Er waren zoveel dingen die ik Raven wilde vragen, maar waar moest ik beginnen? Raven zat er waarschijnlijk nu sowieso niet op te wachten. 'Hoe wist je van mijn transformatiegave?' vroeg ik daarom maar. Raven keek me aan met tot mijn verbazing een beetje geamuseerdheid in haar ogen. 'Waarom denk je dat ik Keir die arena instuurde? Dat kan ik niet voor elke Xiqra doen. Maar jij was bijzonder. De enige zover die ik tegen ben gekomen met de transformatiegave in haar ogen.' antwoordde ze. 'Maar hóé wist je het dan? Enkel mijn vader wist van mijn gave af.'
Ze negeerde mijn eerdere vraag dus besloot ik hem nog een keer te stellen. 'Ik heb zo mijn bronnen.' antwoordde Raven. Dit verontrustte me enigszins, als Raven er immers achter was gekomen dat ik een Xiqra was en meer specifiek dat ik een transformatiegave had, wie zou er dan nog meer achter zijn gekomen? Ik was inmiddels bij AT terecht gekomen maar mijn vader zat nog steeds in Zorgan. Ik maakte me zorgen om hem.

'Heeft elke Xiqra een transformatiegave?' vroeg ik na een tijdje. 'De meesten wel.'
'Wat is jouw transformatiegave?'
Raven gaf geen antwoord. In plaats daarvan zag ik hoe ze haar zwarte haar naar rood veranderde. 'Cool.' zei ik. 'Helaas niet voor dagelijks gebruik, dat zou te veel opvallen.' zei Raven met een flauwe glimlach.

Raven had een erg apart en wispelturig karakter. Het ene moment was ze een strenge en koude versie van zichzelf en het volgende moment was ze een vrolijk persoon die de kleinste dingetjes leuk vond en bovenal gaf ze dan om mensen. Ik dacht dat ze nu een beetje tussenin zat, maar zoals ik al zei heeft ze een wispelturig karakter. 'De schatkamer.' zei Raven met een kille stem. De strenge en koude versie dit keer. 'Ja.' zei ik enkel. Ik was verbaasd dat ze het zo snel gevonden had.

We liepen naar binnen. Het eerste wat me opviel waren de bergen goud die er lagen. Oké het waren heuveltjes maar bergen klinkt gewoon leuker. In de kamer stonden met goud versierde pilaren die me wederom terugbrachten naar de Griekse/Romeinse tijd, ik wist het verschil nog steeds niet. Ze deden me denken aan de arena, niet erg prettig dus. In het midden van de kamer stond een soort van altaar. En er op lag, jawel hoor, de ketting. 'Pak hem maar.' zei Raven. 'Waarom raakt niemand hem aan?' vroeg ik ineens. Ik had gemerkt dat de koning geweigerd had om hem aan te raken en dat Raven tijdens de missie in de bank had gezegd dat niemand hem aan mocht raken. 'Als ik hem aan zou raken zou ik flauw vallen.' antwoordde Raven. 'Misschien wel voor altijd.'
'Oh.'
Ik bedacht me dat het kwam door mijn ogen dat ik hem wel aan kon raken.

Ik raakte de ketting aan, een tinteling ging door me heen maar ik viel niet flauw. 'Waarom viel ik de eerste keer wel flauw?' vroeg ik. 'Je moest aan Lunara wennen en Lunara aan jou.'
Ik deed de ketting om. 'Je zegt dat alsof het een levend iets is.'
'Dat is ze ook.' zei Raven bloedserieus. Mijn ogen schoten naar de ketting. 'Wat?' vroeg ik verbaasd. Ik had al veel meegemaakt met allerlei soorten gaven, maar een levende ketting? No way dat dat bij mijn huidige plaatje van de wereld paste. 'Het is een lang verh-'
Raven werd onderbroken door wachten die de schatkamer in renden. Ze rolde met haar ogen. 'Hoe gaan we dit doen?' vroeg ze aan míj, iets wat ik totaal niet gewend was. Ik kon zo snel niks antwoorden. 'Gebruik je Lunara of vind je het niet erg om nog een angstbeleving te krijgen? Ik neem je wel mee.'
Lekker geruststellend was dat, alles behalve een angstbeleving. 'Lunara.' antwoordde ik snel.

Ik herinnerde me dat ik mijn oogkleur moest veranderen naar Lunara's kleur en dan een speciale gave zou krijgen. Ik herinnerde me dat rood was om door een muur heen te lopen. Dit keer was ze echter groen. Ik veranderde mijn oogkleur naar groen. Meteen voelde ik de energie door me heen stromen. Ik voelde hoe mijn lichaam sneller begon te bewegen en zag alles om me heen langzamer gaan. Nou ja alles behalve Raven. Hoe was zij niet beïnvloed? Raven was echt een mysterie, als je dacht dat je haar doorhad bleek ze ineens wéér anders te zijn.

'Ga je nog?' vroeg Raven, mij uit mijn trans halend. 'Juist.' antwoordde ik. Ik schoot naar voren en knalde supersnel in de buik van een wacht, hij klapte voorover en bleef liggen. Eigenlijk voelde ik me best schuldig. De volgende keek verschrikt op toen ik zijn benen razendsnel onder hem vandaan sloeg. De twee daarna gingen al net zo snel. Bij de laatste bleef ik staan. Die ogen. Zo onnatuurlijk blauw. Hij bewoog in slowmotion wat me genoeg tijd gaf om ze te bewonderen. Connor.

Een harde knal doorbrak mijn trans. Raven had hem keihard op zijn hoofd geslagen. Ik keek haar verbaasd aan. Ze zag het. 'Wat? Hij is toch ook een wacht?' vroeg ze onschuldig. Ik liet het gaan.

Blij dat we de schatkamer konden verlaten deden we dat ook. 'We moeten praten.' zei ik. 'O ja, waarover?' vroeg Raven nieuwsgierig. 'De koning, Bert, Zenith, hoe je hem ook noemt.'
'Wat valt er over te praten?' vroeg Raven dit keer wat killer. 'Ik hoorde jullie praten.' zei ik met het beetje lef dat ik had. Raven was best intimiderend. Tot mijn verbazing zuchtte Raven in plaats van boos te worden. Ze bleef me ook altijd maar verrassen. 'Ik kende hem. Toen ik nog thuis woonde bij mijn moeder. Ik kwam hem wel eens tegen als ik 's nachts het huis uitglipte. Op een dag zag ik hem terwijl hij handelde, in zwaar illegale dingen. En hij zag mij. Ik rende weg en toen hij me niet te pakken kreeg dacht ik dat ik veilig was. En dat was ik ook tot in zekere zin. De volgende dag lag mijn beste vriendin op mijn stoep, compleet met dolk en al. Ze was vermoord en ik wist wie het gedaan had. Bert had het echter zo gepland dat al het bewijs bij mij uitkwam en dus moest ik voor de rechtbank verschijnen en werd ik uiteindelijk verbannen. Uiteindelijk werd ook aangetoond dat Bert er iets mee te maken had maar zijn illegale praktijken zijn nooit boven water gekomen.' vertelde Raven. Na elke zin hield ze korte pauzes. Ik kon merken dat het haar moeite kostte om er over te praten en dus liet ik haar gaan zonder haar te onderbreken. 'Hij kwam naar Norgan en is koning geworden, hoe weet ik niet maar het zal vast niet democratisch zijn gebeurd. Dat hij mijn oom zou zijn... dat had ik niet voor mogelijk gehouden.'
'Waarom vermoordde je hem niet toen je de kans had?' vroeg ik. 'Strijdt AT niet tegen de koning?'

Ik had minder moeite met moorden sinds ik in Norgan was. Vreemd eigenlijk.

'Hoe denk je dat de mensen daar op zullen reageren? Er zal chaos uitbreken en een nieuwe koning komen waarvan ik nog niet zeker ben of die wel zoveel beter is. Als we dit op willen lossen zullen we dit moeten doen door middel van chantage.' er kwam een grijns op haar gezicht. 'Chantage is mijn specialiteit.'

Help, ik zat met een chanteur opgescheept...

Maar de chanteur zat met een moordenaar opgescheept...

'Wat ben je van plan?' vroeg ik. Raven duwde de deur van het paleis open. Ik zag nu pas dat het de voordeur was. De twee grote gouden deuren die het paleis rijk was. 'Wat ben je aan het doen!' riep ik verschrikt. 'Mijn plan uitvoeren.' zei Raven met een grijns. 'Dit is krankzinnig!' riep ik. Ik stond oog in oog met een grote horde soldaten en een menigte mensen. 'Het is haar!' riepen de mensen terwijl ze naar mij wezen. 'De Xiqra!'

'Wat is je plan?' riep ik in paniek. 'Dit.' zei Raven terwijl ze in haar vingers knipte. De mensen vielen neer. Allemaal behalve één, ik. 'Hoe?' vroeg ik verbaasd. 'Lunara beschermt je tegen psychische aanvallen.'

Dat was niet wat ik bedoelde. Als Raven door één keer in haar vingers te knippen honderden mensen kon uitschakelen, hoe sterk was ze dan wel niet?

'Doe je mond eens dicht, je vangt vliegen.' zei Raven toen ze zag dat mijn mond open stond. Ik deed hem snel dicht. 'Wat nu?' vroeg ik. 'Simpel, jij gaat naar de koning en beveelt hem zijn titel over te dragen aan mij anders gaat iedereen dood van angst.'

Overdragen aan háár?

Ik wist niet of ik Raven wel als koningin wilde.

Ik rende naar binnen om de koning te zoeken. Hoe moest ik überhaupt met hem praten als hij een angstbeleving had?

Ik vond hem uiteindelijk weggekropen in een hoekje, een koning onwaardig. Hij was dan ook niet echt de koning. 'Zenith?' vroeg ik. Zijn ogen keken me in een flits aan. Toen drong het tot me door. Zenith had helemaal geen angstbeleving. Hoe?

'Raven heeft dit gedaan.' zei ik. 'En ze laat iedereen alleen leven als jij je titel aan haar overdraagt.'
'Wat?' zei Zenith geïrriteerd. 'Alleen zij zou zoiets doen.'
'Moet ik pen en papier halen?' vroeg ik. 'Nee.' zei Zenith. 'Ik doe het niet.'
'Wát? En al die onschuldige mensen dan?' vroeg ik verbaasd. 'Mensen. Een zielig hoopje ellende. Ze nemen alles aan van één persoon en vormen geen eigen mening.'
Ik keek hem verbaasd aan. 'Wat zeg je nou?'
'Dat Xiqra vele malen beter zijn. Helaas ook gevaarlijk als ze tegen je zijn.' zei Zenith. 'Zeg tegen Raven dat ik het niet doe. Ze weet dat ik geen zier om mensen geef dus waarom zou ze het überhaupt nog proberen?'
Ik keek hem zover mogelijk nog verbaasder aan. 'Omdat-' begon ik maar Zenith kapte me af. 'Ze Raven is? Helemaal mee eens.'

Ik besloot dat ik geen woord meer aan hem vuil zou maken en rende weg.

Raven stond nog steeds in de gouden deuropening. 'Is het gelukt?' vroeg ze toen ze me aan zag komen. 'Hij weigert.' zei ik. 'Wát?' siste ze. 'Ik wist wel dat hij een harteloze bruut was.'

Ineens viel me iets op tussen de mensen voor ons. Ik rende er naartoe en zakte op mijn knieën toen ik het zeker wist. Voor mij zag ik twee bekende gezichten. Emily en Robin. De techtwins. Ze lagen te kreunen van de pijn. Ik keek Raven aan. 'Wat doe je ze aan?' riep ik ontzet. 'Bijkomende schade.' zei Raven enkel. 'Ze horen bij ons!' riep ik terug. Raven gaf geen antwoord meer maar staarde enkel uitdrukkingsloos voor zich uit.

Ik herinnerde me dat als Emily en Robin elkaars hand pakten ze in een demoon veranderden. Zou het werken als ze het niet zelf in de hand hadden? Ik legde hun handen in elkaar. Er gebeurde niks. Misschien moest ik de andere handen proberen? Ik legde hun andere handen op elkaar. Het hielp niet. 'Raven!' schreeuwde ik. Ze staarde nog steeds voor zich uit. 'Wat kan ik doen?'
Ze gaf geen antwoord.

Misschien als ik ze uit Raven's bereik haalde? Ik kon ze nooit allebei tegelijk tillen. Op dat moment hoorde ik een stem. 'Je ogen.' hoorde ik enkel. Het drong tot me door dat ik hem in mijn hoofd hoorde. Ik keek omlaag naar Lunara. Ze straalde een groen licht uit. Natuurlijk! Mijn ogen. Ze waren nog steeds groen want ik had ze niet terug veranderd.

Ik pakte Emily op en begon te rennen, weg van het paleis, weg van Raven.

'Aaaaaaah!' Emily begon te gillen. Ik begon harder te rennen maar het had nog steeds geen effect want Emily bleef gillen. Uiteindelijk ging ze zelfs huilen. 'Rustig maar.' zei ik. Het hielp echter niets.

Ik passeerde de laatste straat en kwam bij AT terecht. Eenmaal binnen legde ik Emily snel op haar bed. Ze stopte met gillen maar werd helaas niet wakker. Misschien was het wel beter voor haar zo.

Ik rende snel terug en deed hetzelfde voor Robin die gelukkig alleen ging huilen en niet gillen. Tot mijn opluchting werd hij wakker. 'Hey.' zei ik. Robin keek verdwaasd op. 'Hey.' zei hij toen hij me herkende. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij. 'Je bent in Raven's angstbeleving terecht gekomen.'
'Raven? Zit zij achter de aanslag?'
'Welke aanslag?' vroeg ik verbaasd. 'Van gisteren.'

Gisteren. De aanslag was wel gepleegd.

Ik was er zo klaar mee dat ik elke keer op het verkeerde been gezet werd.

'Hoe?' vroeg ik verbaasd. 'Dat weet ik niet.' antwoordde Robin. 'Ze wil macht.' zei ik. 'Ze wil koningin worden.'
Robin keek me verschrikt aan. 'Ik weet het.' zei ik zacht. 'We moeten haar stoppen!' riep Robin strijdlustig. 'Je kunt haar niet stoppen, je bent niet immuun.' zei ik. 'Zorg voor je zus. Ik zal haar stoppen.'
Robin knikte, enigszins teleurgesteld.

Ik haalde diep adem, stond toen op en verliet AT. Ik had een plan nodig als ik Raven wilde stoppen. Zou praten helpen? Nee.

Keir en Ash hingen ook nog ergens rond. Ik betwijfelde echter of zij immuun zouden zijn. Ik moest dit alleen doen.

Ik begon te rennen, steeds harder en harder tot ik aankwam bij het paleis. 'Stop dit!' riep ik naar Raven. Ze keek me aan. 'Waarom?' vroeg ze tot mijn verbazing verbaasd. 'De koning geeft zich niet over, deze mensen zijn onschuldig!'
'O ja? Dezelfde mensen riepen gisteren nog dat ze je dood wilden hebben. Dezelfde mensen kijken al jaren minachtend neer op Xiqra. En dezelfde mensen verdienen het om de pijn te voelen die wij al die jaren gevoeld hebben!' riep Raven terug. Ik voelde hoe er een vlaag van verdriet over de menigte heen spoelde. Mensen begonnen te huilen en ik moest er niet aan denken wat ze zouden kunnen zien. 

'Ga de koning lastigvallen, maar niet deze mensen.' zei ik. Raven zuchtte. Ze had een punt maar ik kon deze mensen toch niet daarom laten lijden? Misschien kon ik dat wel.

Ik was er inmiddels achter dat ik geen heilig boontje was en in staat was om mensen te vermoorden. Maar kon ik het ook laten gebeuren dat een hele menigte van honderden mensen zomaar vermoord werd terwijl ik er wat aan had kunnen doen? Nee.

'De koning wil toch niet naar me luisteren.' zei Raven. 'Er moet een manier zijn!' riep ik terug. 'Waarom wil je koningin worden?' vroeg ik. 'Om alles beter te doen natuurlijk.'

'Ben je daar wel zo zeker van, Alena?' klonk een stem.

Ik draaide me om.

Achter mij stond niemand minder dan Louis Givaren.

————————————-
Again, eerste versie dus corrigeren is volop toegestaan! Laat me ook even weten of al dat gepraat niet wat saai wordt in het verhaal en of het nog wel boeiend is om verder te lezen ^^