Het is de volgende morgen. De artsen zeggen dat ik vandaag naar huis mag. Eindelijk. Ik heb hier lang op gewacht. Ik heb zin om thuis te komen maar ik ben ook bang. Straks komt hij terug...

Ik ben aan het wachten tot de jongens me op komen halen. Het duurt lang. Ineens gaat de deur open. Confetti, ballonnen, geschreeuw en gezang komt de kamer binnen. "You finally can go home!" Schreeuwt Mikey. Ik gier het uit. De rest nu ook. "Awh, you guys are so adorable!" Zeg ik.

Luke tilt me uit het bed en zet me in een rolstoel. "Thanks." Zeg ik zacht. "Your welcome." Zegt hij waarna hij een kusje op mijn voorhoofd geeft. "Nawh!!" Zeggen de andere jongens. "You guys are so terribly cute." Zegt Cal met een knipoog. Ik bloos. Ash begint mijn rolstoel te duwen en we rijden/lopen de kamer uit. Eindelijk.

Als we bij de auto zijn mag ik voor in en rijdt Luke. De muziek gaat aan en we zingen allemaal mee. Thuis aan gekomen. Moeten we eigenlijk met de lift maar daar hebben de jongens geen zin in dus tillen ze me in de rolstoel de trap op. Het is een grappig gezicht en de baliemedewerker gaat helemaal stuk. Net als wij eigenlijk. Of nouja ik omdat ik hun geconcentreerde gezichten zie.

We zijn in het appartement. Ze tillen me op de bank en we gaan n film kijken. Tegen de tijd dat we een film uitgekozen hebben val ik al bijna in slaap.

Morgen. Morgen ga ik het pakje van mijn ouders openen. Ben ik er wel klaar voor?