Siadam bezwładnie na podłodze.

Odruchowo mocno zaciskam ręce.

Do oczu zaczynają napływać łzy, które następnie powoli spływają po moich policzkach.

Cały się spinam i mam ochotę krzyczeć na samego siebie.

Nie potrafię wyrzucić z głowy czegoś co wydarzyło się tak dawno.

Czegoś co już dawno powinienem zostawić daleko za sobą.

Ale czasami czas nie jest w stanie wyleczyć ran, które nadal wydają się być takie świeże.

Nadal boli mnie tak mocno jak wtedy.

Nadal brzydzę się sobą tak bardzo, jakby to wszystko wydarzyło się wczoraj. 

A jednak minął już rok.

Rok od wydarzeń, które sprawiły, że nie jestem tym samym człowiekiem. 

Zagryzam wargę i w myślach zaczynam liczyć do dziesięciu.

Uspokajam oddech, który sam nie wiem kiedy stał się bardzo niespokojny.

Prawie już nie słyszę bicia mojego serca, które już dawno zatrułem.

W końcu po kilku minutach wstaje i potrząsam mocno głową, chcąc wyrzucić z niej chodź na chwilę wspomnienia, które powodują złość, rozpacz i obrzydzenie, jednocześnie.

Uśmiecham się lekko i szepcze: "Przecież już gorzej być nie może."

Oczywiście się mylę. 

Po tym co mnie spotkało i co zrobiłem, może nadejść jeszcze ten gorszy okres.

Cierpienie nie jest uczuciem, które tak łatwo przemija. 

A czasami może spowodować je ktoś po kim nigdy byśmy się tego nie spodziewali. 

***

Witam wszystkich, którzy przeczytali prolog mojej nowej książki. Mam nadzieje, że zachęci Was on do dalszego czytania. Ta część napisana jest z perspektywy Andreasa. Ktoś kiedyś napisał mi, żebym napisała książkę o takich shipach,a mi niedawno wpadł na nią pomysł. Niektórzy pewnie wiedzą, że już kiedyś pisałam skoczne opowiadania. Powrót tutaj nie jest łatwy, tym bardziej, że mogłam wyjść z prawy, więc z góry przepraszam jeśli coś tutaj nie wyjdzie. Pewnie już sam prolog nie jest jakiś powalający, ale powoli postaram się w to od nowa wdrożyć. Niemniej jednak jeśli komuś chociaż trochę się spodobało to zapraszam do zostawienia śladu po sobie. Pierwszy rozdział powinien pojawić się jutro lub w piątek. Do napisania! :)