Emily pov

'Hey!' probeer ik hem zo normaal mogelijk te begroeten, maar dat is niet makkelijk omdat mijn wangen rood zijn en ik nerveus ben. 

Ik negeer mijn gevoelens en scan zijn gezicht kort zodat hij niet merkt dat ik hem bekijk. Zijn ongewoon groene ogen zijn helder, zoals altijd. Door zijn warme glimlach voel ik me op mijn gemak bij hem en mijn favoriete deel - zijn licht bruine haar is rommelig op een sexy manier.

'Waarom is zo'n mooi meisje als jij hier alleen?' vraagt hij met een sexy Nederlands accent. De flirterige toon in zijn stem valt meteen op en ik voel een raar, maar fijn gevoel in mijn buik.

'Oh ik.. uhm ik wilde even weg van mijn familie, omdat ik me verveelde. Dat is alles' zeg ik en ik probeer te verbergen dat ik nerveus ben. Damn. Ik sla mezelf mentaal dat ik me verveelde. Tot mijn verbazing grinnikt hij licht.

'Ik snap het. Soms kan ik ze niet uitstaan.' zegt hij, en hij kijkt naar zijn voeten. Ik knik grijnzend. Opeens komt er een vraag in me op.

'Hoe wist je eigenlijk dat ik geen Nederlands praatte? Ik bedoel, we zijn in Amsterdam.'

'Nou,  ik zag je eerder met je familie en ik hoorde jullie gesprek in het engels.' legt hij uit.

'Oh' antwoord ik simpel.

'En een leuke achtergrond op je telefoon trouwens' zegt hij met een grote grijns op zijn gezicht wanneer hij die woorden uitspreekt. Ik geef hem een verwarde blik en realiseer me dan dat mijn achtergrond een foto van hem is. Mijn wangen worden rood en ik glimlach naar hem.

'Dankjewel' zeg ik en hij grinnikt. Daarna kijken we allebei voor ons uit. Het wordt weer ongemakkelijk. Ik kan nog steeds niet geloven dat mijn idool nu langs me zit, met me praat, naar me glimlacht en doet alsof hij me al jaren kent.

'Dus.. Woon je hier?' Dank God, dat hij de stilte verbreekt.

'Nee, ik ben hier op vakantie voor de zomer. Ik woon in Amerika.' Leg ik uit en ik kijk hem aan. Dit keer knikt hij glimlachend, maar hij is met zijn gedachtes ergens anders. Oh ik wil echt dat hij weet dat dit de beste dag van mijn leven is.

'En jij?'

'Ik ben voor 2 maanden vrij om mijn vrienden en ouders te bezoeken, maar daarna ga ik terug naar Amerika' antwoordt hij. 'Waarschijnlijk in Amerika', zijn glimlach wordt breder, hij knipoogt naar me en weer voel ik dat vreemde gevoel in mijn buik.

'Ik moet gaan' zegt hij en hij kijkt op zijn telefoon.

'Wat is je naam trouwens?' zegt hij en hij legt zijn hand op mijn schouder. Door zijn aanraking gaan er allemaal tintelingen door mijn lichaam.

'Emily' antwoord ik en ik bijt op mijn lip.

'Leuk om je te ontmoeten, Emily' zegt hij breed glimlachend en daarna loopt hij weg.

Zijn aparte geur blijft en ik voel me echt gelukkig op dit moment. Ik kijk naar hem, wanneer hij wegloopt en ik blijf breed glimlach als een idioot. Dat was het beste moment van mijn leven, ook al waren het maar vijf minuten. Ik plaats mijn hand op mijn hart bonzende hart. Ik laat een kort kreetje van blijdschap ontsnappen en sta dan langzaam op.

Ik besluit terug naar het restaurant te gaan. Ik loop het kleine restaurant weer binnen en doe alsof er niets is gebeurd. Mijn ogen richten zich op de tafel waar mijn familie aan zit. Eerlijk gezegd, ik wil hem weer tegenkomen en dat hoop ik met heel mijn hart.

Want wie wil hem nou niet ontmoeten, duh?