AT voelde anders zonder Raven. Ze had als het ware de hele groep als een dirigent klaargestoomd voor een groot optreden en zonder dirigent voelden we ons een hoopje ongeregeld. Het democratische tijdperk was aangebroken, de leider was weg.

'Ik stel voor dat we naar binnen gaan en dan weer naar buiten gaan met Raven.' stelde Keir voor. 'Ik denk dat we beter een undercovermissie kunnen doen en kunnen infiltreren bij Loiren.' bedacht Emily. 'Die mensen zijn gevaarlijk. Hun werk draait om Xiqra, denk je echt dat we zomaar ongemerkt binnen kunnen komen?' vroeg Ash. 'Dat kunnen we, denk ik tenminste.' zei ik. 'Er loopt een ondergronds gangenstelsel onder de grond door. Ik ben er geweest.'

Dat was niet helemaal waar, ik was er in mijn droom geweest en ik wist dus niet of het echt zo was.

Robin tikte snel wat in op zijn telefoon. 'Je hebt gelijk.' zei hij waarna hij met open mond naar het scherm staarde. 'Mooi.' antwoordde ik, mijn verbazing verbergend. Het was nog steeds merkwaardig dat het nu al voor de tweede keer gebeurde dat ik iets van tevoren had gezien. 'Heb je een plattegrond?' vroeg Connor, die zich tot nu toe nog wat afzijdig had gehouden. Robin knikte.  Hij liet ons een holografische weergave zien van het ondergrondse gangenstelsel. 'Hier zijn wij.' zei hij terwijl hij een punt op de kaart aanwees. 'Hier is Loiren,' ging hij verder, 'en dit is de dichtstbijzijnde ingang.

Verbaasd keek ik naar de kaart, de ingang die Robin aanwees was precies waar ik in het riool gesprongen was in mijn angstbeleving. 'Wat is er Alexa?' vroeg Ash. 'Je kijkt zo verbaasd.'

'Het is niks.' antwoordde ik simpelweg. 'Oké dan.'

Ash haalde zijn schouders op

'Wat doen we nu?' vroeg Connor. 'We pakken ze!' riep Emily strijdlustig. Af en toe vroeg ik me echt af hoe oud ze ook alweer was. Het was bewonderenswaardig dat ze zich zo in wilde zetten om Raven te redden, ook al kon het haar dood worden. En dat wisten we allemaal maar al te goed.

'Wanneer gaan we?' vroeg ik. 'Wat denk je van nu?' antwoordde Ash. 'Laten we gaan.' Keir klonk tot mijn verbazing best oppervlakkig maar ik besteedde er niet te veel aandacht aan.

'Ik weet een snelle route naar het riool.' zei ik. De groep keek me bedenkelijk aan. 'Heb je ons wat te vertellen Alexa?' vroeg Ash sarcastisch. Als reactie rolde ik met mijn ogen. 'Ja, ik heb in het geheim zwemtrainingen in het riool, nou goed?' antwoordde ik nog sarcastischer. 'Oooh je hebt me nooit vertelt dat je zwom.'

Connor schraapte zijn keel. 'Kunnen de twee tortelduifjes even hun aandacht bij het plan houden?'

Ietwat beschaamd keek ik hem aan. 'Juist. Via Raven's balkon kunnen we er komen. Het enige probleem is dat het een balkon is en dat er dus een hoogteverschil is. Met mijn telekinese kan ik mensen omlaag brengen maar dat kost erg veel energie. Heeft iemand nog andere opties?'

'Kunnen we er niet gewoon heen rijden?' vroeg Connor. 'Ja dat kan ook.' antwoordde Emily peinzend. 'Maar?'

'Niks.' zei Emily met een onschuldige glimlach. Ze liep naar buiten en de rest volgde haar. Eenmaal buiten begreep ik waarom Emily niet met het busje wilde gaan. Aan de krassen lag het niet, maar de deuken waren zeer hinderlijk aanwezig. 'Wat?' vroeg Keir verbaasd. 'Robin en ik hadden een ongelukje.' antwoordde ze terwijl ze nerveus wegkeek. 'Hoe?' vroeg Connor nog verbaasder. Het drong tot me door dat hij niet wist wat de gave van de tweeling was. 'We zaten zo in de stress dat toen we elkaar aanraakten we per ongeluk in een monster veranderden.' Robin keek beschaamd weg. 'Wacht jullie kunnen in een monster veranderen?'

Voor Connor moest dit allemaal heel vreemd klinken, maar na mij, Raven en Ash in actie te hebben gezien mocht hij er wel aan wennen. 'Jep,' antwoordde ik voor hen, 'en ze zijn bizar goed. Ik heb mijn leven aan hen te danken. Kan ik van jou niet zeggen.' zei ik met een knipoog. Ik zag Connor rood worden. 'Ik eh...'

'Het is je vergeven, ik ben niet dood dus alles is prima. Geen reden om in het verleden te blijven hangen.'

'Kunnen we gaan?' vroeg Ash verveeld. Keir wees vragend naar de bus. 'In dat?'

'Ja, hij rijdt toch nog?' vroeg Ash verbaasd. Het viel me op dat hij er totaal niet moeilijk over deed. 'Dat is waar.' antwoordde Robin. Drie seconden later zat Ash in de bus. Toen hij zag dat wij hem niet achternagingen keek hij ons vreemd aan. 'Waar wachten jullie nog op? Raven heeft ons nodig!'

Ik zuchtte en ging naast hem zitten waarna de rest volgde.

'Zit ik nou echt in een hevig ingedeukte bus met twee vijftienjarigen als chauffeurs?' vroeg Connor verbaasd toen we eenmaal onderweg waren. 'Technisch gezien zit er maar één vijftienjarige achter het stuur.' zei ik met een glimlach. Ik moest bekennen dat ik het me ook al eens afgevraagd had waarom Robin de bus bestuurde maar het leek me uiteindelijk alleen maar logisch aangezien hij degene was met het talent voor techniek en ik niet. Emily deed de andere taken zoals de route bijhouden en allerlei andere technische snufjes uithalen. 'Alsof dat geruststellend is.' antwoordde Connor. 'We komen er wel.'

'In één stuk hoop ik.' voegde Connor er aan toe. 'Vast wel.'

'Zit je nou met Connor én Ash te flirten vandaag?' vroeg Keir terwijl hij sarcastisch zijn wenkbrauw optrok. 'Ik houd het gewoon gezellig, kan ik niet van jou zeggen.' antwoordde ik sarcastisch. Om eerlijk te zijn had ik geen idee waar de grens tussen gezellig doen en flirten lag. 'Plus ik ben het enige meisje hier met toch wel wat jongens om me heen, dus wat verwacht je?'

'Hé dat hoorde ik!' riep Emily vanuit de bijrijdersstoel. Het hele vijftienjarige verhaal en niet gekwalificeerd zijn als bestuurder hoorde ze niet, maar dit wel? 'Jij telt niet!' riep ik. 'Veel te jong!'

Keir deed een facepalm. 'Je hoeft niet gelijk te flirten omdat we jongens zijn hoor.'

Ik stak mijn tong uit naar hem. Ik was echt niet van plan om toe te geven dat ik het verschil niet wist.

'We zijn er.' redde Emily me. Vijf tellen later stonden we met z'n allen buiten, midden in een drukke  winkelstraat. 'Het is een winkelstraat.' bracht Connor verbaasd uit. 'Dat meen je niet.' antwoordde ik sarcastisch, ik weet niet wat ik vandaag had. Connor gaf me een ietwat geïrriteerde blik. 'Toch wel.'

'Hoe komen we ongezien in een riool?' vroeg Keir meer aan zichzelf dan aan ons. 'Simpel.' antwoordde Ash. Hij opende het putdeksel en sprong het riool in, een grote plons volgde. Wij stonden er allemaal met open mond naar te kijken. 'Snel!' riep Connor waarna hij Ash achterna sprong. 'Het moet maar.' zei Keir terwijl hij precies hetzelfde deed. Jongens waren echt gestoord, je springt toch niet zomaar in een riool? 'We hebben geen tijd.' zei Robin. Ik keek Emily aan toen Robin ook het riool in sprong. 'Weet je,' begon ik, 'ik heb telekinese.'

Een glimlach vormde zich op Emily's gezicht. 'Let's go!' riep ze. Niet lang daarna stonden Emily en ik tot onze knieën in het water. Te oordelen naar de jongens hadden we er goed aangedaan om er niet in te springen. Ze waren helemaal doorweekt. Niet dat ik blij was dat ik tot mijn knieën in vies rioolwater stond, maar alles beter dan er mee doordrenkt te zijn. 'Ik dacht dat je geen telekinese kon gebruiken om mensen omlaag te brengen?' vroeg Keir terwijl hij één wenkbrauw optrok. 'Kan ik wel hoor, maar vanaf de berg is te ver en aangezien jullie al weg waren was het niet zo moeilijk om mij en Emily naar beneden te brengen.'

'Ik had moeten wachten.' antwoordde Keir. 'Dat had je zeker, maar dat had mij weer extra werk gekost dus toch maar niet.'

Keir gaf geen antwoord meer en we liepen met zijn allen de tunnel in. Ash liet een klein vlammetje dansen op zijn handpalm waardoor we nog wat konden zien. 'Hoor je dat ook?' vroeg hij ineens. 'Stop eens.'

We stonden allemaal abrupt stil. 'Het water, het maakt geluid maar wij staan stil.'

Ik vroeg me af hoe hij dat eerder gehoord had maar nu hoorde ik het inderdaad ook. Ik slikte. 'We zijn niet alleen.' zei Connor. Een paar seconden later kreeg ik hen in de gaten. Ze waren amper te zien maar net boven het water kwamen vier paar ogen tevoorschijn. Even later een geschubd lichaam waardoor ik het zeker wist. Alligators. Ik zette grote ogen op, ik had ze nog nooit gezien aangezien ze in Zorgan niet voorkwamen maar als er iets was dat ik over hen wist was het wel dat ze heel gevaarlijk waren. 'Dit wordt leuk.' zei Ash met een glimlach. Wat een vreemde jongen. Het liefst had ik een opmerking gemaakt maar daar had ik geen tijd voor, de alligators kwamen dichterbij.

'Bescherm Connor!' riep ik. Mijn gave was misschien niet sterk genoeg maar niet om Connor, die geen gave had, ook te beschermen. Lunara liet het helaas nog steeds afweten.

Ash vormde een vuurbal in zijn hand en rende naar voren waarna hij de eerste alligator een klap verkocht. Deze was het daar niet mee eens en probeerde terug te slaan, Ash ontweek hem echter net op tijd. Ik realiseerde me dat ik zelf ook een tegenstander had. Met mijn telekinese tilde ik hem op, hij was loodzwaar helaas dus lang zou ik het niet volhouden. Ik gooide hem tegen de muur aan waarna hij een pijnlijke kreet uitbracht. Ik zag dat de tweeling inmiddels veranderd was in een demonisch wezen en dat Keir ook een alligator aanviel. Ik had echter niet moeten kijken want nu bevond er zich een alligator vlak voor mij. Hij hapte naar voren en ik had niet genoeg tijd om te reageren. Ik sloot mijn ogen en begon te gillen, lekkere held was ik.

Ik draag dit hoofdstuk op aan Hummingbird246 zodat ze niet dood hoeft te gaan door het lange wachten, heb ik toch weer een leven gered vandaag xD Eigenlijk heb ik hier helemaal geen tijd voor aangezien ik nog best veel moet leren voor van de week, maar de inspiratie komt wanneer hij komt dus tadaaa hier is een nieuw hoofdstuk :) Ik kan ook niet non-stop leren toch?