Pani Hudson budzi mnie o pierwszej, tak jak prosiłem. Wstaję, przebieram się i idę do łazienki całkowicie mechanicznie, nie myśląc o tym, co robię. Myślę o Jimie i Johnie, o tym, co mnie czeka i o tym, co zostawiam za sobą. Martwię się – o siebie, głównie o Johna. Sprawdzam telefon i powiadomienia o poczcie. Brak. Brak, brak, brak!

John, martwię się! Czemu nie odpisujesz?

Patrzę na godzinę. Pierwsza dwadzieścia. Zapinam walizkę, wkładam telefon do kieszeni płaszcza i wołam panią Hudson.

– Chciałbym się pożegnać.

– Już teraz wychodzisz? – pyta. Jest jej przykro, przywiązała się do mnie. Sentymenty? Tak. Pewnie nie wynajmie mieszkania.

– Jeszcze nie, ale później nie będzie czasu. Czeka mnie jedna wizyta.

– Och, mój drogi!

– Pani Hudson, niech się pani nie martwi. John będzie panią odwiedzać.

– Poprzednim razem nawet nie dzwonił.

– To było dla niego za dużo. Wtedy umarłem i nie wiedział dlaczego. Teraz wie, że odszedłem i wie, że odszedłem dla niego.

– Dla niego, Sherlock?

– Tak, pani Hudson. Pamięta pani ten dzień, kiedy skoczyłem?

– Oczywiście. Był u mnie na herbatce ten miły pan.

– Miał panią zabić, jeżeli nie skoczę.

– Och, mój drogi!

– Był też snajper, który miał zabić Lestrade'a i snajper, który miał zabić Johna. Gdybym nie skoczył, wasza trójka by nie żyła, więc prędzej czy później sam bym skoczył, zwłaszcza z tak zszarganą reputacją.

– Zawsze wiedziałam, że masz uczucia, Sherlock.

– Możliwe, pani Hudson. Nie obrażę się, jeżeli posprząta pani ten bałagan i wynajmie mieszkanie komuś innemu, naprawdę.

– Och, mój drogi!

Przytula mnie. Proszę ją o ostatnią herbatę, więc odsuwa się ode mnie i robi mi ją. Siadam w swoim fotelu, pierwsza trzydzieści pięć. Wypijam herbatę, żegnam się z panią Hudson, pierwsza czterdzieści pięć. Sprawdzam pocztę, pierwsza czterdzieści osiem. Wypijam kolejną herbatę, pierwsza pięćdziesiąt pięć. Nastawiam wodę, parzę kolejną herbatę, nalewam mleka do dzbanuszka, pierwsza pięćdziesiąt dziewięć. Siadam w swoim fotelu, słyszę kroki na schodach, druga.

– Jestem! – krzyczy. – Stęskniłeś się?

Ignoruję jego słowa. Wskazuję mu ręką fotel. Siada.

– Mam dla ciebie odpowiedz inną niż ostatnio – mówię. Patrzę mu w oczy, odwzajemniam jego szeroki uśmiech.

– Jestem taki szczęśliwy!

Śpiewa. Tym razem nie brzmi tak psychopatycznie jak ostatnio. Naprawdę się cieszy.

– Więc? Jesteś gotowy?

Wskazuję ręką na walizkę pod ścianą, wzruszam ramionami.

– Jak widać.

Nalewa sobie mleka do herbaty, patrzy na mnie pytająco, a ja kiwam głową. Do mojej filiżanki też nalewa mleka i podaje mi ją.

– Co się stało, że zmieniłeś decyzję?

Nie odpowiadam. Upijam łyczek herbaty i odwracam wzrok w stronę schodów. Przecież zna odpowiedź. John.

– Ach, John. Rozumiem. Chcesz go ochronić?

– Jeżeli i tak masz zamiar go skrzywdzić, w każdej chwili mogę zmienić decyzję.

– Obiecuję, że więcej nie skrzywdzę twojego Johna ani fizycznie, ani psychicznie. Czy jesteś zadowolony?

– Tak.

Widzę, jak się uśmiecha. Jest pewien tego, że wygrał.

No dobrze, wygrał.

Wypija herbatę, ja też. Trzecia herbata dzisiaj.

– Czyli zabierasz mnie ze sobą, tak?

– Tak.

Wstajemy jednocześnie.

– Jestem gotowy.

__________

Poprawiona wersja, dla tych, co przeczytali, polecam przeczytać jeszcze raz!

Dzisiaj (8.08) nie było rano rozdziału, bo zwyczajnie położyłam się zbyt późno z winy jednej cudownej historii od ginsikk, co poskutkowało opóźnionym wstaniem i brakiem weny. Południe przyniosło jej nowe pokłady, co z kolei zaowocowało poprawkami w rozdziale wczorajszym.

Mam nadzieję, że tym razem się Wam bardziej spodoba,

Pozdrawiam cieplutko,

SH