzeczy. Parę razy było ze mną bardzo źle, o mało się nie przekręciłem. Ale braliśmy nie tylko po to, żeby imprezować. Musieliśmy dawać radę na trasach.

– Wszyscy? – spytała z niedowierzaniem.

– Praktycznie tak.

– To, że tak szybko zrobiłeś się znany, nie usprawiedliwia ćpania, ale chciałam tylko wiedzieć, czy dalej wciągasz. Możesz nie odpowiadać albo mnie okłamać, twoja sprawa.

– Skończyłem z tym – zakomunikował stanowczo. – Nie biorę już twardych narkotyków. Teraz tylko trawka, ale to dla relaksu.

„A te piguły?"

Wpatrywała się w niego uporczywie.

– Szczerość za szczerość? – powtórzył. – Spodobał ci się Hunter?

„Nie powie nic o tabletkach!", pomyślała rozdrażniona. „Taka to ta jego szczerość!"

– Jest bardzo przystojny – przyznała z wahaniem. – I... bezpośredni.

– Jak czołg! – prychnął. – Przyszedł i wziął jak swoje!

– Maks jest jeszcze bardziej zepsuty sławą i pieniędzmi niż ty – zauważyła z przekąsem. – Kiedyś ktoś go naprostuje.

– Kto? Może ty? – rzucił podchwytliwie.

– Może ja.

Po chwili milczenia zapytał:

– I co, wciąż wolałabyś zostać w domu i oglądać ze mną serial?

– Do momentu wejścia do windy tak.

Zanim wysiedli z samochodu, odezwał się skruszony:

– Przepraszam, głupio jebnąłem.

– Dlaczego tak powiedziałeś?

– Byłem wkurwiony.

– Na kogo? – Przyjrzała mu się uważnie. – Na mnie?

– Na niego. Na ciebie trochę też – przyznał. – Ja nie mogłem zebrać się na odwagę, żeby cię zwyczajnie pocałować, a on przyszedł i wsadził ci język po same migdałki.

– Szkoda, że żaden nie pomyślał o tym, co ja bym chciała.

Nie znalazł na to właściwej odpowiedzi.