Voor mijn ogen bevond zich een explosie van licht, en toen was het weg, zomaar ineens. Ik opende mijn ogen en bekeek mijn omgeving. Het was een en al wit, geen andere kleuren, enkel ikzelf was niet wit.

Ik zocht een deur, maar die bleek er niet te zijn. Fijn, dacht ik, ik was dus geïsoleerd van de buitenwereld. Een stem klonk door een speaker. 'Welkom op Arcadia. Hoe kan ik u van dienst zijn?'
'Door me te laten gaan.' zei ik geïrriteerd. 'Het spijt me, dat kan ik helaas niet doen.'
Ik zuchtte en leunde tegen de muur, een discussie met een computerprogramma aangaan leek me niet erg zinvol. Ik keek nogmaals om me heen maar er was echt niks anders dan lege witte ruimte. 'Waar is de deur?' vroeg ik. 'Er is geen deur.' antwoordde de stem. 'Hoe ben ik hier dan gekomen?' vroeg ik verbaasd. 'Teleportatie.'
Of ik liep achter op de huidige technologie of iemand met een gave had me hier gebracht. Wat deed ik hier eigenlijk?

'Waarom ben ik hier?' vroeg ik. 'Ter observatie.' antwoordde de stem.
Toen merkte ik pas dat er camera's hingen, ik werd bespioneerd. Een rilling trok over mijn rug. Ik draaide me om en begon op de muur te beuken. 'Laat me hier uit!' schreeuwde ik. 'Ik wil naar huis!'
Ik voelde een prik in mijn nek en toen vervaagde het beeld.

Ik bevond me in een loods, oud en verlaten zo te zien. Een jongen stond voor me, hij keek me aan alsof hij me ter plekke wilde vermoorden, ik besloot dat ik hem niet mocht. Hij bleef me aanstaren en dus staarde ik terug. 'Wat moet je?' riep ik. 'Je weet wat ik wil, Alexa Dur.' zei hij vals grijnzend. 'Eindelijk ontmoeten we elkaar.'
Hij liep naar me toe, alles in me schreeuwde dat ik weg moest rennen maar ik deed het niet. Ik bleef stokstijf staan, niet in staat om te bewegen. Langzaam drong het tot me door dat hij hiervoor verantwoordelijk was. 'Wie ben je?!' riep ik. Hij lachte vals. 'Je ergste nachtmerrie.'

Alles werd weer zwart voor mijn ogen, tot ik me ineens op een heuvel bevond. Om me heen wuifde het gras door de wind, ook zag ik een stad die, aan de structuur te zien, in Norgan lag. Voor me stond een vrouw in een witte jurk met lang bruin haar dat opwaaide door de wind. Ze draaide zich naar me om, mam, dacht ik. Ik staarde haar aan. 'Mam?' fluisterde ik. Ik had haar nog nooit gezien, maar iets vertelde me dat zij het was. 'Ja Alexa.' antwoordde ze. 'Waarom ben je hier? Na al die jaren?'
'Dit is slechts een droom.' zei ze. 'Ik moet je wat vertellen, daarna zul je wakker worden.'
'Wat moet je me vertellen?' vroeg ik. 'Wie of beter gezegd wat je bent.'
'Wat ik ben? Een mens.' zei ik. 'Ook ja, maar je bent ook een Xiqra. Wat dat precies inhoudt kan ik je niet vertellen, wel dat dit je gave verklaart.' zei ze. 'Ik heb belangrijke informatie, je zult het nodig hebben dus luister goed. Onder de bevolking van Norgan bevindt zich een groep rebellen, zij zijn erop uit om de macht te grijpen en dat zal geen goede gevolgen hebben, onder andere zal Zorgan eraan ten onder gaan. Ze noemen zichzelf Darkpeace, dat bewijst nog maar eens dat ze geen goede intenties hebben. Wat je nodig hebt zal je vinden in het Hart, waar dat precies is, daar kom je vanzelf achter.' ze stopte even. 'Word wakker Alexa.'
'Maar...' begon ik, ik werd echter de realiteit in gesleurd voor ik mijn zin af kon maken.

'Denk je dat ze wakker is?' hoorde ik een ongeruste stem vragen, Keir's stem. 'Nee, anders had ik het wel gemerkt.' antwoordde een ander chagrijnig. Ik merkte nu pas dat ik gedragen werd. Ik opende mijn ogen en deed ze gelijk weer dicht vanwege het felle licht. Ik besloot me stil te houden en hen af te luisteren. Voor hetzelfde geld waren ze vijanden. 'Waarom nemen we haar eigenlijk mee?' vroeg Keir. 'Stel toch niet zulke domme vragen. Je weet best waarom we haar nodig hebben.'
'Eigenlijk niet, Ash.' zei Keir. 'We hebben haar nodig omdat we haar krachten goed kunnen gebruiken.'
'Dus daarom heb ik me bijna laten vermoorden in die arena? Omdat we haar goed kunnen gebruiken? Er zijn nog veel meer Xiqra die nuttig kunnen zijn. Als zij niet mee wil werken dan hebben we een probleem, dat realiseer je je toch wel?'

Hij had zich bijna laten vermoorden voor mij? De reden waarvoor ze me nodig hadden moest wel heel belangrijk zijn dan. Ik hoopte maar dat het niet op een vijandelijke manier bedoeld was. Ik opende mijn ogen nogmaals en keek recht in die van Ash. Ash was ook de gene die mij droeg maar dat had ik al eerder doorgehad. 'Eh hi.' zei ik, ze hadden immers toch al door dat ik wakker was. 'Hey Alexa.' antwoordde Ash. Ik besloot maar niet te vragen hoe hij mijn naam kende, waarschijnlijk had Keir het hem verteld. 'Ehm wat doe ik hier?' vroeg ik. Ik keek opzij en zag Keir, hij keek me chagrijnig aan. Ik draaide mijn hoofd weer terug. 'Dat vertellen we je zo.' zei Ash. Oké dan. 'En wat als ik niet weet of ik jullie moet vertrouwen of niet?'
'Dan heb je pech, je komt er vanzelf achter maar neem maar van mij aan dat je ons kunt vertrouwen.'

Ik overwoog om uit Ash's armen te springen en weg te rennen, maar deed het uiteindelijk toch niet. Keir zou het toch zien aankomen en wie weet wat voor gave Ash had, als hij er al een had. Als ze me hadden willen doden dan hadden ze dat allang gedaan. 'Dus wanneer ga je me neerzetten?' vroeg ik. Ash grijnsde. 'Als we er zijn.'
Ik wilde er tegenin gaan, maar aan Ash's blik te zien zou het toch niet veel zin hebben. 'Oké dan.'
Keir legde zijn hand op mijn ogen zodat ik dus niks meer kon zien. 'Hé.' riep ik. 'Je mag de ingang niet zien.' zei Keir enkel. Ik besloot maar te luisteren naar de geluiden om me heen, maar behalve de geluiden die Keir, Ash en ik maakten, hoorde ik niks dus erg veel zin had het niet.

'Identificatie vereist.' hoorde ik uiteindelijk. Daarna ging er een deur open en liepen we weer verder. Keir haalde zijn hand van mijn ogen en Ash zette me neer. Ik keek om me heen, het eerste dat me opviel was de gigantische lichtgevende wereldbol. Norgan was zwart en Zorgan was wit, yin en yang. Ik was in een vrij grote ronde kamer met één groot raam in een gedeelte van de kamer. 'Dus... Waar ben ik?' vroeg ik.

Ik zag dat Keir en Ash ongemakkelijk naar elkaar keken en toen weer naar mij. 'Eh...' begon Ash. 'Topsecret?' vroeg ik. 'Ja zo zou je het kunnen stellen.' antwoordde Keir. 'Dit is Anzin Tepocolis.' zei een stem achter me. Ik draaide me om en zag een vrouw met lang zwart haar. 'Het betekent "wij staan op".'
'Dus wie ben jij?' vroeg ik. 'Raven Lockington, de leider van deze AT vestiging.'
'Ik ben...' begon ik. Ik werd afgesneden door Raven. 'Alexa Dur.' zei ze. 'We weten wie je bent, anders hadden we je nooit binnen gelaten.'
'Waarom ben ik hier?' vroeg ik. 'We hebben je nodig voor onze missies. We zullen je leren vechten met en zonder gave. Kunnen we op jouw toewijding rekenen?'

Ik keek naar haar en toen naar Keir en Ash, die waren ook niet erg behulpzaam. 'Wat voor missies?' vroeg ik uiteindelijk, dit ging me allemaal wel een beetje snel. 'Het redden van mensen, het evenwicht in de wereld herstellen en gelijkwaardigheid voor iedereen, inclusief Xiqra.' antwoordde Raven. Ik dacht erover na. 'Kan ik hier een nachtje over slapen?' vroeg ik. Ik zag Raven twijfelen. 'Uitelijk morgen wil ik je antwoord. Keir zal je naar je kamer brengen.'

Raven en Ash liepen weg en ik bleef alleen achter met Keir. 'Dus... Waarom was je in die arena? Ik dacht dat je me wilde vermoorden, je hebt immers wel mijn arm open gehaald.' begon ik terwijl we naar mijn kamer liepen. Ik hield mijn arm omhoog, maar van de wond was zelfs geen litteken meer over. 'Hoe?'
'Dat is een mysterie. Maar om terug te komen op je vraag, ik was daar voor jou. Ik wist dat er een nieuwe Xiqra gevangen was genomen dus liet ik de techtwins alles uitzoeken over jou. Er zijn al vele onschuldigen vermoord in die arena en dus besloot ik dat te veranderen. Ik ben naar de arena gegaan en heb geprobeerd je te bevrijden uit je cel, ik werd echter gesnapt en ook gevangen gezet. Het was nooit mijn bedoeling om tegenover je te staan in de arena. We hadden bijzonder veel geluk dat er aanhangers van AT in het publiek zaten die ons geholpen hebben. Waar ik echter niet op gerekend had is dat je met ons mee zou komen.'
'En dat is zo'n missie waar jullie het over hadden? Bedankt dat je me niet vermoord hebt.' zei ik. Ik besloot maar niet naar alle details te vragen. 'Graag gedaan.' zei hij met een glimlach. 'Hier is je kamer, morgen zie ik je wel weer, weltrusten.'
'Weltrusten.'

Ik ging de kleine kamer binnen en liet me gelijk op het bed vallen. Het was best veel om te bevatten, gisteren werkte ik immers nog in een mijn en was mijn leven nog simpel. Maar gisteren veranderde dat ook allemaal, nu bevond ik me bij een geheime organisatie die vocht tegen onrecht. Een nobel doel, maar hoe ver zouden ze bereid zijn om te gaan, hoe ver zou ik bereid zijn om te gaan? Ik was al een moordenaar, ik was verder gegaan dan ik had gedacht. Dit was mijn kans om iets aan de wereld te veranderen. Het spijt me pap, ik kom iets later thuis.

Ik hoorde iets kloppen en realiseerde me uiteindelijk dat er iemand op mijn deur klopte. Ik wist niet of ik binnen moest roepen of de deur zelf open doen dus ik besloot de deur maar gewoon te openen. Een meisje met bruin krullend haar bevond zich aan de andere kant. 'Goedemorgen, ik ben Emily.' stelde ze zichzelf voor. 'Goedemorgen, ik ben Alexa.' antwoordde ik. 'Weet ik, ik ben een van de techtwins, ik heb je opgezocht.'
'Nou dan weet je vast al een hoop over me.' zei ik lachend. 'Eigenlijk niet, je bent bijna onvindbaar via het internet, dat is positief. Maar laat ik je niet langer ophouden, volg me maar naar de tafel.'

Emily liep weg en dus volgde ik haar tot we aankwamen in een kamer met enkel een grote tafel en wat stoelen. Ik zag Raven, Keir, Ash en nog een jongen die ik niet herkende. 'Dat is Robin, mijn broer.' zei Emily alsof ze mijn gedachten kon raden, misschien kon ze dat ook wel. Ik ging zitten aan de tafel en pakte wat brood. 'Alexa Dur, heb je besloten met ons mee te doen?' viel Raven gelijk met de deur in huis. Ik bleef even stil. 'Ja, ik doe mee.' zei ik uiteindelijk. Een glimlach brak door op Raven's gezicht, iets waarvan ik het gevoel had dat ik het niet vaak zou zien. 'Dus wat nu?' vroeg ik. 'De training!' riep Keir enthousiast. 'Dat is correct, je zal trainen met wapens, zonder wapens en met gave. Ash zal de wapentraining verzorgen, Keir de training zonder wapens en ik zal voor de training met gave zorgen. De techtwins zullen je tevens wat van techniek bijbrengen.' zei Raven. Vanuit mijn ooghoek zag ik Ash knipogen en Keir zijn spierballen laten zien, gek stel jongens. 'Wanneer begin ik?' vroeg ik. 'Vandaag zal je met Keir beginnen.'

Tijdens de rest van het ontbijt werd er niet veel gezegd. Na het ontbijt ging ik met Keir mee naar de trainingszaal. 'Laat maar eens zien wat je kan.' zei hij. Ik maakte een vuist en probeerde ermee te slaan, zonder succes. Ook mijn trap ging niet erg goed. 'Dat was het.' zei ik een beetje teleurgesteld. 'We hebben nog een hoop te doen.'
Dat was de inleiding voor de hel die volgde. Na de training was ik dan ook echt kapot, maar ik had wel een hoop geleerd. 'Morgen train je met Ash.' zei Keir nog voordat hij wegliep. Opgelucht verliet ik de trainingszaal. Voor vandaag had ik wel genoeg gedaan.

De volgende dag bleek opnieuw een hel, alhoewel gevechtstraining met wapens een stuk leuker was dan zonder. Ash bleek helaas niet minder streng te zijn dan Keir en dus zat opdrukken er standaard in elke keer dat ik iets finaal verknalde, wat best vaak gebeurde. Opdrukken kon ik echter voor geen meter, kortom ik was een excellente student, niet dus. 'Alexa je moet echt eens leren om geduld te hebben.' zei Ash. 'Ik heb geduld!' snauwde ik geïrriteerd. 'Ik merk het.'
Hij had gelijk, ik moest me niet zo uit het veld laten slaan door al mijn mislukkingen, het zou toch een keer moeten lukken. 'Nog een keer, zie je zwaard als een verlengstuk van jezelf, het beweegt als het ware met je mee. Richt je focus op het zwaard.'
Ik deed braaf wat hij zei en richtte al mijn aandacht op het zwaard. Uit het niets voelde ik hoe mijn benen onder me vandaan geslagen werden. 'Au! Waar was dat goed voor?' riep ik geïrriteerd. 'Je moet je focus niet alleen op je zwaard houden, maar ook op je tegenstander.' zei Ash. 'Maar jij bent mijn tegenstander niet.' zei ik ter verdediging. 'Zo zwart wit is het niet, niet iedereen lijkt op het eerste gezicht een tegenstander en dus kunnen ze toeslaan wanneer je het niet verwacht. Focus Alexa, altijd. Dat is het beste advies dat ik je kan geven.'
'Dankje.' zei ik uiteindelijk. 'Dat had je me ook kunnen vertellen zonder me eerst vliegles te geven.' zei ik mokkend. Er kwam een grijns op Ash's gezicht. 'Nu begrijp je tenminste hoe belangrijk het is. Je mag gaan, over een paar uur zal Raven je gavetraining geven.'
'Dat is ook vandaag?' vroeg ik verbaasd. 'Man, ik ben kapot.'

Ik liep weg en besloot mijn paar uur nuttig te besteden. Misschien kon ik wat meer uitvinden over AT, erg veel wist ik er immers nog niet over. Ik ging naar de computerkamer, Emily en Robin hadden er vast een betere naam voor. Ik opende de deur en liep naar het midden van de kamer. Emily en Robin waren zo druk bezig dat ze me niet eens zagen. 'Hoi.' zei ik. Ik zag hoe Emily en Robin zich rot schrokken. 'Hoe ben je langs onze verdediging gekomen?' vroeg Emily verbaasd. Ik draaide me om maar zag niks. 'Welke verdediging?
Robin drukte een toets in. 'Deze verdediging.' zei hij. Een web van rode stralen werd zichtbaar. 'Ik heb geen idee, misschien stond het uit?'
'We zullen er aan werken. Maar nu je hier toch bent, dit is ons techlab.' zei Emily. 'Ziet er cool uit.'
'Dus waarom ben je hier?'
'Ik had nog wat vragen over AT en vroeg me af wat jullie hier zoal deden.' zei ik. 'Wij zoeken alle technische details uit van een missie, we vinden de missie meestal ook en we werken aan nieuwe technologie.' antwoordde Robin. 'Cool.' zei ik enkel. Erg veel verstand van technologie had ik niet. Ik mocht dan wel telekinese bezitten, de volgende Skywalker was ik echt niet. 'We kunnen je nu alleen niet veel uitleggen, we zijn druk bezig.'
'Waarmee?'
'De volgende missie.' antwoordde Emily. 'Wat voor missie?' vroeg ik. 'Sorry dat kunnen we je helaas niet vertellen.'
'Het is al goed.' zei ik. Ik verliet de kamer en begon me gelijk af te vragen hoe een missie zou gaan. Ik zou er vanzelf wel achter komen.

Ik besloot naar de grote ronde kamer, de hal, te gaan en de wereldbol te bestuderen. Ik zocht naar mijn dorpje, Nidarsyl, op de kaart maar kon het niet vinden. Waarschijnlijk was het te klein. Op het moment bevond ik me in Tannon, een vrij grote stad zo te zien. Hoe verstop je een geheime basis in een stad? Vroeg ik me net af toen Raven voor mijn neus stond. 'Het is tijd.' zei ze. Ze liep weg en dus volgde ik haar. Eenmaal aangekomen in een kamer die totaal niet leek op de trainingsruimte, begon ze te spreken. 'Alexa Dur, als je deze test haalt zul je mee mogen op de missie van morgen, mocht je falen dan blijf je hier om zelfstandig te trainen.' zei ze. 'Wat voor test?'
'Een gaventest, maar ook een ander soort test, je komt er vanzelf wel achter wat dat is.'
'Wanneer beginnen we?' vroeg ik. 'Nu.'