Wchodzę do pokoju. On siedzi plecami do mnie, na podłodze rozkłada nasze wspólne zdjęcia.

- Poprosiłem Johanna, aby zostawił nas dzisiaj samych - mówi, nawet się do mnie nie odwracając.

- Mogłem do ciebie przyjść. Zawsze masz izolatkę - odpowiadam, wieszając na oparciu krzesła bluzę i staję za jego plecami.

- To wygląda jakbyś przyszedł się ze mną pożegnać. Poczekaj jeszcze zapalę te świeczki - kpię i wyciągam z kieszeni dresów zapalniczkę - co jest Simi.

     On łapie mnie za przegub i kręci głową.

- Nie. To ty mi powiedz, co się z tobą dzieje Daniel - czterokrotny mistrz olimpijski pierwszy raz raczy mnie swoim lodowatym spojrzeniem.

- Nic. Tylko ta kostka - uśmiecham się lekko, ale jemu to nie wystarcza.

- Nie obchodzą mnie twoje nogi, Daniel, kiedy widzę, że coś się dzieje tutaj - mówi i wskazuje na moją głowę.

- To może powinny zacząć, bo TUTAJ naprawdę nic się nie dzieje. No może boję się zrobić szablonowy telemark, ale to wszystko - wzruszam ramionami i siadam obok niego, biorąc pierwszą z brzegu fotografię.

- Wtedy nic się nie działo - odpowiada.

     Patrzę na siebie samego, w jego kadrowej bluzie po mistrzostwach w latach. Nasz pierwszy raz, kiedy on łaskawie mnie zauważył.

- Byłem dzieckiem - prycham, ale uśmiecham się na wspomnienie tamtego dnia.

- Bo teraz jesteś dorosły - kręci głową.

- Po prostu nie zamierzam ci spowiadać, Simi. Od tych czterech lat rozchodzimy się i wracamy do siebie. Mało o sobie wiemy. Przepraszam, ale nie czuję potrzeby tłumaczenia ci się z czegokolwiek - stwierdzam twardo.

- Ale nie masz nikogo innego zaufanego - wypomina mi - z Johannem, szczerze nie rozmawiałeś od dwóch lat. Nie masz nikogo na stałe, a wszystkim swoim przyjaciołom i byłym karzesz się nie martwić.

- Bo nie ma o co - przewracam oczami.

- To samo mówiłeś, kiedy zmarł twój brat - przypomina i podaje zdjęcie z naszych jedynych wspólnych wakacji, gdzie był z nami jeszcze mój brat.

     Nie odpowiadam. Patrzę i czuję jak łzy napływają mi do oczu. Nie chcę przy nim płakać. Przygryzam wargę i odwracam wzrok. Nie muszę i nie będę na to patrzeć.

- Chcę zostać sam - oznajmiam mu najbardziej chłodnym i obojętnym tonem na jaki mnie w tej chwili stać, dlatego brzmi to jak zawodzenie małego chłopca.

- Potraktuję to jako żart - Simon zabiera mi fotografię i zamienia ją na kieliszek wina.

- Zamierzasz mnie upić? Nie wpłynie to, na fakt, że nie chcę cię tutaj - kręcę głową, ale zanurzam usta w trunku.

- Potrzebujesz. Poza tym, chyba nie muszę ci przypominać, że nikt cię nie zamierza cię zostawiać samego - śmieje się.

- Dobrze wiesz, że nie próbowałem się zabić.

- Ja tak, ale oni nie koniecznie, a dla twojego własnego bezpieczeństwa i uratowania resztek twojej godności, nie będę rozpowiadał, że dwudziestosześciolatek próbował przedawkować witaminę C - wybucha śmiechem.

- Zależało mi na szybkim efekcie a opakowania są podobne - naburmuszyłem się.

- No tak, prawdziwy mężczyzna nie odróżnia różu od fioletu - przytaknął mi i podsunął kolejne zdjęcie.

     Stałem na nim w pamiętnej różowej sukience, kiedy przegrałem z nim zakład i mój trening wyglądał jak kadr z Dirty Dancing. Nie tylko od pań, słyszałem później, że byłem lepszy od oryginału.

- Odcienie były zbliżone to raz - mówię - a dwa, że jeżeli chciałbym odejść z tego świata i mieć od ciebie święty spokój, to zrobiłbym to inaczej.

- Jak?

- Nie powiem ci. Zaraz cały sztab by był zdania, że mam myśli samobójcze - prychnąłem i złapałem go za wiszący mu na szyi łańcuszek - co to?

- Pamiątka. Ale wróćmy do ciebie - patrzy na zdjęcia, szukając następnego, ale ubiegam go.
    
      Wybieram to, gdzie stoimy razem na trybunach.

- Ja rozumiem, że Sochi ci nie wypadało, ale Korea. Myślałem, że zgarniesz oba złota - uśmiechnąłem się do niego.

- Jestem za stary. A poza tym, Kamil chyba wziął sobie za punkt honoru wyrównać wszystkie najważniejsze rekordy i być jedynym, albo przynajmniej pierwszym, który tego dokona i zarezerwował sobie ten na dużym obiekcie, a o tym pierwszym to ja nawet nie wspominam - jak zwykle, kiedy rozmowa schodziła na konkurs na małym obiekcie, Szwajcar poprawia okulary i stara zapanować nad zbierającą się w nim wściekłością.

- Żebym ja musiał być zazdrosny o Hoffera - śmieję się - jak cię otulał, przytulał, rozmawiał, pomagał...

- Daniel, zaraz pomogę ci  zamknąć usta - Simon tylko się wzdryga.

- Mógłbyś to zrobić - dotykam palcem swoich warg - a nie tylko o tym mówisz.

- Ty za to mógłbyś powiedzieć, co się z tobą dzieje, Danny - mężczyzna wraca do tematu, o którym miałem nadzieję, że zapomniał.

- Boże, jaki ty jesteś uparty - wzdycham - uwziąłeś się na mnie. Może powinienem zgłosić gdzieś to nękanie.

- Po prostu chcę, abyś to z siebie wyrzucił. Jak dla mnie mógłbyś to zrobić przy Johannie, Mariusie czy w czasie meczu Liverpoolu, kiedy siedzisz u Kamila, mnie naprawdę jest wszystko jedno, po prostu, nie możesz zostać z tym samym - jak zwykle szczery i praktyczny, patrzy na mnie z troską.

- Boję się, Simi.

- Czego?

- Boję się nawrotu choroby, że znowu upadnę na skoczni, że przyśni mi się śmierć mojego brata, że umrze ktoś mi bliski - wyliczam jednym tchem - że przewróci się skoczek, który będzie skakał bezpośrednio przede mną i zobaczę ślady krwi na zeskoku...

- To już jest trochę niedorzeczne, Danny - patrzy na mnie spoza tych swoich okularów.

- Zapomniałem jak beznadziejnym jesteś słuchaczem - wzdycham.

- Nieprawda - marszczy brwi i przysuwa się do mnie - po prostu puściłeś wodze fantazji, a to nigdy do niczego dobrego nie prowadzi.

- Nigdy? - pytam zmysłowo i siadam mu na nogach.

    Udaje, że jestem za ciężki i krzywi się. Uśmiecham się tylko i zdejmuję mu okulary.

- Tak lepiej - mówię i odsuwam je od nas jak najdalej.

       Przykładam wargi do jego ust. Jednak on mnie odpycha.

- Nie ma mowy. Potem będzie, że łączy nas tylko seks - oznajmia i odwraca twarz.

- Nic takiego nie powiedziałem - śmieje się.

- Zarzuciłeś mi, że się za słabo znamy, mimo tylu lat znajomości - przypomina mi - wiele osób by tak to zinterpretowało.

- Nie. Ty masz takie skojarzenia - kręcę głową i odgarniam jego włosy - poza tym, pomyślałem, że skoro wygoniłeś Johanna, to przyszedłeś mnie pocieszyć.

- Przyszedłem wydobyć z ciebie, czemu skoczek, o drugim najładniejszym uśmiechu z całej stawki, przestał z niego robić użytek, klepie bule i wygląda tak, jakby ćwiczył na poligonie wojskowym w każdej wolnej chwili - przekrzywia głowę.

- I co? Zadowolony z odpowiedzi? - prycham i całuję go długo.

- Powiedzmy, ale to nie koniec przesłuchania. Wrócimy do tego - grozi.

- Możesz mnie nawet skuć - unoszę brew i odpinany suwak jego bluzy - jakbyś miał koszulę byłoby romantycznej.

    On w odpowiedzi tylko wzdycha. Ale wiem, że rozkoszuję się chwilą. Może tego nie przyznawać, ale ja wiem po co przyszedł.

- A tobie co? - pyta, kiedy nagle przystaję i wbijam w niego lekko zirytowane spojrzenie.

- Kto ma najładniejszy uśmiech? - zaplatam ramiona na piersi.

- Daniel, błagam, tak mi się powiedziało.

- Nieważne. Kto? - naciskam.

- Cholera jasna. Nie jesteśmy parą, Danny. Nie muszę ci się z tego tłumaczyć - przewraca oczami.

- To tak ci się tylko powiedziało, czy nie musisz mi się z tego tłumaczyć, mhm.

- Andreas Wellinger - odpowiada - zadowolony?

- Mhm - odwracam wzrok.

- I teraz się obrazisz? - pyta.

- Nie. Dlaczego?

- Pytam, bo nie wiem czy z tobą zostać, czy sprawdzić, czy Andi nie przyjechał też na austriacką część Turnieju - dogryza mi.

- Jesteś okropny.

- A ty dziecinny - przejeżdża palcami po moim nagim torsie - a może teraz oskarżysz mnie o molestowanie, co?

- O. Jak się postarasz, to miewasz nawet bardzo dobre pomysły, Simi - odtrącam jego rękę.

- Zawsze do usług. Boże, jak ty zawsze potrafisz zepsuć taki nastrój.

- Ja? To tobie nie podoba się mój uśmiech - wytykam mu.

- Ale to ty, najpierw mnie rozbierasz, a potem robisz awantury o coś, co nie ma w tej chwili najmniejszego znaczenia.

- Zdjąłem ci okulary - wskazuję na niego.

- I rozpiąłeś suwak - łapie się za materiał bluzy.

- I czyjesz się nieubrany? - kpię.

- Czuję się niekomfortowo, bo zmienia ci się nastrój a kobietą nie jesteś - zarzuca mi.

- Tylko kobieta może zmieniać zdanie?

- Nie, ale jakby mi to nie przeszkadzało, to byłbym teraz z jakąś ładną brunetką a nie z tobą - uśmiechnął się ironicznie.

- Czyli wolisz brunetów?

- Matko jedyna, Daniel. Ustalmy jedno, ja w ogóle nie przywiązuje wagi do cech zewnętrznych, wyglądu i tak dalej. Tak chyba będzie najlepiej, dobrze? - czuję, że Szwajcar robi wszystko, aby na mnie nie krzyknąć.

- Tak, a kto mi powiedział, że jak wychoduję sobie taki brzuch, po zakończeniu kariery, jak Adam, to nie dotknie mnie palcem - przypominam.

- Daniel...

- Albo  kto krzywi się za każdym razem jak Morgenstern opala się obok Schlierenzauera bez koszulki i szepcze mu do ucha, że tak też mam nie wyglądać - wbijam palec w ten jego zapadnięty brzuch.

- To jest jedyna rzecz, w wyglądzie, której nie toleruje - Simi przyznaje się i przyciąga mnie do siebie - ale ty nie wyglądasz, jakbyś miał...

- Roztyję się. Zobaczysz. Będę jadł wszystko, co wpadnie mi w ręce. Zabiorę Andiemu cały zapas Milki i to wszystko zjem na twoich oczach - grożę.

- Ale Milka już nie jest jego sponsorem, słońce. Biznes przejęli Polacy - uświadamia mnie.

- To nawet lepiej. Z Kamilem jestem w lepszych stosunkach.

- Ciekawe jakich? - unosi brew i sięga do moich dresów.

- Czy ja powiedziałem, że już się nie focham? - patrzę na niego z wyrzutem.

- Nie musiałeś. Jestem starszy i wiem, co dla ciebie dobre, dziecinko - wyjaśnia i przewraca mnie na plecy.

- Tak? Kości ci to mówią, staruszku?

- Nie. Doświadczenie. Potrzebujesz ciepła i aby ktoś się tobą zaopiekował - wyjaśnia mi.

- Naprawdę?

- Tak.

- Jakoś tego nie czuję - droczę się z nim, wkładając dłonie pod jego bluzkę.

- Zrozumiesz, kiedy dorośniesz - tłumaczy.

- Od ośmiu lat jestem pełnoletni - uśmiadamiam go.

- I od jedenastu wpełni legalny, a po technice tego nie widać - śmieje się.

- Czekałem na księcia z bajki - udaję obrażonego.

- I co?

- I nic. Wziąłem przykład z królewny Śnieżki i jak w międzyczasie pojawił się krasnal, to nie marudziłem - odgryzłem się.

- No Fanni rzeczywiście...

- Nie chcę słuchać o twoich łóżkowych osiągnięciach, kiedy pozbawiasz mnie spodni - przerywam mu.

- Jeżeli chcesz o sportowych, to krócej nie będzie - uprzedza mnie.

- O tych też nie.

- To o czym chcesz posłuchać, marudo?

- Chcę, abyś się zamknął, specjalisto od wszystkiego.

- I to ja jestem mało romantyczny - prycha i znowu złącza nasze usta w pocałunku.

- Szybciej - marudzę - bo w takim tempie to my się na konkurs nie wyrobimy, nie wspominając o kwalifikacjach...

   Łapcie dzisiaj, bo nie wiem, jak to w weekend będzie.