Piszesz mi, czym powinna być poezja.

Naprawdę już przestań.

O te emocje tylko dbam.

A ty w eksperta się baw.

Bo nie jestem definicją.

Może kiedyś docenisz.

Na razie napawaj się swoją wizją.

Nie zamierzam już wygrywać tych bitw.

Może sobie zniknę.

Może w końcu zobaczysz tę pustkę.

Wtedy poczuj ten smutny dźwięk.

Tylko o powrót mnie nie dręcz.

Będę w trybie wyciszenia.

Może wrócę ze szczęściem.

O siebie już dbaj.

Bo po co pada ten deszcz.

Stwórz swój własny raj.

Z idoli się już lecz.

Własną drogę znajdź.

Odnajdź się gdzieś.

Nie sprzedawaj praw autorskich.

Bo to wszystko, co masz, pisarzu.

Wciąż mam tu ludzi swoich.

Nie tracę klimatu.

Ty rymy policz.

Potem w nowej rzeczywistości się budź.

Pisanie ćwicz.

Do przodu już pójdź.

Mury niszcz.

Ogranicza cię tylko mózg.

Ja obserwuję świat jak widz.

Mogłem wybrać inną z dróg.