Rozłożyłem się wygodnie na trawie, kładąc głowę na uda Liama, który siedział oparty o drzewo. Mruknąłem cicho z aprobatą, kiedy zaczął się bawić moimi włosami. Uwielbiałem kiedy to robił i brakowało mi tego.

-Zee?- odezwał się po jakimś czasie mój przyjaciel.

-Hmm?-mruknąłem nie otwierając oczu.

-Umm... Więc skoro ostatnio znów między nami dobrze... To pomyślałem że powinienem ci coś powiedzieć- powiedział cicho.

-Co takiego?- spojrzałem na niego uważnie.

-Umm... Mam kogoś na oku- przygryzł wargę.

-Jak się nazywa ta szczęściara?- spytałem.

-To jest on. - wyznał, a mi szczęka opadła.

-Ty... Lubisz chłopaków?- zamrugałem oczami zaskoczony.

-Umm... Mówiłem ci i dawałem sygnały. Nie moja wina że nie jesteś aż tak empatyczny- westchnął.

-Naprawdę? Jejku, Liam, przepraszam! Muszę być naprawdę okropnym przyjacielem- jęknąłem, chowając twarz w jego brzuch.

-Jest w porządku- pogłaskał moją głowę.

-Więc...Wracając... 

-To nie ty- powiedział szybko, a mnie nagle ukuło w serce nieznane mi uczucie.

-Oh...

-Jest z Ravenclawu. Nazywa się Louis Tomlinson.- dodał.

-On o tym wie?- spytałem cicho i usiadłem.

-Umm... Tak jak by byliśmy już na randce. W sumie mogę nazwać go już swoim chłopakiem- przygryzł wargę.

-Oh... To fajnie- wymamrotałem.

Nah, wcale nie fajnie. Co to za irytujący uścisk w piersi? 

-To dobrze. Bałem się że będziesz zły- przekrzywił głowę na bok, patrząc na mnie.

-Nie mam o co. To twoje życie. W końcu przecież nie zostaniesz sam do końca życia. Ja... Też w końcu kogoś znajdę- powiedziałem, sam nie wierząc w to co mówię.

-To ja... Jeśli się nie obrazisz... Pójdę do Lou okay?- powiedział niepewnie.

-Yeah. Bawcie się dobrze, tak myślę- podrapałem się po karku.

-Zobaczymy się później. Pa- ucałował mój policzek i ruszył szybko do zamku.

Dlaczego miałem uczucie że coś mi tu nie gra?