De soldaat bracht me naar het paleis. Eenmaal binnen werd ik direct naar de troonzaal gebracht en naar de koning geleid. Het paleis zag er een stuk minder mooi uit nu ik een gevangene was. 'Kniel.' zei de koning met gezag. Ik bleef staan. Helaas duwde een van de soldaten me op mijn knieën. 'De ketting!' riep de koning met een valse twinkeling in zijn ogen. 'Die wil ik hebben.'
Een soldaat rukte de ketting van mijn nek. Vreemd hoe het in de handen van een Xiqra zo waardevol is terwijl het in de handen van een mens slechts een ketting is. De soldaat gaf de ketting aan de koning maar deze pakte hem niet aan. Ik merkte dat de ketting een beetje oplichtte. 'Breng het sieraad naar mijn vertrekken!' riep de koning. De soldaat rende snel weg. 'Dus jij bent verantwoordelijk voor deze aanslag?' vroeg de koning aan mij. 'Nee, ik probeerde hem juist te voorkomen en toen het gebeurd was om de daders te stoppen.' zei ik naar waarheid. 'Dus je wist dat hij zou komen? Dan ben je schuldig bevonden. En weet je wat daar de straf voor is?'
Toen ik niet antwoordde gaf de koning zelf antwoord. 'De doodstraf.'
Het woord galmde door de zaal, of was het slechts in mijn hoofd? 'Ik heb het niet gedaan.' zei ik zo zelfverzekerd mogelijk. 'Dat kan wel zo zijn, maar ik moet een Xiqra berechten om mijn onderdanen tevreden te houden.'
'Ik ben ook gewoon een mens, net als u.' zei ik. 'Nee.' zei hij enkel. 'Breng haar naar de kerkers! Morgen vindt haar executie plaats.' riep hij daarna. 'Oh en nog iets, hoe wil je sterven jongedame?'
Ik keek hem vol afschuw aan. 'Dan wordt het een verrassing.' zei hij met een valse grijns. Een wachter pakte mijn arm en sleurde me mee. Ontsnappen was zinloos, er waren te veel wachters. Zelfs als ik mijn telekinese kon gebruiken, hetgeen ik niet kon vanwege de speciale handboeien, dan zou ik ze nog niet allemaal aankunnen. De wachter duwde me een kerker in, deed de deur op slot en liep daarna weg. Ik liet me echt te vaak gevangennemen. Ik moest een manier zien te bedenken om te ontsnappen, zonder mijn krachten. Aan de andere kant had ik nu wel de perfecte kans om uit te zoeken of met het paleis het Hart bedoeld werd en zo ja wat ik hier dan volgens mijn moeder moest vinden.

Ik ging in de hoek zitten en leunde tegen de muur, deze kerker had niet eens een bed. Ik staarde naar de tralies, er moest toch een manier zijn om er langs te gaan? Ik veranderde mijn oogkleur naar rood en liep richting de tralies, toen ik er echter was botste ik er tegenaan. Blijkbaar had ik deze coole gave echt alleen met mijn ketting. Ik ging weer zitten. Ineens viel me iets op aan de tralies. Het bestond niet uit één stuk en was op de plekken waar de tralies elkaar raakten verroest. Misschien kon ik met de juiste kracht de tralies breken. Ik stond op en beukte keihard tegen de tralies aan, er gebeurde niks, behalve dat ik de aandacht van een wachter kreeg. 'Hé wat doe je?' riep hij. 'Niks.' riep ik terug. In tegenstelling tot mijn vorige ervaring met deze handboeien, kreeg ik geen schok.

Het begon echter wel langzaam tot me door te dringen dat ik vast zat, écht vast. En dat ik hulp nodig had wilde ik kunnen ontsnappen. Mijn "vrienden" van AT vertrouwde ik niet, ik had er ook geen vertrouwen in dat ze me zouden komen redden. Dat terwijl ik morgen geëxecuteerd zou gaan worden voor hun daden. 'Hé!' riep iemand naar me. Ik keek op. 'Moet je dit horen! De hele stad is bezaaid met posters voor jouw executie, ook staat het op billboards en komt het op tv.' zei een wachter. 'Fijn.' mompelde ik. 'Ze hebben echt een prachtige foto uitgekozen, maar niet heus.'
De wachter gooide een poster mijn cel in. Ik staarde naar mijn eigen gezicht dat er vreselijk kwaadaardig uitzag. Zo zag ik er toch niet echt uit? Boven mijn gezicht stond in koeienletters "Executie moorddadige Xiqra" en daaronder "wegens het plegen van een aanslag op de optocht en vele andere incidenten". 'Wat mogen die andere incidenten dan wel niet zijn?' vroeg ik. 'Oh ze hebben altijd wel een paar dingetjes liggen zoals in dit geval het vermoorden van mensen bij Loiren.' zei de wachter. 'Dat was jij hè?'
'Ja, ik werd tegen mijn wil vastgehouden maar ik heb nooit iemand vermoord.' zei ik. 'Is dat zo? Dat weten de mensen van Norgan niet en als jij dood bent dan zal niemand dat ooit weten ook.'
Ik zweeg. Zelfs al wist ik uit deze kerkers te ontsnappen dan zat ik altijd nog met het probleem dat iedereen mijn gezicht gezien had en ik dus makkelijk herkend zou kunnen worden. Iemand had me zelfs al herkend toen ik per ongeluk mijn oogkleur veranderde. De wachter liep gelukkig weg en ging weer op zijn post staan.

Het viel me op dat AT niet alleen soldaten vermoord had, maar ook burgers. Ik had altijd gedacht dat ze voorstanders waren van het redden van mensenlevens maar ook daar had ik me blijkbaar in vergist. Waar had ik me nog meer in vergist? Ineens schoot het me te binnen, wat als ik nooit bij AT geweest was? Waarschijnlijk was het al die tijd één grote leugen geweest, AT bestond niet. En als het dat al deed dan was het niet waar ik terechtgekomen was. Nee, waar ik was dat heette anders, Darkpeace.

Ik liet dit even bezinken. Ik had nog geen vast bewijs maar ik was er vrij zeker van. Mijn moeder had gezegd dat het motief van Darkpeace was om zoveel mogelijk mensen te vermoorden, de parade was daar de perfecte kans voor. Ik kon me nog steeds niet voorstellen hoe Raven, Keir en Ash me zoiets konden flikken, ik vond het gewoon niet bij hun karakter passen. Ik begreep eindelijk wat mijn moeder bedoelde met "de informatie die je nodig hebt zul je vinden in het Hart", ze bedoelde dat ik het me daar zou realiseren. Ik was opeens erg opgelucht dat ik nooit iemand over mijn visioenen verteld had.

Een paar uur later vond er een wisseling van de wacht plaats. Er stond nu een jongen die net iets ouder was dan mij. Het viel me op dat zijn ogen onnatuurlijk blauw waren en een groot contrast vormden met zijn donkerbruine haar.

'Ben jij niet wat jong om wachter te zijn?' vroeg ik, niet dat het me aanging of het me ook maar iets uitmaakte. 'Blijkbaar niet.' zei hij enkel. 'Dus waarom ben je bij de wacht gegaan?' vroeg ik puur uit verveling. 'Ik werd verplicht. De koning dreigde mijn familie iets aan te doen als ik geen wacht werd.'
'En je bent geen Xiqra?'
'Nee.' antwoordde de jongen. 'Waarom zou hij jou dan zo graag willen hebben? Wat is er speciaal aan je?' vroeg ik nieuwsgierig. 'Dat gaat jou niks aan.'
'Ah toe nou, over een paar uur ben ik toch dood.' zei ik. 'Vanwege mijn extreem goede vechttechnieken.' zei de jongen uiteindelijk. 'Zou je dan niet beter in het leger passen?'
'Breng ze vooral niet op ideeën.'
'Tuurlijk niet.'
'Mooi.' zei de jongen. 'Dus wat is je naam?' vroeg ik. 'Jemig jij bent ook niet nieuwsgierig ofzo, dat gaat je helemaal niks aan.'
'Klopt maar aangezien ik morgen geëxecuteerd wordt voor iets wat ik niet gedaan heb vind ik dat je het me best kunt vertellen. Het is niet alsof ik je kan vermoorden als ik je naam weet.' zei ik. 'Hou dat jezelf maar voor, iedereen weet wat een vreselijke dingen je gedaan hebt. Ik zal mijn naam zeggen, maar enkel als jij die van jou eerst zegt.' antwoordde de wacht. 'Ik heb het echt niet gedaan. Maar goed, mijn naam is Alexa Dur.'
'Mijn naam is Connor Diaz.'
'Coole naam.'
'Dankje.' zei Connor. 'Dus kun je me nu laten gaan, Connor?' vroeg ik. 'Wat? Ik kan je niet zomaar laten gaan! Wat denk je dat ze met mijn familie zullen doen?'
'Oh maak je daar maar geen zorgen over, zodra je me hieruit laat kunnen we naar jouw huis gaan en je familie redden. Daarna heb ik een appeltje te schillen met een paar oude vrienden van me.' zei ik met een grijns op mijn gezicht. 'Hmm als dit echt zo gaat als jij denkt dan zou ik mijn vrijheid terug kunnen krijgen.'
'Ja dat klopt helemaal, Connor.' zei ik. 'Ik zal er over nadenken, op één voorwaarde.' zei Connor. 'En dat is?'
'Stop me steeds bij mijn naam te noemen, het is hoogst irritant.' zei hij. 'Oké dan wat jij wilt.'
Connor, die nu heel dicht bij de tralies stond, ging weer op zijn plek staan. En daar bleef hij staan, zonder een woord te zeggen. Uiteindelijk kwam er een nieuwe wacht die de plek van Connor overnam. 'Hé!' riep ik terwijl Connor wegliep. 'Wat?' antwoordde hij geïrriteerd terwijl hij zich omdraaide. 'Je bent me nog een antwoord verschuldigd.'
'Mijn antwoord is nee.' zei hij. Connor draaide zich om en liep weg. Ik baalde hier verschrikkelijk van want nu zat ik dus nog steeds vast, zonder enige hoop op vrijkomen. Ik zuchtte en leunde tegen de muur aan. Nu zat ik echt vast.

De volgende morgen werd ik wakker door de wachten. Ze schenen het erg naar hun zin te hebben, het duurde me niet lang om uit te vinden waarom. Ze waren enthousiast over mijn executie, geweldig. Mijn kerker werd opengemaakt en ik werd door de gangen van het paleis gesleept. Toch vreemd dat het paleis zo mooi was maar tegelijkertijd ook zo gevaarlijk voor mij. In elk geval was een van de laatste dingen die ik zou zien niet lelijk.

Toen ik eenmaal buiten was stond ik meteen oog in oog met een gigantische menigte. De mensen begonnen te schreeuwen naar me toen ze me in het oog kregen. Ik werd een podium op gebracht en zag meteen hoe ik zou sterven, de guillotine. Het gigantische mes glinsterde in het zonlicht en er liep een rilling over mijn rug. Naast de guillotine stond een man die er niet erg aardig uitzag. De beul nam ik aan. Ook stond er een mandje voor de guillotine en toen ik me realiseerde waar deze voor diende begon ik gelijk te kokhalzen. Hoe konden mensen in hemelsnaam naar zoiets kijken en het nog leuk vinden ook?

Toen de beul mijn hoofd in de guillotine wilde doen realiseerde ik me ineens iets. 'Wacht!' riep ik. Dit had effect want de beul stopte. 'Wat?' zei hij enkel. 'Aangezien ik ga sterven heb ik nog recht op een laatste wens.'
Niet dat ik er veel aan had maar ik wilde gewoon tijd rekken. 'En wat mag jouw wens dan wel niet zijn?' vroeg de beul. 'Ik wil graag...'
Ik wist het niet. 'Nou?'
'Iets zeggen!' floepte ik er uit. 'Ga je gang.'
'Ehm hallo mensen van Tannon.' begon ik. 'Ik weet dat jullie mij allemaal haten omdat ik een Xiqra ben. Maar wat jullie niet weten is dat ik ook een mens ben. Ik heb de aanslag op de optocht niet gepleegd en vind het gruwelijk dat dit gebeurd is. De enige reden waarom ik hier sta is omdat ik de eerste Xiqra ben die de koning tegen kwam en daarom heeft hij besloten mij te executeren. Xiqra en mensen moeten gelijk zijn.' zei ik. Dit was niet de beste speech die ik ooit gegeven had maar het moest maar.

De menigte bleef stil tot uiteindelijk iemand zijn mond open deed. 'Onzin!' riep hij. 'Xiqra zijn niet gelijk aan mensen!' riep een ander. Uiteindelijk begon de gehele menigte te schreeuwen en de beul zag zijn kans om mijn hoofd in de guillotine te doen. Dit was het dan, het einde van Alexa Dur. 'Alexa Dur, Xiqra, veroordeeld wegens het plegen van een aanslag op de koninklijke optocht en andere incidenten.' sprak de beul. 'Ho stop! Als ik ga sterven vind ik dat ik op z'n minst recht heb om te weten wat die andere incidenten zijn.' zei ik. 'Goed dan. Nummer één, het stelen van een waardevol sieraad van de bank.' begon de beul. Oké dat was inderdaad mijn schuld. 'Nummer twee, het verwonden van mensen en het vernielen van eigendommen bij Loiren.'
Dat was ook mijn schuld. 'Nummer drie, het vermoorden van mensen in de arena en nummer vier, bestaan.' zei de beul. Ik had blijkbaar al meer misdaden gepleegd dan ik dacht, maar die laatste was gewoon gemeen. Ik had ook recht om te bestaan. 'Moge uw ziel naar de hel gaan.' zei de beul. Zijn hand ging naar de hendel van het mes en ik kneep mijn ogen dicht. Er gebeurde echter niks en toen ik mijn ogen weer open deed zag ik dat iedereen verbaasd keek. Misschien zat er toch een engeltje op mijn schouder.
'Stop!' riep iemand. Ik zag niet wie het was maar iedereen die tegen mijn executie was, was welkom. Het gehele publieke draaide zich om in de richting van het geluid, er stond echter niemand. Twee figuren met mantels sprongen op het podium en pakten mijn handen. De beul, die het zag gebeuren, pakte één van de verhulde personen vast. Deze persoon schopte hem echter keihard en de beul liet los. De personen trokken me de menigte in waar we werden gestopt door de mensenmassa. Het was een goed idee geweest om zo te ontsnappen, tot dit gebeurde. 'Dus wat nu?' vroeg ik. De personen gaven geen antwoord, in plaats daarvan keken ze elkaar aan tot ze beiden knikten. Ze lieten mijn handen los en pakten elkaars handen. Een vreemd licht kwam van hen af tot ze uiteindelijk samen begonnen te smelten. Blijkbaar waren zij ook Xiqra. Ze waren nu één groot persoon. De mantel was afgevallen en ik zag een soort van demoon voor me staan. Hij had een lange geschubde staart met stekels en klauwen als handen. Ook kwamen er hoorns uit zijn hoofd. Zijn ogen straalden rood licht uit en hij brulde waardoor ik vlijmscherpe tanden zag. Ik deinsde achteruit en de mensenmassa volgde me. De demoon liep rustig weg en ik besloot hem maar te volgen. Toen iemand mijn arm pakte gromde de demoon en de persoon liet gelijk los. Zo liepen we een tijdje door tot er geen mensen meer in zicht waren. Er kwam weer licht van de demoon af en er stonden weer twee figuren, ditmaal zonder mantel. Ik herkende ze meteen. 'Emily en Robin?' zei ik verbaasd. 'Was het een geslaagde reddingsactie of niet?' vroeg Robin. 'Perfect, dat was net op tijd! Bedankt!'
'Graag gedaan.' zei Emily. Ineens schoot me iets te binnen. 'Hebben jullie meegeholpen aan die aanslag of niet?' vroeg ik, hopend dat ze me zouden antwoorden. 'Min of meer.' antwoordde Emily een beetje zenuwachtig. 'Geef eens specifieker uitleg.'
'Daar!' riep iemand. 'Dat is die Xiqra die geëxecuteerd werd.'
Ik was herkend en dus zetten we het op een lopen. Waarnaartoe wist ik niet, ik volgde de techtwins gewoon.

Uiteindelijk haakten de mensen af en we liepen weer rustig verder. 'Dus... hoe komt het dat je min of meer deel was van de aanslag?' vroeg ik. 'Nou... er bestaan Xiqra die de gave hebben om iemands gedachten te beïnvloeden en hen dus eigenlijk hun wil op te leggen. Wij kunnen ons alles herinneren van wat we gedaan hebben en wij herinneren ons ook dat dat op dat moment precies was wat we wilden. Nu denken we er echter anders over alleen het kwaad is al geschieden.'
'Hebben jullie enig idee wie het was?'
Ik besloot maar niet te vragen wat zij precies gedaan hadden. 'Een Xiqra. Dat is alles wat we met zekerheid kunnen zeggen. Het zou een lid van AT kunnen zijn, misschien zelfs wel van onze vestiging.' zei Robin. 'Dan kunnen we dus niemand vertrouwen. Hoe weet ik of ik jullie kan vertrouwen?' vroeg ik. 'Elke half-Xiqra heeft maar één gave en je hebt die van ons gezien, wij kunnen in een demoon veranderen als we samen zijn. Dat is dus niks waarmee je gedachten kunt manipuleren.'
Daar hadden ze een punt, maar wat als ze in demonvorm gedachten konden manipuleren? Dan had ik nog steeds een probleem. Ze waren me wel komen redden maar misschien hadden ze dat gedaan om geen argwaan te wekken. Ik besloot ze nog niet van mijn verdachten lijstje af te halen. 'We moesten naar eens teruggaan naar AT.' zei ik. 'Dus je gelooft ons?'
'Natuurlijk, jullie hebben me immers gered en ik denk niet dat jullie psychische krachten als demoon hebben.' loog ik.
Ik realiseerde me nu pas dat ik nog niet de benodigde informatie had gevonden in het Hart, ik zou dus nog terug moeten gaan om dat te verkrijgen. Dan kon ik gelijk mijn ketting ophalen.
'Laten we teruggaan naar AT en doen alsof er niks gebeurd is zodat we kunnen wachten tot we echt bewijs hebben.' zei Emily. 'Goed idee.' antwoordde ik. Met de techtwins aan mijn kant kon er niet veel misgaan toch? Tenzij zij de daders waren. De techtwins waren zeer krachtig, slim en goed met techniek. Ik voelde me ineens zeer waardeloos aangezien het enige wat ik kon doen het bewegen van dingen was. Ik kon niet eens vechten, lekker dan. Nou ja, ik zou gewoon mijn verstand maar moeten gebruiken.